ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Νικηφόρου Θεοτόκη. Πολλοὶ πιστεύουν ὅτι ὁ πολιτικὸς ἄνθρωπος ἀπολαμβάνει τοῦ κόσμου τὰ ἀγαθά. Ὁ πολιτικός, λέγουσι, γίνεται εἰς τοῦτον τὸν κόσμον εὐτυχής. Κυριακορδόμιον τομ. Α σελ. 197

Νικηφόρου Θεοτόκη. Γίνομαι δὲ πολιτικός, ὅταν μισῶ καὶ σχηματίζωμαι ὅτι ἀγαπῶ· ὅταν ἔχω τὴν ἔχθραν εἰς τὴν καρδίαν μου καὶ τὰ γλυκὰ καὶ φιλικὰ λόγια εἰς τὰ χείλη μου· ὅταν ὑπάρχω ἐχθρὸς θανατηφόρος καὶ φαίνωμαι φίλος ἠγαπημένος. σελ. 197

Νικηφόρου Θεοτόκη. Γίνομαι πολιτικός, ὅταν, ἵνα ἀρέσω εἰς τοὺς ἀνθρώπους, λέγω τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν· ὅταν λέγω τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος. Ὅταν διὰ  ψεύδους ἤ δόλου ἤ ἄλλων διαφόρων τρόπων πλανήσω τὸν ἀδελφόν μου, καὶ κερδήσω τοὺς σκοπούς μου, τότε εἶμαι πολιτικός· ὅταν ἄλλο στοχάζωμαι καὶ ἄλλο λέγω, ἄλλο θέλω καὶ ἄλλο ζητῶ, τότε εἶμαι πολιτικός. Κυριακορδόμιον τομ. Α σελ. 197-198

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ὥστε, ἵνα ὁμιλήσωμεν τὴν ἀλήθειαν φανερά, πολιτικὸς εἶναι ὁ ὑποκριτής, ὁ κόλαξ, ὁ δόλιος, ὁ ψεύστης, ὁ πανοῦργος καὶ πονηρός· ἡ δὲ ἐπιστήμη, ἡ καλουμένη πολιτικὴ καὶ τόσον ἐπαινουμένη ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων καὶ θαυμαζομένη, εἶναι τέχνη διαβολικὴ φανερά. Κυριακορδόμιον τομ. Α σελ. 198

Νικηφόρου Θεοτόκη. Τὴν πολιτικὴν σχεδὸν πάντες θεωροῦν τέχνην ἀναγκαίαν καὶ ἐπιστήμην ὠφελιμωτάτην· ὅθεν αὐτὴ κάθηται εἰς τὰς βασιλικὰς αὐλάς, πολιτεύεται εἰς τὰ κριτήρια, περιπατεῖ εἰς τὴν ἀγοράν, εἰσέρχεται, φεῦ! καὶ εἰς αὐτὴν τὴν Ἐκκλησίαν· αὐτὴ ἐπαινεῖται καὶ θαυμάζεται καὶ νομίζεται ὡς μεγάλη προκοπὴ καὶ μεγάλων ἔργων κατορθώτρια. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 276

Νικηφόρου Θεοτόκη. Καὶ ὅμως ἡ μὲν σημερινὴ πολιτικὴ οὐδὲν ἕτερον εἶναι εἰμὴ ὑπόκρισις, ὁ δὲ πολιτικὸς οὐδὲν ἄλλο εἰμὴ ὑποκριτής· καὶ τὰ μὲν πράγματα εἶναι τὰ αὐτά, τὰ δὲ ὀνόματα ἄλλα· διότι τὶς ἄλλος εἶναι ὁ λεγόμενος πολιτικὸς εἰμὴ ἐκεῖνος ὅστις ἄλλο ἔχει εἰς τὸ στόμα καὶ ἄλλο εἰς τὴν καρδίαν; Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 276

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἔρχεσαι εἰς καιρὸν ἀνάγκης πρὸς τὸν πολιτικὸν ἄνθρωπον, παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Εὐγενέστατε κύριέ μου, προτάτευσόν με δι’ ἀγάπην Θεοῦ εἰς τὴν ἀνάγκην μου· βοήθησόν με, παρακαλῶ, εἰς τοῦτόν μου τὸν κίνδυνον. Ναί, ἀποκρίνεται ἐκεῖνος μετὰ χαρᾶς, μὲ λόγια γλυκὰ καὶ ὑποσχέεις μεγάλας. Διὸ ἀναχωρεῖς ἥσυχος καὶ ἀναπαύεσαι ἀμερίμνως, ἐλπίζων ὅτι αὐτὸς κατὰ τὰ λόγια καὶ τὰς ὑποσχέσεις αὐτοῦ φροντίζει περὶ τῆς καλῆς ἐκβάσεως τῆς ὑποθέσεώς σου. Καὶ αὐτὸς μὲν οὐδεμίαν οὔτε κἄν παραμικρὰν φροντίδα περὶ αὐτῆς ἀναλαμβάνει, ἡ δὲ ὑπόθεσίς σου καταντᾶ εἰς τὸ χειρότερον, σὺ δὲ τρυγᾷς τοὺς καρποὺς τῆς βλάβης. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 276

