ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ
Πῶς ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος καὶ ἁμαρτωλὸς Ἐφραίμ, καὶ πλήρης πλημμελημάτων, θέλω δυνηθεὶ νὰ διηγηθῶ τὰ ὑπὲρ τὴν δυναμή μου! Ἀλλ' ἐπειδὴ ὁ Σωτὴρ διὰ τῆς εὐσπλαχνίας του τοὺς ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξε, καὶ διὰ αὐτῶν τοὺς πανταχοῦ πιστοὺς κατεφώτισε, θέλει ἐνδυναμώσει καὶ ἡμῶν τὴν γλῶσσαν πρὸς ὠφέλεια καὶ οἰκοδομῇ καὶ ἐμοῦ τοῦ λέγοντος καὶ πάντων τῶν ἀκροατῶν.
Θὰ λαλήσω δὲ μὲ ὀδύνας, καὶ θὰ εἴπω μὲ στεναγμοὺς, περὶ τῆς συντελείας τοῦ κόσμου τούτου, καὶ περὶ τοῦ ἀναιδεστάτου καὶ φοβεροῦ Δράκοντος, ὅστις μέλλει νὰ ταράξῃ πᾶσαν τὴν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν κτίσιν, καὶ να ἐμβαλεῖ δειλίαν, καὶ ὀλιγωρίαν, καὶ δεινὴν ἀπιστίαν εἰς τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων, καὶ νὰ ποιήσῃ τέρατα καὶ σημεῖα καὶ φόβητρα, ὥστε, ἐὰν δυνηθῇ, να πλανήσῃ καὶ τοὺς ἐκλεκτούς, καὶ να ἀπατήσει πάντας διὰ ψευδῶν σημείων, καὶ διὰ φαντασμὼν τεράτων, ὑπὸ αὐτοῦ γενομένων.

Διότι κατὰ συγχώρησιν τοῦ ἁγίου Θεοῦ λαμβάνει ἐξουσίαν να ἀπατήσῃ τὸν κόσμον, διότι ἐπληθύνθη ἡ ἀσέβεια τοῦ κόσμου, καὶ πανταχοῦ διάφορα κακὰ πράττονται. Καὶ ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι ἠθέλησαν να ἀπομακρυνθώσιν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ ἀγαπήσωσι  τὸν Πονηρόν, διὰ τοῦτο ὁ ἄχραντος Δεσπότης συνεχώρησε να δοκιμασθῶσι διὰ πνεύματος ἀποπλανήσεως.

Μέγας εἶναι ὁ ἀγῶν, ἀδελφοί, μάλιστα δὲ εἰς τοὺς πιστούς, κατὰ τοὺς καιροὺς ἐκείνους, ὅταν γίνονται σημεῖα καὶ τέρατα ὑπ' αὐτοῦ τοῦ Δράκοντος ἐν πολλῇ ἐξουσίᾳ, ὅταν πάλιν δεικνύῃ εὐατὸν ὣς Θεὸν διὰ φοβερῶν φαντασμάτων, καὶ ἴπταται εἰς τὸν ἀέρα, καὶ πάντες οἱ δαίμονες σηκώνονται εἰς τὸν ἀέρα, ὡς ἄγγελοι, ἔμπροσθεν τοῦ τυράνου, διότι φωνάζει μετὰ δυνάμεως, ἀλλάσσων μορφάς, καὶ ἐκφοβίζων καθ’ ὑπερβολὴν ἅπαντας τοὺς ἀνθρώπους· τότε ἀδελφοί, τὶς θέλει εὑρεθῇ τετειχισμένος, καὶ μένων ἀσάλευτος, ἐὰν δὲν ἔχῃ τὸ σημεῖον ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ, δηλαδὴ τὴν ἁγίαν παρουσίαν τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν; Ὅταν ἵδῃ τὴν ἀπερίγραπτον ἐκείνην θλῖψιν, ἥτις γῖνεται πανταχοῦ εἰς πᾶσαν ψυχήν, ἡ ὁποία δεν ἔχει τελείως παραμυθίαν, οὔτε πάλιν ἄνεσιν ἐν γῇ καὶ θαλάσσῃ, ὅταν ἵδῃ ὅτι συνταράσσεται ὁ σύμπας κόσμος, καὶ φεύγει ἕκαστος διὰ να κρυβὴ εἰς τὰ ὅρη, καὶ ἄλλος μὲν ἀποθνῄσκει τῆς πείνης, ἄλλος δὲ ἀναλύεται ὡς κηρὸς ἐν δεινῆ θλίψει, καὶ οὐδεὶς ὑπάρχει ὁ ἐλεῶν, ὅταν ἵδῃ ἅπαντα τὰ πρόσωπα δακρύοντα, καὶ μετὰ πόθου ἐρωτῶντας τοὺς ἀνθρώπους, μήπως ἀκούεται λόγος Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς; καὶ ἀκούει οὐδαμοῦ. Τὶς θέλει ὑποφέρει τάς ἡμέρας ἐκείνας; Τὶς δὲν θὰ ὑπομείνῃ τὴν θλίψην τὴν ἀφόρητον;  Ὅταν ἵδῃ σύγχυσιν τῶν λαῶν, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται ἀπὸ τῶν περάτων τῆς γῆς εἰς τὴν θέαν τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἵδῃ ὅτι πολλοὶ προσκυνοῦσιν ἔμπροσθεν τοῦ τυρράνου, καὶ κράζουσι μετὰ τρόμου, ὅτι σὺ εἶσαι ὁ Σωτὴρ ἡμῶν· ὅταν ἵδῃ ὅτι ἡ θάλασσα ταράσσεται, καὶ ἡ γῆ ξηραίνεται, οἱ οὐρανοὶ δεν βρέχουσι, τὰ φυτὰ μαραίνονται· ἅπαντες δὲ οἱ ὄντες πρὸς ἀνατολάς, φεύγουσι πρὸς δυσμὰς ἐκ τῆς πολλῆς δειλίας, καὶ πάλιν δὲ οἱ ὄντες πρὸς δυσμάς, φεύγουσι πρὸς ἀνατολὰς μετὰ τρόμου, ὁ δὲ ἀναιδὴς λαβὼν τότε τὴν ἐξουσίαν θὰ ἀποστείλῃ δαίμονα εἰς πάντα τὰ πέρατα, ὥστε να κηρύξη παρρησία, ὅτι βασιλεὺς μέγας ἐφάνη μετὰ δόξῃς, ἔλθετε καὶ ἴδετε αὐτόν.

