ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Ντροπή είναι μόνο η αμαρτία, την οποίαν εν τούτοις κανείς δεν θεωρεί ντροπή . συνήθως οι άνθρωποι θεωρούν ντροπή τα πάντα εκτός από την αμαρτία. Π.ανθ.Αγ.Ι. Χρυσοστ. Α-429

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Ότι οι αμαρτίες προκαλούν φθορά είναι από όλα φανερό, γιατί και αισχρούς και ασθενείς κάνουν του ανθρώπους και μειώνουν την αντοχή τους με αποτέλεσμα να κουράζονται. Αγ.Ιωάν.Χρυσ.

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Οι αιτίες όλων των κακών είναι τα αμαρτήματα. Στα αμαρτήματα οφείλονται οι λύπες, οι ταραχές, οι πόλεμοι, οι αρρώστιες και όλα τα δυσκολοθαράπευτα πάθη, που μας προσβάλουν. Π.ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Α-429

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Τίποτα δεν είναι τόσο βαρύ και δυσβάστακτο όσο η αμαρτία και η παρακοή στο θείο θέλημα.   ---   Ένα είναι το θλιβερό, η αμαρτία μόνον· όλα τά άλλα είναι σκόνη και καπνός. Π.ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Α-430

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Η αμαρτία πού διαπράτει ο καθένας, θα φέρει στην πόλη κάποια βλάβη γενική και αφόρητη. Π.ανθ.Αγ.Ι.Χρυσ.Α-440

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Άς αποφύγουμε λοιπόν την τόσο οδυνηρή ζωή της αμαρτίας, διότι και μετά την οδύνη αυτή θάνατος ακολουθεί, θάνατος αθάνατος. Π.ανθ.Αγ.Ι. Χρυσοστ. Α-441

Αγ.Συμ.θεολ Η αμαρτία που κάνει ο άνθρωπος με το έργο γίνεται με αργοπορία, και η αμαρτία που κάνει με το λόγο γίνεται γρηγορότερα . η δέ αμαρτία που κάνει με το νού γίνεται εν ριπή οφθαλμού. Αγ.Συμ.θεολ-63

Μεγ.Βασιλείου. Όσο κυοφορείται η αμαρτία έχει κάποια ντροπή . όταν όμως τελεστεί, τότε καθιστά ακόμα πιό αδιάντροπους εκείνους πού τήν διαπράτουν. Φ-Αγ.Μάξιμου Ομολ.15Ε-235

Μεγ.Βασιλείου. Όπως τίς μέλλισες τίς φυγαδεύει ο καπνός καί τα περιστέρια η δυσωδία, έτσι απομακρύνει και τόν φύλακα άγγελον τής ζωής μας η πολυδάκρυτη και δυσώδης αμαρτία. Φ-Αγ.Μάξιμου Ομολ.15Ε-235

Μεγ.Βασιλείου. «Ὁ ἁμαρτάνων δίδωσι τόπον τῷ διαβόλῳ, παρακούων τοῦ λέγοντος· «Μηδὲ δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ» καὶ τοῦ Ἐκκλησιαστοῦ· «Ἐὰν πνεῦμα τοῦ ἐξουσιάζοντος ἀναβῇ ἐπὶ σέ, τόπον σου μὴ ἀφῇς». Βασιλειανὸν Ταμεῖον σελ 73 (ΕΠΕ 5,162)

Αββά Δωρόθεου Κάθε αμαρτία γίνεται ή από φιληδονία, ή από φιλαργυρία, ή από φιλοδοξία. Φ-Αβ.Δωρόθεου-12,445

Ἀγ.Νικοδήμου. Τώρα ἡ ἁμαρτία, ἐπειδὴ καὶ εἶναι παρὰ φύσιν κίνησις, καθὼς τὴν ὁρίζει ὁ θεῖος Μάξιμος, διὰ τοῦτο αὐτὴ ὑστερεῖ τὸν ταλαίπωρον ἁμαρτωλόν, ἀπὸ ὅλα τὰ ὑπερφυσικὰ χαρίσματα καὶ ἀγαθὰ καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ φυσικά, καὶ τὸν ἀφίνει μόνον μὲ τὰ παρὰ φύσιν καὶ φθαρτικὰ τῆς φύσεως κακά. Πνευματικὰ Γυμνάσματα σελ. 45

