ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

Νικηφ.Θεοτόκη. Ὁ Θεὸς ἐνομοθέτησε πόσον πρέπει νὰ ἀγαπῶμεν αὐτόν· «ἀγαπήσεις, λέγει, Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου» (Μάρκ. ιβ΄, 30). Κυριακο/μιον Α-94

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ὅστις λοιπόν δὲν ἀγαπᾶ τὸν πλησίον αὐτοῦ, ἀλλά μάλιστα καὶ βλάπτει αὐτόν, ἐκείνος οὔτε καὶ τὸν Θεὸν ἀγαπᾶ. «Ἐάν τις εἴπη, ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεὸν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὑτοῦ μισῆ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ὅν ἑώρακε, τὸν Θεὸν, ὅν οὐχ ἑώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;» (Α Ιωάν. δ. 20). Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 419

Μεγ.Βασιλείου. Ἐρώτησις ΣΙΑ΄   Τί τὸ μέτρον τῆς πρός Θεὸν ἀγάπης. Ἀπόκρισις : «Τὸ ὑπὲρ δύναμιν ἀεὶ τὴν ψυχὴν ἐπεκτείνεσθαι πρὸς τὸ τοῦ Θεοῦ θέλημα, κατὰ σκοπὸν καὶ ἐπιθυμίαν τῆς αὑτοῦ δόξης». Βασιλειανὸν Ταμεῖον 28. ΕΠΕ 9,254-256

Μεγ.Βασιλείου. Ἐρώτησις  ΣΙΒ΄   Πῶς κατορθοῦται ἡ πρὸς Θεὸν ἀγάπη. Ἀπόκρισις : «Ἐὰν εὐσυνειδήτως καὶ εὐγνωμόνως διατεθῶμεν ἐπὶ ταῖς παρ’ αὐτοῦ εὐεργεσίαις, ὅπερ καὶ τοῖς ἀλόγοις ὑπάρχει ...». Βασιλειανὸν Ταμεῖον 28. ΕΠΕ 9,254-256

Μεγ.Βασιλείου. Ἐρώτησις  ΣΙΓ΄   Τίνα ἐστί τὰ γνωρίσματα τῆς πρὸς Θεὸν ἀγάπης. Ἀπόκρισις : «Αὐτὸς ὁ Κύριος ἐδίδαξεν ἡμᾶς εἰπών· «Ἐὰν ἀγαπᾶτε με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσετε». «Ὅτι ἔλεγχος τοῦ μὴ ἀγαπᾶν τὸν Θεὸν καὶ τὸν Χριστὸν αὐτοῦ, τὸ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ μὴ τηρεῖν· μὴ ἀπόδειξις δὲ τοῦ ἀγαπᾶν ἡ τήρησις τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ ἐν ὑπομονῇ τῶν ἑαυτοῦ παθημάτων μέχρι θανάτου» (Ἰωάν.14,21,  14,24.  Ἰωάν.15,10.  Ρωμ. 8,35-38). Βασιλειανὸν Ταμεῖον 28. Ἠθικά, PG 31,704C-708B. ΕΠΕ 9,254-256

Ἀγ.Νικοδήμου. Ἐρωτηθεὶς γὰρ οὗτος (ὁ Ἀγ.Ἰσαάκ ὁ Σύρος) πότε γινώσκει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἔφθασεν εἰς τὴν τελειότητα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ· ἀποκρίνεται, ὅταν κινηθῇ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ διανοίᾳ αὐτοῦ, εὐθέως ἡ καρδία αὐτοῦ κινῆται ἐν τῇ ἀγάπῃ αὐτοῦ· καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ καταφέρουσι δάκρυα διαψιλῶς· ἔθος γὰρ ἔχει ἡ ἀγάπη ἐκ τῆς μνήμης τῶν ἀγαπητῶν ἐξάπτειν δάκρυα. (Λόγ. πε΄). Πνευματικὰ Γυμνάσματα σελ. 195