Τὶς εἶναι ἔχων οὕτω ἀδαμάντινην ψυχήν, ὥστε νὰ ὑποφέρῃ γενναίως ἅπαντα τὰ σκάνδαλα; Τὶς ἄρα ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὡς προεῖπον, ὥστε να μακαρίσωσιν αὐτὸν πάντες οἱ ἄγγελοι; Ἐγὼ φιλόχριστοι καὶ τέλειοι ἀδελφοί, ἐφοβήθην ἐξ αὐτῆς τῆς ἐνθυμήσεως τοῦ Δράκοντος, μελετῶν καθ' ἑαυτὸν τὴν θλῖψιν, ἥτις μέλλει να γίνει εἰς τοὺς ἀνθρώπους κατὰ τοὺς καιροὺς ἐκείνους διότι αὐτὸς ὁ Δράκων εἶναι μιαρός, καὶ φοβερὸς εἰς τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, καὶ μάλιστα γίνεται πικρότερος εἰς τοὺς δυναμένους να νικῶσι τὰ φαντάματα αὐτοῦ. Διότι τότε θὰ εὑρεθῶσι πολλοὶ εὐάρεστοι εἰς τὸν Θεόν, δυνάμενοι να σωθῶσι εἰς τὰ ὅρη, καὶ εἰς τὰ βουνά, καὶ εἰς τοὺς ἐρήμους τόπους, μετὰ πολλῶν δεήσεων καὶ ὑπερβολικῶν κλαυθμῶν. Διότι ὁ ἅγιος Θεός, θεωρῶν αὐτοὺς εἰς τοιοῦτον ἀπερίγραπτον κλαυθμὸν καὶ εἰλικρινῆ πίστιν, εὐσπλαγχνίζεται αὐτούς, ὡς φιλόστοργος πατὴρ καὶ διατηρεὶ αὐτοὺς ὅπου ἐκρύβησαν, διότι ὁ παμμιαρὸς δεν παύει τοῦ νὰ ζητεῖ τοὺς ἁγίους κατὰ γῆν καὶ θάλασσαν, νομίζων ὅτι θέλει βασιλεύσει τοῦ λοιποῦ ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ πάντας ὑποτάσσει. Καὶ νομίζει ὁ ἄθλιος ὅτι θὰ ἀντισταθεὶ κατὰ τὴν ὥρα ἐκείνην τὴν φοβερὰν ὅταν ἔλθῃ ὁ Κύριος ἐκ τῶν οὐρανῶν, μὴ γινώσκων ὁ ἄθλιος τὴν ἀσθένειαν καὶ ὑπερηφάνειαν αὐτοῦ, διὰ τὴν ὁποίαν καὶ ἐξέπεσεν. Ὅμως  ταράσσει τῇ γῆν, ἐκφοβίζει τὰ σύμπαντα διὰ ψευδῶν μαγικῶν σημείων.

