ΠΕΡΙ ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑΣ ΚΑΙ ΜΝΗΣΙΚΑΚΟΥ

ΠΕΡΙ ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑΣ ΚΑΙ ΜΝΗΣΙΚΑΚΟΥ

Αγ.Νεκτάριος Μνησικακία είναι το να θυμήσαι το κακόν και να σκέφθεσαι να εκδικηθείς. Η μνησικακία είναι κακία και πάθος δεινόν, διότι διαφθείρει την ψυχή, σκοτίζει και ταράτει τον νού και την καρδίαν. ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-231

Αγ.Νεκτάριος Η μνησικακία ουκ οίδε συγνώμην, ουκ οίδε συμπάθειαν, άστοργος και ανελεήμων ούσα ζητεί ανταπόδοσιν. Η μνησικακία είναι στυγερά κακία κυοφορούμενη εν ψυχή μοχθηρά. ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-231

Αγ.Νεκτάριος Ο μνησίκακος είναι παράνομος, διότι μισεί τόν αδελφόν του όν ώφειλε κατά τήν θείαν εντολήν να αγαπά . είναι υπερήφανος, διότι αντιτάσσεται τώ νόμω του Θεού. ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-231

Αγ.Νεκτάριος Ο μνησίκακος είναι ανόητος, διότι ενώ αυτός καθ' εκάστην αμαρτάνει πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον αυτού, δέν ανέχεται τήν αμαρτίαν τών άλλων. ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-231

Αγ.Νεκτάριος Ο μνησίκακος συντηρεί οργήν και παρά Κυρίου ζητεί ίασιν . επ' άνθρωπον όμοιον αυτώ ουκ έχει έλεος, καί περί τών αμαρτιών αυτού δέεται. ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-231

Αγ.Νεκτάριος Ο μνησίκακος εχθραίνων μηνίει κατά του αδελφού του και αναμένει παρά Θεού συγγνώμη.Ου δοθήσεται αυτώ . λησμόνησε το άφες αδίκημα τώ πλησίον σου και τότε δεηθέντος σου αι αμαρτίαι σου λυθήσονται. ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-231

Αγ.Νεκτάριος Ο μνησίκακος έχει τήν γνώμην θηριώδη και απάνθρωπον ουδέ σώζει τούς χαρακτήρας τής αγαθότητος τού επουρανίου Πατρός, όν επικαλείται ως πατέρα, μνησικακών ως η κάμηλος. ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-232

Αγ.Νεκτάριος Ὁ Θεὸς μισεῖ καὶ ἀποστρέφεται τὸν μνησίκακον, διότι ἐξηχρίωσε τὸ κατ' εἰκόνα ὅπερ ἔλαβεν· οὐ προσδέχεται τὸ δώρον αὐτοῦ προσφερόμενον ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον. Βδελυκτὴ ἐνώπιον Θεοῦ ἡ προσφορὰ αὐτοῦ· ἡ προσευχὴ αὐτοῦ ὡς κόκκος πεσὼν ἐπὶ πέτρας,  διότι ἠμνημόνησε τῶν ρημάτων τοῦ Κυρίου. «Ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀποδώσω· μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν. Ὁδοὶ μνησικάκου ἄγουσιν εἰς θάνατον ...». ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-232

Αγ.Νεκτάριος Χαρακτηριστικὰ τῆς μνησικάκου ψυχῆς εἰσιν ἡ ἐμπάθεια, ἡ χαιρεκακία, ἡ ὀργή, ὁ θυμός, τὸ ἀδιάλλακτον καὶ τὸ μῖσος. Ὁ μνησίκακος θέλει ἐπισύρει καθ’ ἑαυτοῦ τὴν ὀργὴν τοῦ Κυρίου καὶ θέλει ἐλεγχθῇ διὰ τὴν μνησικακίαν του· ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῆς κρίσεως ὁ ἀδέκαστος κριτὴς ἐρεῖ πρὸς αὐτὸν ὅ,τι καὶ πρὸς τὸν πονηρὸν δοῦλον· «δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἀφῆκά σοι ἐπεὶ παρεκάλεσάς με· οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου ὡς καὶ ἐγὼ σὲ ἐλέησα»· καὶ θέλει ἀποστείλει εἰς τὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον. ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-232