Ἀγ.Νικοδήμου. Ὅθεν ἡ ἁμαρτία, α΄) διαφθείρει τὰς ἕξεις τῶν ὑπερφυσικῶν καὶ θεολογικῶν λεγομένων ἀρετῶν· τῆς ζωντανῆς λέγω πίστεως, τῆς ἀδιστάκτου ἐλπίδος, καὶ τῆς πρὸς Θεὸν ἀγάπης, καὶ ἀφίνει εἰς τὴν ψυχὴν ἕνα λείψανον νεκρᾶς πίστεως, νεκρᾶς ἐλπίδος, καὶ νεκρᾶς ἀγάπης. β)  Ὑστερεῖ τὴν ψυχὴν ἀπὸ τὴν δικαιοῦσαν χάριν, ἀπὸ τὴν ἐνεργοῦσαν, ἀπὸ τὴν τῆς υἱοθεσίας καὶ τὴν τῆς διαμονῆς, καὶ ἁπλῶς ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα ἄπειρα ἀγαθὰ ποὺ περιέχει ἡ χάρις τῆς ὁποίας ἕνα μόνον μέρος εἶναι περισσοτέρας τιμῆς, παρὰ ποὺ εἶναι ὅλος ὁ κόσμος· ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ θεία χάρις, εἶναι τὸ μεγαλείτερον δῶρον ποὺ δύναται νὰ δώσῃ ὁ Θεὸς εἰς ἕνα ἁπλοῦν κτίσμα ἐν τῇ προσωρινῇ ταύτῃ ζωῇ. γ) Γυμνώνει τὴν ψυχὴν  ἀπὸ ὅλους τοὺς μισθοὺς τῶν καλῶν ἔργων ποὺ αὐτὴ ἔφθασε νὰ κάμῃ προτήτερα, καὶ ἀπὸ τὴν φιλίαν καὶ υἱότητα ποὺ ἔλαβε μὲ τὸν Θεὸν καὶ ἀκολούθως τὴν γυμνώνει ἀπὸ τὸ δίκαιον ποὺ ἔχει νὰ γίνῃ κληρονόμος τῶν ἀγαθῶν καὶ τῆς βασιλείας τοῦ οὐρανίου Πατρός της, ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος «εἰ δὲ τέκνα καὶ κληρονόμοι· κληρονόμοι μὲν Θεοῦ συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ». Πνευματικὰ Γυμνάσματα σελ. 45-46

Ἀγ.Νικοδήμου. Ἀφ’ οὗ δὲ ἡ ἁμαρτία εὐκαιρώσῃ τὴν ἀθλίαν ψυχὴν ἀπὸ ὅλα τὰ ὑπερφυσικὰ ἀγαθά, τὴν γυμνώνει ἀκόμη καὶ μὲ τὰ ἀγαθὰ τῆς φύσεως· διότι τῆς παίρνει τὴν ὀξύτητα τοῦ νοός· τὸ φῶς καὶ τὴν διάκρισιν τοῦ λογικοῦ· τὴν ἁπαλότητα καὶ αἴσθησιν τῆς καρδίας· τὴν εἰρήνην τῶν λογισμῶν καὶ τῆς συνειδήσεως καὶ τὴν καθαρότητα ὅλων της τῶν δυνάμεων· ἀλλὰ καὶ αὐτὸ ἀκόμη τὸ σῶμα τὸ ἀδυνατίζει καὶ τὰς αἰσθήσεις του μολύνει· καὶ ἔτσι γεμίζει τὴν ταλαίπωρον ψυχὴν ἀπὸ μόνα τὰ παρὰ φύσιν πάθη· ἤγουν γεμίζει τὸν νοῦν ἀπὸ σκοτεινάδες καὶ σφάλματα· γεμίζει τὴν θέλησιν ἀπὸ σκληρότητα καὶ ἀποστροφὴν τοῦ ἄκρου ἀγαθοῦ· γεμίζει τὸ ἐπιθυμητικὸν ἀπὸ ἀχαλίνωτους ἐπιθυμίας· τὸ θυμικὸν ἀπὸ ἀηδίαν καὶ ἀνορεξίαν ὅλων τῶν καλῶν· τὸ σῶμα ἀπὸ ἀκαθαρσίας· τὰς αἰσθήσεις ἀπὸ ἀταξίας, καὶ τέλος πάντων τὴν ψυχὴν ὅπου ἦτο ἕνας ζωντανὸς ναὸς τῆς θεότητος, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος «ὑμεῖς ἐστὲ ναὸς Θεοῦ ζῶντος» (β΄ Κορ. ς΄). Πνευματικὰ Γυμνάσματα σελ. 46