Κατὰ τὸν καιρὸν δὲ ἐκεῖνον, ὅταν ἔλθη ὁ Δράκων, δὲν ὑπάρχει ἄνεσις ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ θλῖψις μεγάλη, ταραχή, καὶ σύγχυσις, θάνατοι, καὶ πείνα εἰς πάντα τὰ πέρατα, διότι αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν διὰ τοῦ θείου αὐτοῦ στόματος εἶπεν, ὅτι τοιαῦτα δεν ἔγειναν ἀπ' ἀρχῆς τῆς κτίσεως. Ἡμεῖς δὲ οἱ ἁμαρτωλοί, πὼς θὰ παρομοιάσωμεν τὸ ὑπέρμετρον καὶ ἀνέκφραστον αὐτῆς, ἀφοῦ τοιουτοτρόπως τὴν ὀνόμασεν ὁ Θεός;  Ἂς συλλογισθὴ δὲ ἕκαστος ἀκριβῶς τὰς ἁγίας λέξεις τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρός πως διὰ τὴν ἀνάγκην καὶ τὴν θλῖψιν τὴν μεγάλην κολοβώνει τὰς ἡμέρας τῆς θλίψεως καθ’ ὁ εὔσπλαγχνος, συμβουλεύων ἡμᾶς καὶ λέγων. «Προσεύχεσθε διὰ νὰ μὴ γείνη ἡ φυγὴ ἡμῶν ἐν καιρῷ χειμῶνος, μήτε ἐν ἡμέρᾳ Σαββάτου». Καὶ πάλιν «Ἀγρυπνεῖτε πάντοτε δεόμενοι συνεχῶς δία να καταξιωθῆτε να ἐκφύγητε τὴν θλῖψιν, καὶ νὰ σταθῆτε ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ καιρὸς εἶναι ἐγγύς». Ἂς δεηθῶμεν συνεχῶς μὲ δάκρυα καὶ προσευχὰς νύκτα καὶ ἡμέραν, προκόπτοντες ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ διὰ νὰ σωθῶσιν οἱ ἁμαρτωλοί. Ἐὰν τὶς ἔχῃ δάκρυα καὶ κατάνυξιν, ἂς δεηθῇ εἰς τὸν Κύριον, διὰ να ῥυσθῶμεν ἀπὸ τὴν θλῖψιν, ἡ ὁποία μέλει νὰ ἐλθεῖν εἰς τὴν γῆν, διότι θὰ γείνωσι κατὰ τόπους λιμοί, σεισμοί, καὶ θάνατοι διάφοροι ἐπὶ τῆς γῆς. Γενναία θὰ ἤναι ἡ ψυχή, ἥτις θὰ δυνηθῇ νὰ κρατήσῃ ἑαυτὴν ἀπηλλαγμένην ἀπὸ τὰ σκάνδαλα ταῦτα. Διότι ἐὰν εὑρεθῇ ἄνθρωπος ν' ἀδιαφόρη ὀλίγον, εὔκολα πολιορκεῖται καὶ γίνεται αἰχμάλωτος τοῦ Δράκοντος τοῦ πονηροῦ καὶ δολίου, καὶ ὁ τοιοῦτος εὑρίσκε-ται ἀσυγχώρητος εἰς τὴν κρίσιν, διότι ἐπίστευσεν εἰς τὸν Τύραννον ἑκουσίως.

Πολλῶν προσευχῶν καὶ δακρύων ἔχουμε ἀνάγκην, ἀγαπητοί, διὰ νὰ εὐρευθῶμεν ἀκλόνητοι εἰς τοὺς πειρασμούς. Διότι πολλὰ εἶναι τὰ φαντάσματα, τὰ ὁποῖα γίνονται ἀπὸ τὸ θηρίον. Διότι ἐπειδὴ εἶναι Θεομάχον θέλει ὅλοι ν’ ἀπολεσθῶσι, διότι τοιοῦτον τρόπον μεταχειρίζεται ὁ Τύραννος, ὥστε ὅλοι νὰ βαστάζωσι τὴν σφραγῖδα τοῦ θηρίου, ὅταν θὰ ἔλθῃ νὰ ἀπατήσει τὰ σύμπαντα. Προσέχετε, ἀδελφοί μου, τὴν ὑπερβολὴν τοῦ θηρίου, διότι μεταχειρίζεται διάφορα τεχνάσματα πονηρίας.