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Τίποτε απολύτως τίποτε δέν μισεί και δεν αποστρέφεται τόσο ο Θεός, όσο τόν άνθρωπο τόν μνησίκακο, αυτόν που διατηρεί τήν έχθρα πρός τόν πλησίον του συνεχώς μέσα στήν ψυχή του. Π.ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Γ-507

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Όταν θέλεις να μνησικακείς, σκέψου ότι μνησικακείς είς βάρος σου και όχι είς βάρος άλλου· γιατί τα δικά σου αμαρτήματα κάνεις ασυγχώρητα και όχι τα του πλησίον. Π.ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Γ-508

Ἀγ.Ι.Χρυσοστ. Ὅταν βλέπουμε αὐτὰ ποὺ πάθαμε ἀπὸ τοὺς συνδούλους μας, ἄς σκεφτόμαστε αὐτὰ ποὺ κάναμε στὸν Κύριο, καὶ μὲ τὸν φόβο τῶν δικῶν μας ἁμαρτημάτων θὰ μπορέσουμε γρήγορα νὰ διώξουμε τὸ θυμὸ γιὰ τὰ πλημμελήματα τῶν ἄλλων. Διότι, ἐὰν πρέπει νὰ θυμόμαστε κάποια ἁμαρτήματα, πρέπει νὰ θυμόμαστε μόνο τὰ δικά μας· καὶ ἐὰν θυμόμαστε τὰ δικά μας, ποτὲ δὲν θὰ σκεφτοῦμε τὰ ξένα. Ἔργα Ἀγ.Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ ΕΠΕ 6-133

Ἀγ.Ἰωάννου Κλίμακος. Μνησικακία σημαίνει, κατάληξις τοῦ θυμοῦ, φύλαξ τῶν ἁμαρτημάτων, μῖσος τῆς δικαιοσύνης, ἀπώλεια τῶν ἀρετῶν, δηλητήριο τῆς ψυχῆς, σαράκι τοῦ νοῦ, ἐντροπὴ τῆς προσευχῆς, ἐκκοπὴ τῆς  δεήσεως, ἀποξένωσις τῆς ἀγάπης, καρφὶ ἐμπηγμένο στὴν ψυχή, αἴσθησις δυσάρεστη ποὺ ἀγαπᾶται μέσα στὴν γλυκύτητα τῆς πικρίας της, συνεχὴς ἁμαρτία, ἀνύστακτη παρανομία, διαρκὴς κακία. Κλίμαξ 166

Ἀγ.Ἰωάν. Κλίμακος. Νὰ μνησικακῆς πολὺ ἐναντίον τῶν δαιμόνων καὶ νὰ ἐχθρεύεσαι πολὺ καὶ διαρκῶς τὴν σάρκα σου. Κλίμαξ 167

Ἀγ.Εὐσεβίου. Ὁ μνησίκακος ἁμαρτάνει κάθε μέρα καὶ ὥρα, φέρνοντας μέσα στὴν καρδιά του τὴν κακία. Καὶ ἂν ἀκόμα μπεῖ σὲ ἐκκλη-σία, δὲν μπορεῖ νὰ ἀναπέμψει καθαρὴ προσευχὴ στὸν Θεό, ἔχοντας τὴν κακία κατὰ τοῦ πλησίον του. Οὔτε καθαρίζεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἡ μνησίκακη ψυχή, οὔτε καὶ ποτὲ κάνει ἐλεημοσύνες. Διότι ὅποιος δὲν ἔχει ἀγάπη, οὔτε ἐλεεῖ, οὔτε βοηθεῖ. Ὁ ἄκακος δὲν ἔχει ἐχθρό, ἐνῶ ὁ μνησίκακος δὲν ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὸν ἐχθρό, ἔχοντας ἐχθρὸ τὴν ἴδια τὴ συνείδησή του. Ἀγ.Ἰ.Δαμασκ. 6,135

Κλήμεντος Ἀλεξανδρέως. Ὁ γνωστικὸς δὲν μνησικακεῖ ποτέ. Δὲν μισεῖ κανέναν, ἔστω καὶ ἄν εἶναι ἄξιος νὰ τὸν μισήσει κανείς, μὲ αὐτὰ ποὺ κάνει. Διότι σέβεται τὸν δημιουργό, ἀλλὰ ἀγαπᾶ καὶ αὐτὸν ποὺ συμμετέχει στὴ ζωή, τὸν λυπᾶται καὶ προσεύχεται γιὰ τὴν ἄγνοιά του. Ἔργα  Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ ΕΠΕ 6,211