Ἀγ.Μαξίμου Ὁμολ. Ὅταν κανεὶς ἀγαπᾷ κάτι, εἰς αὐτὸ προσηλοῦται ἀπολύτως καὶ καταφρονεῖ ὅλα ὅσα τὸν ἐμποδίζουν νὰ τὸ ἀπολαύσῃ, ἀπὸ φόβον μὴ τυχὸν τὸ χάσῃ. Κατ’ ἀναλογίαν καὶ ἐκεῖνος, ποὺ ἀγαπᾷ τὸν Θεόν, φροντίζει νὰ ἀσχολῆται ὁ νοῦς του εἰς τὴν καθαρὰν προσευχήν, διὰ τῆς ὁποίας συνομιλεῖ μὲ τὸν Θεόν, τὸ ἀντικείμενον τοῦ πνευματικοῦ του ἔρωτος, κάθε δὲ πάθος ποὺ τὸν ἐμποδίζει νὰ ἐπιτύχῃ τὴν νοερὰν αὐτὴν συνομιλίαν, διὰ τῆς καθαρᾶς προσευχῆς, τὸ ἀποβάλλει ἀπὸ τὴν ψυχήν του. Εὐεργετινός Δ-233

Ἀγ.Διαδόχου Φὼτ Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτόν του δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπᾶ τὸν Θεόν. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ξεπερνᾶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἑαυτὸν τοῦ ἐξ αἰτίας τοῦ ὑπερβολικοῦ πλούτου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ἀγαπᾶ τὸν Θεόν.Φ-Ἄγ.Διαδόχου Φωτικῆς-9,125

Ἀγ.Διαδόχου Φὼτ  Πραγματικὰ αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἐπιδιώκει τὴ δική του δόξα, ἐνῷ αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸν ἐπιδιώκει τὴν δόξα τοῦ Δημιουργοῦ του.  Φ-Ἄγ.Διαδόχου Φωτικῆς-9,125

Ἀγ.Διαδόχου Φὼτ Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸν ἐν αἰσθήσει καρδίας, ἐκεῖνος γνωρίζεται ἀπὸ αὐτὸν· γιατί, ὅσο βαθιὰ στὴν ψυχὴ του δέχεται κανεὶς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τόσο δίνεται στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.  Φ-Ἄγ.Διαδόχου Φωτικῆς-9,127

Ἀγ.Διαδόχου Φὼτ Οὐδεὶς δύναται ἀγαπῆσαι τὸν Θεὸν ἐν αἰσθήσει τῆς καρδίας ἐὰν πρότερον δὲν φοβηθεῖ αὐτὸν ἐξ ὅλης καρδίας, ἐξαγνισμένη καὶ ἁπαλὴ ἡ ψυχὴ διὰ τῆς ἐνέργειας τοῦ φόβου, φθάνει στὴν ἐφαρμογὴ τῆς ἀγάπης. Φ-Ἄγ.Διαδόχου Φωτικῆς-9,131

Ἀγ.Ἰσαὰκ Σύρου.Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ κινεῖ πρὸς τὸν πόθο τῆς ἐκτελέσεως τῶν ἀρετῶν καὶ δι’ αὐτῆς ἁρπάζεται πρὸς τὴν ἀγαθοεργία. Φ-Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρου τ8β-215-217

Ἀγ.Νείλου. Νὰ ἀγαπᾶς τὸν Θεό, καὶ πάνω ἀπὸ αὐτὸν νὰ μὴ συμπονεῖς τοὺς συγγενεῖς σου, μήπως καὶ φανεῖς, σύμφωνα μὲ τὰ δικά του λόγια, ἀνάξιός του, πρᾶγμα ποὺ δὲ θέλεις. Φ-Ἀγ.Νείλου τ.11β σελ. 393