Ἄρχεται ἀπὸ τὴν γαστέρα, ἵνα ὅταν τὶς στενοχωρηθὴ μὴ ἔχων φαγητά, ἀναγκασθῇ νὰ λάβῃ τὴν σφραγῖδα ἐκείνου· ὄχι ὡς ἔτυχεν εἰς πᾶν μέρος τοῦ σώματος, ἀλλ' εἰς τὴν δεξιὰν χεῖρα καὶ εἰς τὸ μέτωπον, διὰ νὰ μὴν ἔχῃ ἐξουσίαν ὁ ἄνθρωπος νὰ κάμῃ μὲ αὐτὴν τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ, μήτε πάλιν εἰς τὸ μέτωπον νὰ σημειώση τὸ ἅγιον ὄνομα τοῦ Κυρίου. Διότι γνωρίζει ὁ ἄθλιος, ὅτι ὅταν ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου σφραγισθὴ ἐπὶ τοῦ ἀνθρώπου λύει πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ διὰ τοῦτο σφραγίζει τὴν δεξιὰν τοῦ ἀνθρώπου. Λοιπόν, ἀδελφοί μου, φρικτὸς εἶναι ὁ ἀγῶν εἰς ὅλους τοὺς φιλοχρίστους ἀνθρώπους, ἵνα μέχρις ὤρας τοῦ θανάτου μὴ δειλιάσωσι, μηδὲ ἀμελήσωσιν, ὅταν χαράση ὁ Δράκων τὴν σφραγίδα του, ἀντὶ τοῦ σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος. Διότι πάντα τρόπον μεταχειρίζεται, ἵνα οὐδόλως ὀνομάζηται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Σωτῆρος εἰς τὸν καιρὸν τοῦτον. Τοῦτο δὲ κάμνει φοβούμενος καὶ τρέμων τὴν ἁγίαν δύναμιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. Διότι ἐὰν τὶς δὲν σφραγίζηται μὲ τὴν σφραγῖδα ἐκείνου, δὲν γίνεται αἰχμάλωτος εἰς τὰ φαντάσματα ἐκείνου, οὔτε ὁ Κύριος ἀπομακρύνεται ἀπ’ αὐτοῦ, ἀλλὰ τὸν φωτίζει καὶ τὸν σύρει πρὸς ἑαυτόν. Πρέπει νὰ ἐννοήσωμεν, ἀδελφοί, μετὰ πάσης ἀκριβείας, ὅτι τὰ φαντάσματα τοῦ ἐχθροῦ εἶναι ἀποτρόπαια. Ὁ δὲ Κύριος ἡμῶν ἔρχεται μὲ γαλήνην διὰ νὰ ἀποκρούσῃ δι’ ἡμᾶς τὰ τεχνάσματα τοῦ Θηρίου. Τὴν στερεὰν πίστιν τοῦ Χριστοῦ εἰλικρινῶς βαστάζοντες, θὰ κάμωμεν τὴν δύναμιν τοῦ Τυράννου εὐκλόνιστον.

Ἂς ἀποκτήσωμεν λογισμὸν ἀμετάθετον καὶ σταθερότητα, καὶ τότε ἀπομακρύνεται ἀφ' ἡμῶν ὁ ἀσθενὴς ἐχθρός, μὴ ἔχων τὶ να κάμῃ. Ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος παρακαλῶ ὑμᾶς ἀδελφοὶ φιλόχριστοι, ἂς μὴ γινώμεθα μαλθακοί, ἀλλὰ μᾶλλον δυνατοὶ μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, διότι ἀπαραίτητος ἀγῶν εἶναι ἐπὶ θύρας· ἂς ἀναλάβωμεν λοιπὸν τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως.  Ἕτοιμοι λοιπὸν γίνεσθε καθὼς πιστοὶ οἰκέται, μὴ δεχόμενοι ἄλλον· ἐπειδὴ ὁ κλέπτῃς, καὶ ἀλάστωρ, καὶ ἄσπλαγχνος μέλλει νὰ ἔλθῃ πρῶτος εἰς ὡρισμένους καιρούς, θέλων νὰ κλέψη, νὰ θύσῃ, καὶ νὰ ἀπολέσῃ τὴν ἐκλεκτὴν ποίμνην τοῦ ἀληθινοῦ ποιμένος Χριστοῦ, καὶ ἐπὶ τούτω ἀναλαμβάνει σχῆμα τοῦ ἀληθινοῦ ποιμένος. Ἂς μάθωμεν, ὦ φίλοι μὲ ποῖον σχῆμα ἔρχεται εἰς τὴν γῆν ὁ ἀναίσχυντος Ὄφις. Ἐπειδὴ ὁ Σωτήρ, θέλων να σώσει τὸ ἀνθρώπινον γένος, ἐτέχθη ἐκ Παρθένου, καὶ ἐν σχήματι ἀνθρώπου ἐπάτησε τὸν Ἐχθρὸν μὲ τὴν ἁγίαν δύναμην τῆς Θεότητος Αὐτοῦ, ἠθέλησε καὶ οὗτος ν’ ἀναλάβῃ τὸ σχῆμα τῆς αὐτοῦ παρουσίας διὰ νὰ μᾶς ἀπατήσῃ. Ὁ δὲ Κύριος ἡμῶν θὰ ἔλθῃ εἰς τὴν γῆν ἐν νεφέλαις φωτειναῖς, ὡς ἀστραπὴ φοβερά, ὁ δὲ Ἐχθρὸς δὲν θὰ ἔλθῃ τοιουτοτρόπως διότι εἶναι ἀποστάτης.