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἐάν, ὅταν ἦλθες παρακαλῶν αὐτόν, ἔλεγεν εἰς σὲ τὴν ἀλήθειαν, δηλαδὴ τὸ δὲν θέλω ἤ δὲν δύναμαι νὰ ἐκπληρώσω τὸ ζήτημά σου, σὺ τότε  ἐφρόντιζες καὶ ἔτρεχες ἀλλαχοῦ καὶ μετερχόμενος πάντα τρόπον ἀπετίναζες τὸ ὅλο ἤ κἄν μέρος τῆς ζημίας· ἐπειδὴ δὲ αὐτὸς διὰ τῶν πολιτικῶν αὑτοῦ λόγων σὲ ἀπεκοίμισε καὶ ἔδεσε, διὰ νὰ εἴπω οὕτως, τὰς χεῖράς σου, ἔπαθες τοσαύτην βλάβην. Τοῦτο λοιπὸν διδάσκει ἡ πολιτικὴ τέχνη, τὸ ναὶ εἰς τὸ στόμα καὶ τὸ ὄχι εἰς τὴν καρδίαν ἤ καὶ τὸ ἀντίθετον· τοῦτο πράττει ὁ πολιτικὸς ἄνθρωπος, τὸ ναὶ διὰ τοῦ λόγου, τὸ ὄχι διὰ τοῦ ἔργου ἤ τὸ ἀντίθετον· τοῦτο δὲ τὶ ἄλλο εἶναι εἰμὴ ὑπόκρισις γυμνὴ καὶ ψεῦδος καὶ ἀπάτη καὶ βλάβη τοῦ πλησίον; Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 276

Νικηφόρου Θεοτόκη. Συναντᾷς τὸν πολιτικὸν ἄνθρωπον, ὅστις εἶναι ἐχθρός σου κρυπτός· αὐτὸς ἔχει τὸ μέλι εἰς τὸ στόμα καὶ τὸ δηλητήριον εἰς τὴν καρδίαν· σὲ χαιρετίζει εὐθὺς ὡς ἠγαπημένος, σὲ γλυκοφιλεῖ ὡς φίλος, λέγει εἰς σὲ λόγια μαλακὰ καὶ ἁπαλὰ ὑπὲρ τὸ ἔλαιον· «ἡπαλύνθησαν οἱ λόγοι αὐτοῦ ὑπὲρ ἔλαιον» (Ψαλμ. νδ΄, 22). Ἀλλ’ αὐτὰ τὰ λόγια εἶναι βλήματα καὶ τοξεύματα, ἤ κτυπήματα μὲ ἀκόντιον· «Καὶ αὐτοί εἰσι βολίδες» (Αὐτόθι). Διότι ἐὰν πλανηθῇς καί, νομίσας ὅτι εἶναι φίλος σου, ἐμπιστευθῇς εἰς αὐτὸν τὸ μυστικόν σου καὶ τὴν ὑπόθεσίν σου, ἐκεῖνος τότε σὲ ἀφανίζει. Τοῦτο λοπὸν εἶναι ἡ σήμερον παραλόγως μὲν καλουμένη πολιτική, εὐλόγως δὲ τέχνη διαβολική· δόλος εἶναι, μέσῳ τῆς ὁποίας μεταχειριζόμενοι πάντα τρόπον ὑποκρίσεως πλανῶμεν τὸν πλησίον. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 276-277

Νικηφόρου Θεοτόκη. Εἶπα ὅτι εὐλόγως λέγεται τέχνη διαβολική, ἐπειδὴ πρῶτος εὑρετὴς καὶ διδάσκαλος αὐτῆς εἶναι ὁ διάβολος· αὐτὸς πρῶτος ἐνεδύθη τὸ σχῆμα τοῦ ὄφεως, καθὼς οἱ πολιτικοὶ τὸ σχῆμα τοῦ προστάτου καὶ φίλου· αὐτὸς πρῶτος ἀντὶ τοῦ ναί, «θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γεν. β΄, 17), ὡς εἶπεν ὁ Θεός, εἶπε τὸ «οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Αὐτόθι γ΄, 4)· αὐτὸς πρῶτος ἐψέυσθη καὶ ἠπάτησε καὶ ἔβλαψε τὸ ἀνθρώπινο γένος, καθὼς καὶ οἱ σήμερον πολιτικοί, λέγοντες ἀντὶ τοῦ ναὶ τὸ ὄχι καὶ ἀντὶ τοῦ ὄχι τὸ ναί, ψεύδονται καὶ ἀπατοῦν καὶ βλάπτουν καὶ ἕκαστον ἄνθρωπον κατὰ μέρος καὶ κοινῶς πόλεις καὶ χώρας καὶ λαούς. Ταύτην τὴν τέχνην ἐδίδαξε πρῶτος ὁ παμπόνηρος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἐχθρός, ἐπειδὴ ἐγνώρισεν ὅτι αὐτὴ προξενεῖ ἄμετρα καὶ φοβερὰ κακά. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 277