Ἀντιόχου τοῦ Παντέκτου. Ὅπως τὸ σύννεφον σκοτεινιάζει τὸν ἥλιον ἔτσι καὶ ὁ μνησίκακος λογισμὸς σκοτίζει τὸν νοῦν· εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ μνησικάκου θὰ κατασκηνώσουν ἀλεποῦδες καὶ εἰς τὴν ἀναστατωμένην καρδίαν θὰ κάμουν φωλεὰν τὰ ἄγρια θηρία, δηλαδὴ οἱ πονηροὶ καὶ καταραμένοι δαίμονες. Εὐεργετινὸς. Β-542

Ἀντιόχου τοῦ Παντέκτου. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἠθικὸς καὶ ἐνάρετος ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπὸ ἕνα κακόφημον τόπον, τοιουτοτρόπως καὶ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν ψυχὴν τοῦ μνησικάκου. Καθ’ ὃν τρόπον δὲ ὁ καπνὸς ἐνοχλεῖ καὶ ταλαιπωρεῖ τὸν ὀφθαλμόν, τοιουτοτρόπως ἐνοχλεῖ καὶ ἡ μνησικακία τὸν νοῦν τοῦ ἀνθρώπου, κατὰ τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς. Εὐεργετινὸς. Δ-296

Ὁ Ἀββᾶς Μακάριος εἶπεν :  Ἂν ἐνθυμούμεθα τὰ κακὰ ποὺ μᾶς προξενοῦν οἱ ἄνθρωποι, καταστρέφομεν μέσα μας τὴν δύναμιν τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ.  Ἂν ὅμως δὲν ἐνθυμούμεθα τὰ κακὰ ποὺ ὑποφέρομεν, τότε θὰ παραμείνωμεν ἀνίκητοι ἀπὸ τοὺς δαίμονας. Εὐεργετινὸς Β-541

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἡ μνησικακία εἶναι ἁμαρτία τοσοῦτον μεγάλη καὶ μεμισημένη ὑπό Θεοῦ, ὥστε ὁ μνησίκακος οὐδεμίαν ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας. Μνησίκακος δὲ εἶναι ἐκεῖνος ὅστις δὲν συγχωρεῖ τὰ παραπτώματα τοῦ καθ’ οἱονδήποτε τρόπον βλάψαντος αὐτόν, ἀλλὰ, ἐνθυμούμενος διὰ παντὸς τὸ κακόν, τὸ ὁποῖον ἔπαθε παρ’ αὐτοῦ, μισεῖ καὶ ἀποστρέφει αὐτόν. Κυριακοδρόμιον 147

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ὅταν μισῶ τὸν ἀδελφόν μου ἤ διότι ζημίωσε τὰ ὑπάρχοντά μου, ἤ ἐπειδὴ ἐπεβούλευσε τὴν τιμήν μου, ἤ διότι ἐφόνευσε τὸν συγγενῆ μου, ἤ διότι ἐφάνη προδότης τῆς ζωῆς μου, τότε ἡ μνησικακία μου ἔχει σωματικὴν τινα καὶ κοσμικὴν πρόφασιν· ἀλλ’ ὅταν μισῶ τὸν ἀδελφόν μου ἤ διότι ἤλεγξε τὸ ἐλάττωμά μου πρὸς ὠφέλειαν τῆς ψυχῆς ἤ τοῦ σώματός μου, ἤ δι’ ἕνα πικρὸν λόγον, ὅστις ἐκ παραδρομῆς ἔφυγεν ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ, ἤ δι’ ἕν σχῆμα, ἐξ ἀπροσεξίας γενόμενον, ἤ διὰ μίαν ὑποψίαν, γεννηθεῖσαν ἐκ τῆς φαντασίας μου, τότε ἡ μνησικακία μου οὐδεμίαν ἔχει πρόφασιν· ἄλλη λοιπόν εἶναι ἡ προφασιστὴ καὶ ἄλλη ἡ ἀπροφάσιστος μνησικακία. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ.147-148