Γεννᾶται μὲν ἀκριβῶς ἐκ κόρης μιαράς, ἀλλὰ δὲν σαρκούται τοιουτοτρόπως. Θὰ ἔλθῃ δὲ ὁ Παμμίαρος ἐν σχήματι τοιούτῳ ὡς κλέπτῃς, διὰ νὰ ἀπατήσῃ τὰ σύμπαντα. Θὰ εἶναι ταπεινός, ἥσυχος, θὰ μισεῖ τὴν ἀδικίαν, θὰ ἀποστρέφεται τὰ εἴδωλα, θὰ προτιμᾷ τὴν εὐσέβειαν, ἀγαθός, φιλόπτωχος, εὐειδὴς καθ' ὑπερβολήν, εὐκατάστατος, ἱλαρὸς εἰς ὅλους, θὰ τιμᾷ πολὺ τὸ γένος τῶν Ἰουδαίων, διότι αὐτοὶ προσμένουσι τὴν ἔλευση ἐκείνου. Μεταξὺ δὲ πάντων τούτων, θὰ ἐκτελὴ σημεῖα καὶ τέρατα, φόβητρα μὲ πολλὴν ἐξουσίαν, θὰ προσπαθὴ δολίως να ἀρέσει εἰς ὅλους, διὰ να ἀγαπηθῇ ταχέως ἀπὸ πολλούς, δεν θὰ λάβῃ δῶρα, δεν θὰ λαλήσει μεθ' ἡμῶν, θὰ φαίνηται κατηφής, θὰ ἐξαπατᾷ τὸν κόσμον ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς εὐταξίας, ἐῷς οὗ βασιλεύση. Ὅταν λοιπὸν ἴδωσι λαοὶ πολλοὶ καὶ δῆμοι τοιαύτας ἀρετὰς καὶ δυνάμεις, ἐνούνται ὅλοι συγχρόνως μὲ μίαν γνώμην, καὶ μὲ χαρὰ μεγάλην κηρύσσουσιν αὐτὸν βασιλέα, λέγοντες μεταξὺ τῶν. Μήπως ἄρα εὑρίσκεται ἄνθρωπος ἄλλος τόσον ἀγαθὸς καὶ δίκαιος; Ἀνορθοῦται δὲ εὐθέως ἡ βασιλεῖα ἐκείνου, καὶ θὰ πατάξη μεθ' ἡμῶν τρεῖς βασιλεῖς μεγάλους.

Ἔπειτα ὑψούται ἡ καρδία τοῦ καὶ θὰ ἐμμέση ὁ Δράκων τὴν πικροτητὰ τοῦ. Ταράσσων δὲ τὴν οἰκουμένην κινεῖ τὰ πέρατα, θλίβει τὰ σύμπαντα, καὶ μικραίνει τὰς ψυχάς.  Ὄχι πλέον ὡς εὐλαβής, ἀλλὰ πολὺ αὐστηρὸς εὶς ὅλα, ἀπότομος, ὀργίλος, θυμώδης, ἀκατάστατος, φοβερὸς ἀηδής, μισητός, βδελυκτός, ἀνήμερος, ἀλάστωρ, ἀναιδής, καὶ προσπαθὼν νὰ ἐμβάλῃ εἰς τὸν βόθρον τῆς ἀσεβείας ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος. Πληθύνει σημεῖα ψευδῶς, καὶ ὄχι ἀληθῶς· καὶ ἐνῶ παρίσταται πολὺς λαὸς καὶ εὐφημεὶ αὐτόν, βάλλει φωνὴν ἰσχυράν, ὥστε να σαλευθεὶ ὁ τόπος, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἵστανται οἱ ὄχλοι, λέγων· Γνωρίσατε ὅλοι οἱ λαοὶ τὴν δυναμή μου καὶ τὴν ἐξουσίαν, μεταθέτει ὅρη, καὶ ἀνάγει νήσους ἀπὸ τὴν θάλασσαν μὲ πλάνην καὶ φαντασίαν, καὶ ἐνῶ πλάνα τὸν κόσμον καὶ φαντάζει τὰ σύμπαντα, πολλοὶ θὰ δωξάζωσι καὶ θὰ πιστεύοσιν ὡς θεὸν ἰσχυρόν. Τότε θὰ θρηνὴ δεινῶς καὶ θὰ στενάζη πᾶσα ψυχή, τότε ὅλοι θὰ ὑποφέρουσι θλῖψιν ἀπαραμύθητον, ἡ ὁποία θὰ κατέχει αὐτοὺς νύκτα καὶ ἡμέραν, καὶ δεν θὰ εὑρίσκωσιν οὐδαμοῦ παρηγορίαν. Τότε θὰ ἀποθνῄσκωσι τὰ νήπια εἰς τοὺς κόλπους τῶν μητέρων, καὶ πάλιν ἡ μήτηρ θὰ ἀποθνῄσκῃ ἐπάνω εἰς τὸ παιδίον καὶ ὁ πατὴρ μετὰ τῆς γυναικὸς καὶ τῶν τέκνων τοῦ θ' ἀποθνῄσκῃ εἰς τάς ἀγοράς, καὶ δὲν θὰ ὑπάρχει τὶς νὰ θάψῃ αὐτοὺς καὶ να τοὺς βάλη εἰς μνῆμα. Ἀπὸ τὰ πολλὰ θνησιμαία, τὰ ὁποῖα θὰ ῥίπτωνται εἰς τάς πλατείας, θὰ ὑπάρχει παντοῦ δυσωδία, ἡ ὁποία θὰ στενοχωρὴ πολὺ τοὺς ζῶντας. Τὸ πρωὶ ὅλοι θὰ λέγωσι μετ' ὀδύνης καὶ στεναγμῶν πότε θὰ γίνει ἑσπέρα διὰ να ἀναπαυθῶμεν ὀλίγον; Ὅταν δὲ θὰ ἔλθῃ πάλιν ἡ ἑσπέρα θὰ λέγωμεν μὲ πικρότατα δάκρυα, πότε ἄρα θὰ φωτίση διὰ να ἀποφύγωμεν τὴν θλῖψιν ἡ ὁποία μᾶς κυριεύει; Καὶ δὲν θὰ ὑπάρχῃ τόπος νὰ φύγει τὶς καὶ να κρυβή, διότι τὰ πάντα θὰ ταραχθῶσι, καὶ ἡ θάλασσα καὶ ἡ ξηρά. Διὰ τοῦτο εἶπε εἰς ἡμὰς ὁ Κύριος· γρηγορεῖτε δεόμενοι ἀδιαλείπτως να διαφύγετε τὴν θλῖψιν· θὰ εἶναι δυσωδία ἐν θαλάσσῃ, δυσωδίᾳ ἐπὶ τῆς γῆς, λιμοί, σεισμοί, ἐν θαλάσσῃ σύγχυσις, ἐπὶ τῆς γῆς σύγχυσις, ἐν θαλάσσῃ φόβητρα, φόβητρα ἐπὶ τῆς γῆς. Χρυσὸς πολὺς καὶ ἄργυρος, καὶ μεταξωτὰ ἱμάτια, ἀλλὰ δὲν θέλουσιν ὠφελήσει εἰς τὴν θλῖψιν ἐκείνην, καὶ πάντες οἰ ἄνθρωποι μακαρίζουσι τοὺς ὅσους ἀπέθανον πρὶν ἔλθῃ ἡ μεγάλη θλῖψις ἐπὶ γῆς. Διότι ῥίπτεται καὶ ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος εἰς τάς πλατείας, καὶ οὐδεὶς ἐγγίζει αὐτὰ ἐπειδὴ ὅλα εἶναι βδελυκτά. Πάντες σπουδάζουσι να διαφύγουσι καὶ να κρυβώσιν, ἀλλ' οὐδαμοῦ εὑρίσκουσι τόπον διὰ νὰ κρυβώσιν ἐκ τῆς θλίψεως. Πρὸς δὲ τούτοις μετὰ τοῦ λιμοῦ καὶ τῆς θλίψεως, καὶ τοῦ φόβου, εὑρίσκονται θηρία καὶ ἑρπετὰ δάκνοντα· ἔσωθεν φόβος, καὶ ἔξωθεν τρόμος· καὶ ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρα θνησιμαία κεῖνται εἰς τὰς πλατείας. Εἰς τὰς πλατείας δυσωδία, εἰς τὰς οἰκίας δυσωδία, εἰς τὰς πλατείας πείνα καὶ δίψα, εἰς τάς οἰκίας πείνα καὶ δίψα, εἰς τάς πλατείας φωνῇ κλαυθμοῦ, εἰς τάς πλατείας θόρυβος, εἰς τάς οἰκίας θόρυβος. Εἳς ἕκαστος μετὰ κλαυθμοῦ συναντὰ τὸν ἕτερον, πατὴρ τὸ τέκνον, καὶ υἱὸς τὸν πατέρα, μήτηρ τὴν θυγατέρα, φίλοι μετὰ φίλων ἐναγκαλισθέντες ἐκλείπουσιν, καὶ ἀδελφοὶ μετὰ ἀδελφῶν ἐναγκαλισθέντες ἀποθνήσκουσιν.