Νικηφόρου Θεοτόκη. Οὐδεμία περίστασις δύναται νὰ βλάψῃ τὸν ἀγαπῶντα τὸν Θεόν, οὐδεὶς πειρασμός δύναται νὰ ἀπομακρύνῃ αὐτὸν ἀπὸ τῆς πηγῆς τῶν ἀρετῶν, ἥτις εἶναι ἡ ἀγάπη· «τὶ ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ»; ἔλεγεν ὁ θεηγόρος Παῦλος, «θλίψις ἤ στενοχωρία, ἤ διωγμός, ἤ λιμός, ἤ γυμνότης, ἤ κίνδυνος, ἤ μάχαιρα» (Ρωμ. η΄, 35). Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 173-174

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ διὰ τῆς ἀγάπης, μὲ τὸν Θεὸν συνηνωμένος, εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ πρὸ τῆς ἁμαρτίας, ὁ καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ πλασθείς· κατὰ δὲ τοῦ τοιούτου ἀνθρώπου ὄχι μόνον οἱ πειρασμοὶ καὶ αἱ φοβεραὶ καὶ κινδυνώδεις περιστάσεις οὐδὲν δύνανται, ἀλλὰ καὶ πάντα τὰ κτίσματα, βλέποντα εἰς αὐτὸν τὴν ἀπαράλλακτον τοῦ Θεοῦ εἰκόνα καί, αἰσθανόμενα τὴν εἰς αὐτὸν τὸν ἄνθρωπον θείαν δύναμιν, εὐλαβοῦνται αὐτὸν ὡς βασιλέα, καὶ ὑποτάσσονται εἰς αὐτὸν ὡς ἄρχοντα τῆς γῆς. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 174

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἀναγκαῖον δέ, ἐπειδή, ἐὰν ἀφιερώσω μέρος τῆς ψυχῆς καὶ τῆς διανοίας μου καὶ μέρος τῆς καρδίας μου εἰς τὸν Θεόν, μέρος δὲ εἰς τὸν κόσμον, τότε εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο, τὸ μὴ ἀφιερωθὲν εἰς τὸν Θεόν, εἰσέρχονται οἱ πονηροὶ λογισμοί, εἰσέρχεται ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός, εἰσέρχεται ἡ ἁμαρτία, ἥτις μιαίνει καὶ διαφθείρει καὶ τὸ μέρος τὸ ἀφιερωθὲν εἰς τὸν Θεόν· ἐὰν ἀφιερώσω ὅλην τὴν καρδίαν καὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν διάνοιαν μου εἰς τὸν Θεόν, τότε ἡ ἁμαρτία δὲν εὑρίσκει τόπον, ἵνα εἰσέλθῃ εἰς ἐμέ, ἐπειδὴ καὶ ἡ καρδία μου καὶ ἡ ψυχή μου καὶ ἡ διάνοιά μου εἶναι πεπληρωμέναι τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐντὸς ἐμοῦ κατοικοῦντος. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 175-176

Νικηφόρου Θεοτόκη. Θέλει ὁ Θεὸς ὅλην τὴν ἀγάπην ἡμῶν, ἐπειδὴ ὁ μὲν κόσμος καὶ πάντα τὰ ἐγκόσμια πράγματα ἀνάξια εἶναι τῆς ἀγάπης ἡμῶν ὡς φθαρτά, μεταβλητὰ καὶ πρόσκαιρα, μόνος δὲ αὐτὸς εἶναι τὸ ἄξιον ὑποκείμενον τῆς ἀγάπης ἡμῶν, ἐπειδὴ εἶναι ἄφθαρτος, ἀμετάβλητος, αἰώνιος· διὰ τοῦτο, ὅστις ἀφιερώσῃ  ὅλον τὸν ἑαυτὸν εἰς τὸν Θεόν, ἐκεῖνος ἔχει διὰ παντὸς καὶ τὴν καρδίαν καὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν διάνοιαν πλήρη πάσης πνευματικῆς ἡδονῆς, πλήρη πάσης χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ἀμεταβλήτου, χαίρει αὐτὸς ὡς ὁ Παῦλος, καὶ εἰς τὰ συμβαίνοντα εἰς αὐτὸν παθήματα λέγει καὶ αὐτὸς καθὼς ἐκεῖνος· «Νῦν χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου» (Κολος. α΄, 24). Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 176