Νικηφόρου Θεοτόκη.Ἄλλος πάλιν μιςῶν τὸν ἀδελφὸν αὑτοῦ, ἐπιθυμεῖ διὰ παντός νὰ βλάψῃ αὐτόν, πλὴν ἐπειδή, εἴτε διότι δὲν δύναται, εἴτε διότι φοβεῖται, οὐτε βλάπτει, οὔτε ἐπιβουλεύεται αὐτόν. Ἕτερος, μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὑτοῦ, δυνατὸς δὲ καὶ ἄφοβος ὤν, ἐπιβουλεύεται καὶ βλάπτει αὐτόν. Αὐτὰ  εἶναι ἄλλα δύο εἴδη, ἤτοι μνησικακία θεωρητική καὶ μνησικακία πρακτική. σελ.148

Νικηφόρου Θεοτόκη.Ἰδοὺ ὅμως καὶ ἕτερον εἶδος μνησικακίας· οὗτος παρουσιάζει τὸ μῖσος τῆς καρδίας αὑτοῦ καὶ ἀνακηρύττεται ἐχθρός, ὅθεν φεύγεις ὅσον δύνασαι τὰ θανατηφόρα αὐτοῦ βέλη· ἐκεῖνος κρύπτει εἰς τὰ βάθη τῆς καρδίας αὑτοῦ τὸ μῖσος, καὶ ὑποκρίνεται φιλίαν, διὰ δὲ τῆς φιλίας ἑτοιμάζει παγίδας, ἵνα σὲ παγιδεύσῃ καὶ σκάπτει λάκκους, ἵνα σὲ κατακρημνίσῃ, καὶ αὐτὰ εἶναι δύο ἀκόμη εἴδη μνησικακίας, ἤτοι μνησικακία φανερά καὶ μνησικακία κρυπτή. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 148

Νικηφόρου Θεοτόκη.Πᾶσα ὅμως μνησικακία, καὶ ἡ προφασιστὴ καὶ ἡ ἀπροφάσιστος, καὶ ἡ θεωρητικὴ καὶ ἡ πρακτική, καὶ ἡ φανερὰ καὶ ἡ κρυπτή, καὶ ὁποιαδήποτε ἄλλη, ἁρπάζει ἐξ ὁλοκλήρου πᾶσαν ἐλπίδα σωτηρίας. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 148

Ἐν τῷ Γεροντικῷ. Ἕνας Γέρων εἶπεν : ὁ κλέπτης, ἢ αὐτός, ποὺ λέγει ψέματα, ἢ αὐτός, ποὺ κάμνει ἄλλην ἁμαρτίαν, πολλὰς φορὰς, ἀμέσως μόλις διαπράξῃ τὴν ἁμαρτίαν, ἀναστενάζει, κατηγορεῖ τὸν ἑαυτόν του καὶ ἔρχεται εἰς μετάνοιαν· ἐκεῖνος ὅμως ποὺ διατηρεῖ μνησικακίαν εἰς τὴν ψυχήν του, εἴτε τρώγει, εἴτε κοιμᾶται, εἴτε περιπατεῖ, κατατρώγεται ὅπως ὁ σίδηρος ἀπὸ τὴν σκουριάν, ἔχει πάντοτε ἀχώριστον σύντροφον τὴν ἁμαρτίαν, ἡ εὐχή του γίνεται κατάρα, δὲν γίνεται δεκτὸς καθόλου ὁ κόπος του, ἔστω καὶ ἂν χύσῃ τὸ αἷμά του διὰ τὸν Χριστόν. Εὐεργετινὸς Β-541

Λέγει πάλιν ὁ Ὅσιος· «εἰπέ ἡμῖν, ἅγιε Ἄγγελε, ποῖον ἁμάρτημα ὑπάρχει μεγαλύτερον τῶν ἁμαρτιῶν;». Καὶ ὁ Ἄγγελος εἶπε· «πᾶσα ἁμαρτία, Τίμιε Πάτερ, χωρίζει τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὸν Θεόν Ἡ δὲ μνησικακία καὶ ἡ βλασφημία κυριεύουν ὄλας τὰς ἁμαρ­τίας, διότι αὗται καὶ μόναι εἶναι ἰκαναὶ νὰ καταβιβάσουν τὸν ἄνθρω­πον εἰς πέταυρον τοῦ Ἅδου καὶ εἰς τὰ καταχθόνια τῆς γῆς καὶ τῆς θαλάσσης». Ἀποκάλυψις εἰς τὸν Ἀββᾶ Μακάριο.