Ἐμαράνθησαν τὰ κάλλη τοῦ προσώπου πάσης σαρκός. Γίνονται δὲ οἰ μορφαὶ τῶν ἀνθρώπων ὡς νεκροῦ. Γίνεται βδελυκτὸν καὶ μισητὸν τὸ κάλλος τῶν γυναικών. Θέλει μαρανθεὶ πᾶσα σάρξ, καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων. Ὅλοι δὲ ὅσοι ἐπείσθησαν εἰς τὸ φοβερὸν Θηρίον, καὶ ἔλαβον τὴν σφραγῖδα ἐκείνου, τὸν δυσεβὴ χαρακτῆρα τοῦ μιαροῦ, προστρέχοντες πρὸς αὐτὸν θὰ λέγωσι μετ' ὀδύνης. Δὸς εἰς ἡμὰς να φάγωμεν καὶ νὰ πίωμεν, διότι πάντες ἀποθνῄσκομεν τῆς πείνης, καὶ ἀποδίωξον ἀφ' ἡμῶν πάντα τὰ ἰοβόλα θηρία. Καὶ μὴ ἔχων ὁ ἄθλιος πολὺ ἀποτόμως λέγων· πόθεν ἐγὼ θὰ δώσω εἰς ὑμᾶς να φάγητε καὶ να πίητε, ὢ ἄνθρωποι, ὁ οὐρανὸς δὲν θέλει νὰ δώσει βροχὴν εἰς τὴν γῆν· ἡ γῆ πάλιν δὲν ἔδωκε διόλου θέρος ἣ γεννήματα. Ἀκούοντες δὲ ταῦτα οἱ λαοί, πενθούσι καὶ κλαίουσι, μὴ ἔχοντες παντελῶς παραμυθίαν θλίψεως, ἀλλὰ θὰ γίνη εἰς τὴν θλῖψιν αὐτῶν θλῖψις ἀπερίγραπτος, διότι τόσον προθύμως ἐπίστευσαν εἰς τὸν Τύραννον. Διότι ἐκεῖνος ὁ ἄθλιος δὲν δύναται οὐδὲ ἑαυτὸν νὰ βοηθήσῃ, καὶ πῶς θὰ ἐλεήση αὐτούς;