Νικηφόρου Θεοτόκη. Δύο εἶναι αἱ πηγαὶ πάντων τῶν ἁμαρτημάτων, ὁ θυμός καὶ ἡ ἐπιθυμία·  ὁποῖον ἁμάρτημα καὶ ἄν στοχασθῇς, αὐτὸ ἤ ἐκ τοῦ θυμοῦ ἀναβλύζει ἤ ἐκ τῆς ἐπιθυμίας. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 142

Νικηφόρου Θεοτόκη. Τὸ «ἴδε, ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν τί σοι γένηται» οὐδὲν ἄλλο σημαίνει, εἰμὴ ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτοῦ ὁ Παράλυτος τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἐβασανίζετο· τὸ δὲ «ποία ἧν ἡ ἁμαρτία αὐτοῦ» ἐπίτηδες ἐσιώπησεν ὁ Εὐαγγελιστής, ἵνα κατανοήσωμεν ὅτι οὐχὶ μόνον δι’ ἐκείνην τὴν ἁμαρτίαν, τὴν ὁποίαν ἔπραξεν ὁ Παράλυτος, ἀλλὰ καὶ διὰ πᾶσαν ἄλλην παιδεύει ὁ Θεὸς τὸν ἀμετανόητον ἁμαρτωλόν. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 33

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ὅταν ἡμεῖς στοχασθῶμεν ὅτι οὐδὲ ἄγγελος, οὐδὲ ἄνθρωπος ἠδυνήθη νὰ θεραπεύσῃ τὴν πληγὴν τῆς πρώτης ἁμαρτίας τῶν δύο προπατόρων, ὅταν στοχασθῶμεν ὅτι διὰ τῆς ἁμαρτίας τὴν συγχώρησιν ἀναγκαία ἦτο συγκατάβασις ἄνωθεν θεϊκὴ καὶ σάρκωσις τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ πάθος καὶ σταυρός, καὶ αἷμα καὶ θάνατος, τότε γνωρίζομεν καθαρὰ πόσον εἶναι τῆς ἁμαρτίας τό βάρος. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 33-34

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἐὰν ὁ νόμος ἦτο δύσκολος, εἶχες πρόφασιν τὴν ἀδυναμίαν σου· ἐὰν ὁ νόμος ἦτο βλαβερός, εἶχες ἀπολογίαν τὸν φόβον σου· ἀλλ’ ὁ νόμος εἶναι εὔκολος, ὁ νόμος εἶναι ὠφέλιμος καὶ σωτήριος· οὐδεμίαν λοιπὸν ἔχεις πρόφασιν ἤ ἀπολογίαν. Δικαίως λοιπὸν ὁ Θεὸς τοσοῦτον ἀγανακτεῖ κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ τοσοῦτον αὐστηρῶς παιδεύει τοὺς ἁμαρτάνοντας. Α-35

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἀδελφοί, ἡ μὲν τιμωρία διὰ τὴν ἁμαρτίαν εἶναι ἄφευκτος· ἀναβάλλεται, ἀλλὰ δὲν ἀποβάλλεται. Ἐὰν δὲν παιδευθῶμεν τώρα πρόσκαιρα, παιδευόμεθα ἔπειτα αἰώνια. Ἡ δὲ ἁμαρτία εἶναι εὐπερίστατος· ὅπου καὶ ἄν σταθῇς, καὶ ὅπου ἄν στρέψῃς τοὺς ὀφθαλμούς, ἐκεῖ πειρασμοὶ καὶ παγίδες  καὶ ὁ κίνδυνος τῆς ἁμαρτίας· καὶ ἡ διάνοια δὲ ἡμῶν «ἔγκειται ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος ἡμῶν» (Γενές. η΄, 21). Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 38

Νικηφόρου Θεοτόκη. Τὶ λοιπὸν πρέπι νὰ γίνῃ; Θαρρεῖτε, καὶ μὴ ἀπελπίζεσθε! ἔχομεν μέγα καταφύγιον, ἔχομεν στερεὰν καὶ μεγά-λην ἐλπίδα, τὴν ἄπειρον τοῦ Θεοῦ εὐσπλαγχνίαν πρὸς τοὺς μετανοούντας! Διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως ὄχι μόνον φεύγομεν τὴν διὰ ἁμαρτίαν τιμωρίαν, ἀλλὰ καὶ τὴν τελείαν συγχώρησιν τῆς ἁμαρτίας λαμβάνομεν. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. 38