ΠΕΡΙ ΕΛΠΙΔΟΣ

ΠΕΡΙ ΕΛΠΙΔΟΣ

Αγ.Νεκτάριος Ἡ ελπίς τονίζει τάς δειλάς καρδίας και τάς αναδεικνύει κρατεράς και ανδρείας, ίνα αντιμετωπίσωσι τάς συμφοράς. Ἡ ἐλπίς προς τόν Θεόν ζωογονεί τόν ήδη εκ τού κάματου απαυδήσαντα και με νέας δυνάμεις τονίζει τα ατονήσαντα νεύρα του. Ἡ ἐλπίς πρός τόν Θεόν ἐκδιώκει τήν ζοφεράν και φρικώδη απελπισίαν και επισπάται το θείον έλεος και τήν σωτηρίαν. Γν σ’αὐτ. 66

Αγ.Νεκτάριος Η ελπίς πρός τόν Θεόν ρύεται τούς παραπεσόντας. Η ελπίς πρός το έλεος του Θεού ανορθοί τούς κατηραγμένους· αύτη λύει τα δεσμά τών πεπεδημένων.  ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-66

Αγ.Νεκτάριος Η ελπίς αυγάζει ως ροδοδάκτυλος ηώς εν τω ηθικώ στερεώματι, και φωτίζει τάς υπό του ζόφου εσκοτισμένας ημέρας της τεθλιμένης ψυχής και καρδίας. ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-66

Αγ.Νεκτάριος Η ελπίς επιχέει βάλσαμον παρηγορίας επί τά τραύματα της πενθούσης καρδίας . Αύτη επιλαμβάνεται των ορφανών και αντιλαμβάνεται της χήρας. ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-66

Ἀγ.Νεκταρίου. Ἡ ἐλπὶς πρὸς τὴν αἰώνιον ζωὴν καθιστᾶ ἀνώδυνον τὸν θάνατον τῷ βαδίζοντι πρὸς αὐτόν· αὕτη καὶ τὸν τὰ λοίσθια πνέοντα παρηγορεῖ, καὶ τὸν ἀνδρείως μαχόμενον ἐνισχύει καὶ τὸν εἰς θάνατον καταδικαζόμενον παραμυθεῖται, καὶ τὸν ἐλεεινῶς ζῶντα ὑποστηρίζει, καὶ τὸν ἀγωνιζόμενον ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς, ὑπὲρ τῆς ἀληθείας, ὑπὲρ τοῦ δικαίου, ὑπὲρ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ ἀγαθοῦ, καθιστᾶ ἀνένδοτον καὶ ἀήττητον. Γνώθι σ’ αὐτὸν 66-67

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Η ελπίδα τότε προ πάντων υπάρχει όταν, ενώ τα φαινόμενα μας οδηγούν σε απόγνωση, αυτή μας ετοιμάζει να έχουμε θάρρος γιά το μέλλον. Π.ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Β-679

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Η ελπίδα στο Θεό είναι αθάνατη, αμετράτεπτη, αμετακίνητη, δεν δέχεται μεταβολή, δημιουργεί κάθε ασφάλεια και κάνει ακαταμάχητο εκείνον πού την χρησιμοποιεί με ακρίβεια και με την πρέπουσα διάθεση. Π.ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Β-682

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀποτύχει ἀπὸ τὸν σκοπό του ἐκεῖνος ποὺ μὲ ὅλη τὴ διάνοιά του στηρίζει τὶς ἐλπίδες του στὸν Θεὸ καὶ προσφέρει ὅλα ὅσα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ἔργα Ἀγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ ΕΠΕ 7,47

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἡ ἐλπὶς δὲν ἐγκαταλείπει ἡμᾶς οὔτε κατὰ τὴν ἐσχάτην ὥραν τοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ τότε συμπαροῦσα ἐνθα-ρρύνει καὶ ἐπαγγέλλεται ὑγείαν καὶ ζωήν· αὐτὴ ἐνισχύει πάντα ἄνθρωπον εἰς πᾶν ἔργον καὶ εὶς πᾶσαν περίστασιν. Κυριακ/μιον.130

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς ὁ Θεὸς τὸ μέγα τῆς ἐλπίδος δῶρον, ἵνα, ὅλως δι’ ὅλου εἰς αὐτὸν ἐλπίζοντες, ἔχωμεν αὐτὴν κραταιὸν καταφύγιον τῶν σωματικῶν συμφορῶν καὶ λιμένα τῆς ψυχικῆς σωτηρίας ἀκύμαντον· ἡμεῖς δὲ ἀφιεροῦμεν ὅλην τὴν ἐλπίδα ἡμῶν εἰς τοὺς ἀνθρώπους, είς τὰ ἀργύρια, εἰς τοὺς λίθους, εἰς πράγματα ἀσθενῆ καὶ μεταβλητὰ καὶ φθαρτὰ καὶ πρόσκαιρα. Ὅθεν ἡ ἐλπὶς δὲν γίνεται ὠφέλιμος καὶ ψυχοσωτήριος, ἀλλ’ ἐπιβλαβὴς καὶ ψυχόλεθρος. Κυριακοδρόμιον. Α. 130

Μεγ. Βασιλείου. Ἐκεῖνος ποὺ στηρίζει τὶς ἐλπίδες του σὲ ἄνθρωπο, η βασίζεται σὲ κάτι βιοτικό, ὅπως ἐξουσία ἤ χρήματα ἤ κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θεωροῦνται ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ὅτι εἶναι λαμπερά, αὐτὸς δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ, «Σὲ σένα, Κύριε, στήριξα τὶς ἐλπίδες μου»· διότι ὑπάρχει ἐντολὴ νὰ «μὴ ἐλπίζουμε στοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες», καὶ ὅτι «εἶναι καταραμένος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐναποθέτει τὶς ἐλπίδες του σὲ ἄνθρωπο». Ἔργα Ἀγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ ΕΠΕ 7,49

Αγ.Μάρκος Ερημ Γι' αυτά που κάποιος ήλπισε στον Θεόν, δεν φιλονεικεί πιά γι' αυτά με τον πλησίον.    Φ-Αγ.Μάρκου Ερημ. τ13,65

Αγ.Μάρκος Ερημ Ευρυχωρία της καρδιάς είναι η ελπίδα στον Θεό, ενώ στενοχωρία της καρδιάς είναι η σωματική φροντίδα. Φ-Αγ.Μάρκου Ερημήτου τ13,67