Εἰς ἐκείνας τάς ἡμέρας θὰ γίνει μεγάλη ἀνάγκη ἐκ τῆς πολλὴς στενοχωρίας τοῦ Δράκοντος, καὶ τοῦ φόβου, καὶ τοῦ σεισμού, καὶ τοῦ ἤχου τῆς θαλάσσης, καὶ τοῦ λιμοῦ, καὶ τῆς δίψης καὶ τῶν δηγμάτων τῶν θηρίων. Πάντες δὲ οἰ λαβόντες τὴν σφραγῖδα τοῦ Ἀντιχρίστου, καὶ προσκυνήσαντες αὐτόν, ὡς θεόν, δὲν θέλουσι ἔχει μερίδα εἰς τὴν βασιλεῖα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μετὰ τοῦ Δράκοντος θὰ βληθῶσιν εἰς τὴν γέενναν. Μακάριος ὁ εὑρεθεὶς πανάγιος καὶ πάμπιστος, καὶ ἔχων δεδομένην τὴν καρδίαν αὐτοῦ πρὸς τὸν Θεὸν ἀδιστάκτως τοῦ Πονηροῦ, καταφρονὼν καὶ τὰς βασάνους, καὶ τὰς φαντασίας αὐτοῦ.

Πρὶν δὲ ταῦτα γίνωσι, θ' ἀποστείλη ὁ Κύριος Ἠλίαν τὸν θεσβίτην καὶ τὸν Ἐνώχ, ὡς εὐσπλαχνος, διὰ νὰ παρακινήσωσιν εἰς τὴν εὐσέβειαν τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, καὶ κηρύξωσι παρρησία τὴν θεογνωσίαν εἰς πάντας τοὺς ἀνθρώπους, διὰ να μὴ πιστεύσωσιν εἰς τὸν Τύραννον ἕνεκα φόβου, καὶ θέλουσι κράζει καὶ λέγει. Πλάνος εἶναι, ὦ ἄνθρωποι, ἂς μὴ πιστεύσῃ κανεὶς εἰς αὐτὸν παντελῶς, μηδὲ να ὑπακούσει εἰς τὸν θεομάχον, ἂς μὴ φοβηθῇ κανεὶς ἐξ ὑμῶν διότι ταχέως θὰ ἀφανισθῇ. Ἰδοὺ ἔρχεται ἐξ οὐρανοῦ ὁ Κύριος, διὰ να κρίνῃ πάντας, ὅσοι ἐπείσθησαν εἰς τὰ σημεῖα αὐτοῦ· ἀλλ' ὀλίγοι εἶναι τότε οἱ θέλοντες να ὑπακούσωσι, καὶ νὰ πιστεύσωσι εἰς τὸ κήρυγμα τῶν προφητῶν. Ταῦτα δὲ ποιεῖ ὁ Σωτήρ, ἵνα δείξῃ τὴν φιλανθρωπίαν, ὅτι οὐδὲ κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον δὲν ἀφίνει τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἄνευ κηρύγματος, διὰ νὰ ὦσι πάντες ἀναπολόγητοι εἰς τὴν κρίσιν. Πολλοὶ δὲ τῶν ἁγίων, ὅσοι τότε θὰ εὑρεθῶσιν εἰς τὴν ἔλευση τοῦ μιαροῦ, χύνουσιν ποταμηδὸν τὰ δάκρυα μετὰ στεναγμῶν πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ἅγιον, διὰ να λυτρωθώσιν ἀπὸ τὸν Δράκοντα καὶ φεύγουσι μετὰ μεγάλης σπουδῆς εἰς τὰς ἐρήμους, καὶ κρύπτονται εἰς τὰ ὅρη, καὶ τὰ σπήλαια μετὰ φόβου καὶ πασπαλίζουσι χῶμα καὶ στάκτην εἰς τάς κεφαλάς, παρακαλοῦντες νύκτα καὶ ἡμέραν μετὰ πολὺς ταπεινώσεως. Καὶ ὁ ἅγιος Θεὸς θέλει χαρίσει τοῦτο εἰς αὐτούς, δηλαδὴ ὁδηγεὶ αὐτοὺς ἡ χάρις εἰς ὡρισμένους τόπους, καὶ σῴζωνται κρυπτόμενοι εἰς τὰς ὀπὰς καὶ τὰ σπήλαια μὴ βλέποντες τὰ σημεῖα καὶ τὰ φόβητρα τοῦ Ἀντιχρίστου. Διότι ἡ ἔλευσις τούτου γίνεται γνώστῃ εἰς τοὺς ἔχοντας τὸν νοῦν προσηλωμένον εἰς τὰ ἄνω· εἰς δὲ τοὺς ἔχοντας τὸν νοῦν εἰς βιωτικὰ πράγματα, καὶ ποθούντας τὰ γήινα, δὲν θὰ γίνει φανερὸ τοῦτο. Διότι ὅστις εἶναι δεδεμένος πάντοτε εἰς βιοτικὰ πράγματα καὶ ἂν ἀκούσει ἀπιστεῖ, καὶ βδελύσσεται τὸν λέγοντα. Οἱ δὲ ἅγιοι θέλουσιν ἐνδυναμωθή, διότι πάντοτε ἀπέρριψαν τὴν μέριμναν τοῦ βίου τούτου.

