ΠΕΡΙ ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΠΕΡΙ ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Νικηφόρου Θεοτόκη. Αὐθάδη σύ, ὅστις, κακῶς μετερχόμενος τὴν εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ, περιμένεις τὴν ὥραν τοῦ θανάτου σου, διὰ νὰ μετανοήσῃς ὡς ὁ ληστὴς εἰς τὸν σταυρὸν καὶ νὰ λάβῃς, ὡς αὐτός, τὸν παράδεισον, ἐὰν μὲν ἀποδείξῃς ὅτι καὶ ὁ ληστὴς ἐπραγματεύετο τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς αὑτοῦ καὶ περιέμενε τὴν ὥραν τοῦ θανάτου, καθὼς σύ, διὰ νὰ μετανοήσῃ, καλῶς ἔχει· τρέχε τῆς ἀπωλείας σου τὸν δρόμον· ἀλλ’ ἐπειδὴ τοῦτο οὐδεμίαν ἔχει ἀπόδειξιν, σὺ δέ, πραγματευόμενος τὴν σωτηρίαν σου, παροργίζεις τὸν Θεόν, φανερὸν εἶναι ὅτι πλανᾶσαι καὶ μένεις ἀσυγχώρητος. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 261

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ὅσοι δὲ πάλιν, θαρροῦντες εἰς τὴν θείαν εὐσπλαγχνίαν, ἁμαρτάνετε ἀμετανοήτως, ἐνθυμηθῆτε ὅτι καταφρονεῖτε «τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος καὶ τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς μακροθυμίας, ἀγνοοῦντες ὅτι τὸ χρηστὸν τοῦ Θεοῦ εἰς μετάνοιαν ἄγει» (Ρωμ. β΄, 4). Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 264

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἐγὼ δὲ καταπαύων τὸν λόγον, τολμῶ καὶ λέγω ὅτι φοβοῦμαι τὴν εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ περισσότερον ἤ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ· διότι ἐὰν παροργίσω τὴν δικαιοσύνην, καταφεύγω εἰς τὴν εὐσπλαγχνίαν· ἐὰν ὅμως παροργίσω τὴν εὐσπλαγχνίαν, δὲν ἔχω ἄλλο καταφύγιον. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 264