Τότε πένθει πᾶσα ἡ γῆ καὶ ἡ θάλασσα καὶ ὁ ἀὴρ πένθει, συγχρόνως δὲ καὶ τὰ ἄγρια ζῷα, μετὰ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, πενθούσιν ὅρη, καὶ βουνοί, καὶ τὰ δένδρα τῶν πεδιάδων, πενθούσι δὲ καὶ οἱ φωστῆρες τοῦ οὐρανοῦ διὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, ὅτι πάντες ἐξέκλιναν ἀπὸ τοῦ ἁγίου Θεοῦ, καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν πλάνον, δεχθέντες τὸ σημεῖο τοῦ μιαροῦ καὶ θεομάχου, ἀντὶ τοῦ ζωοποιοῦ σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος. Πένθει ἡ γῆ καὶ ἡ θάλασσα, διότι αἰφνιδίως κατέπαυσεν ἡ φωνὴ τῆς ψαλμωδίας καὶ τῆς προσευχῆς ἐκ στόματος ἀνθρώπου. Πενθούσι πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι τοῦ Χριστοῦ πένθος μέγα διότι δὲν λειτουργείται ὁ ἁγιασμὸς καὶ ἡ προσφορά.

Ὅταν λοιπὸν συμπληρωθῶσιν οἱ τρεῖς καιροὶ καὶ ἥμισυς τῆς ἐξουσίας καὶ πράξεως τοῦ μιαροῦ, καὶ ὅταν ἐκπληρωθῶσι πάντα τὰ σκάνδαλα πάσης τῆς γῆς, θὰ ἔλθῃ ἐπὶ τέλους ὁ Κύριος, ὡς ἀστραπὴ ἀστραπῶν ἐξ οὐρανοῦ, ὁ ἅγιος καὶ ἄχραντος, καὶ φοβερὸς καὶ ἔνδοξος Θεὸς ἡμῶν, μετὰ δόξῃς ἀκατανοήτου, προτρεχόντων ἐνώπιον τῆς δόξῃς τῶν ταγμάτων τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, οἱ ὁποῖοι εἶναι πάντες φλόγες πυρός, καὶ ποταμὸς πλήρης πυρὸς μετὰ φοβερὰς ἀνεμοζάλης. Τὰ χερουβεὶμ ἔχοντα τὸ ὄμμα κάτω, καὶ τὰ Σεραφεὶμ ἰπτάμενα καὶ κρύπτοντα τὰ πρόσωπα καὶ τοὺς πόδας εἰς τάς πύρινας πτέρυγας, θέλουσι κράζει μετὰ φρίκης. Ἐγείρεσθε οἱ κοιμώμενοι. Ἰδού, ἦλθεν ὁ Νυμφίος. Ἀνοίγονται δὲ τὰ μνήματα, καὶ ὡς ἐν ῥοπῇ ὀφθαλμοῦ ἐγείρονται πᾶσαι αἱ φυλαί, καὶ βλέπουσιν εἰς τὸ κάλλος τὸ ἅγιον τοῦ Νυμφίου, καὶ μύριαι μυριάδες καὶ χίλιαι χιλιάδες ἀγγέλλων καὶ ἀρχαγγέλων, καὶ ἀναρίθμητοι στρατιαί, χαίρουσι χαρὰν μεγάλην, ἅγιοι δὲ καὶ δίκαιοι καὶ πάντες οἱ μὴ λαβόντες τὴν σφραγῖδα τοῦ Δράκοντος καὶ ἀσεβοῦς ἀγάλλονται.

Καὶ ἄγεται ὁ Τύραννος δεδεμένος ὑπὸ ἀγγέλων μετὰ πάντων τῶν δαιμόνων ἐνώπιον τοῦ βήματος, καὶ οἱ λαβόντες τὴν σφραγίδα αὐτοῦ, καὶ πάντες οἱ ἀσεβεῖς καὶ ἁμαρτωλοὶ δεδεμένοι· καὶ δίδει ὁ βασιλεὺς τὴν κατ' αὐτῶν ἀπόφασιν τῆς καταδίκης εἰς τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον. Πάντες δὲ οἱ μὴ λαβόντες τὴν σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου, καὶ πάντες οἱ ἐν σπηλαίοις, ἀγάλλονται μετὰ τοῦ Νυμφίου εἰς τὸν νυμφικὸν θάλαμον τὸν αἰώνιον καὶ οὐράνιον, μετὰ πάντων τῶν ἁγίων, εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν αἰώνων.