ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ

ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ

Νικηφόρου Θεοτόκη. Πολλοὶ νομίζουν ὅτι ἡ ἀνθρώπου οὔτε πρόξενος μεγάλων ἀνταποδόσεως καὶ βραβείων· καὶ ὅμως  ἡ ὑπακοὴ ὑπερβαίνει πᾶσαν προσφορὰν καὶ θυσίαν καὶ πᾶσαν ὁλοκαύτωσιν· καὶ ὅμως ἡ ὑπακοὴ μόνη ἠδυνήθη νὰ ἐξιλεώσῃ τὸν Θεὸν καὶ νὰ ἀναβιβάσῃ τὴν ἀνθρώπινον φύσιν εἰς τὸ ὑπερβάλλον τὴς θείας δόξης. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 434

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἐπλήρωσε δὲ ἀληθῶς ὁ Θεάνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς αὐτοῦ τὸ θέλημα «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλιπ. Β΄,8). Δι’ αὐτὴν δὲ τὴν ὑπακοὴν ὑπερυψώθη καὶ ὑπερεδοξάσθη ἡ ἀνθρώπινος αὐτοῦ φύσις. «Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Αὐτόθι 9). Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 434

Νικηφ. Θεοτόκη. Ἔδειξε δὲ τὴν τελειότητα τῆς ὑπακοῆς ὁ Θεάνθρωπος ὑποταχθεὶς ὄχι μόνον εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν βουλὴν τῶν ἀνθρώπων· διότι καὶ εἰς τὴν μητέρα αὑτοῦ καὶ εἰς τὸν Ἰωσὴφ ἔδειξε πᾶσαν εὐπείθειαν καὶ ὑπακοήν· «καὶ κατέβη», λέγει ὁ θεηγόρος Λουκᾶς, «μετ’ αὐτῶν καὶ ἦλθεν εἰς Ναζαρέτ καὶ ἦν ὑποτασσόμενος αὐτοῖς» (Λουκ. β΄,15). Κυριακ. Α-434

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἀλλοίμονον εἰς ἡμᾶς!  ὁ πανυπερτέλειος καὶ παντοδύναμος καὶ παντεξούσιος Θεὸς ὑπετάγη καὶ εἰς αὐτὸ τὸ πλάσμα αὑτοῦ, ἡμεῖς δὲ οἱ ἐμπαθεῖς καὶ εὐτελεῖς καὶ ἀδύνατοι οὔτε εἰς τὰς συμβουλὰς τῶν φρονιμωτέρων συναδέλφων οὔτε εἰς τὰς ἐπιταγὰς τῶν ἀρχόντων καὶ προεστώτων ὑποτασσόμεθα. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 434

Νικηφόρου Θεοτόκη. Καὶ ἐν ὅσῳ μὲν αὐτοὶ (οἱ πρωτόπλαστοι) ὑπάκουον εἰς τὴν ἐντολήν, ἀπελάμβανον πάντων τῶν εἰς τὸν Παράδεισον ἀγαθῶν· ὅταν δέ, ἁπλώσαντες τὰς χεῖρας εἰς τὸ ξύλον τῆς παρακοῆς, ἔφαγον ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ, τότε, ὦ πόσον πλῆθος συμφορῶν περιεκύκλωσαν αὐτούς! τότε εὐθὺς ἦλθεν ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς, δηλαδὴ ὁ χωρισμὸς τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ· τότε εὐθὺς ἠκολούθησεν ἡ ἐξορία ἐξ  ἐκείνου τοῦ μακαρίου τόπου εἰς ταύτην τὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἡμεῖς οἱ ἀπόγονοι αὐτῶν κατοικοῦμεν· ἐξορία, λέγω, εἰς ταύτην τὴν γῆν, ἡ ὁποία βλαστάνει ἀκάνθας καὶ τριβόλους, δηλαδὴ πάσης θλίψεως καὶ στενοχωρίας καὶ ἀνάγκης εἶδος. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 435

Νικηφόρ. Θεοτόκη. Μία ἀρετή, ἡ ὑπακοή, ἔφερεν εἰς τὸν ἄνθρωπον πᾶσαν εὐτυχίαν καὶ πάντα τὰ ἀγαθά· μία ἁμαρτία, ἡ παρακοή, ἐπεσώρευσεν εἰς τὸν ἄνθρωπον πᾶσαν δυστυχίαν καὶ πάντα τὰ κακά. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 435

Νικηφόρου Θεοτόκη. Εἴσελθε εἰς μίαν πολυάνθρωπον οἰκίαν· ἐὰν ὁ μὲν οἰκοδεσπότης ὑποτάσσηται εἰς τοῦ Θεοῦ τὰ προστάγματα, οἱ δὲ συγγενεῖς καὶ οἱ δοῦλοι εἰς τὸν οἰκοδεσπότην, βλέπεις εἰς τὴν οἰκίαν ἐκείνην ἀγάπην καὶ συμφωνίαν μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός, ἀνατροφὴν καὶ παιδαγωγίαν τῶν τέκνων ἐπαινετὴν καὶ καλήν, προθυμίαν εἰς τοὺς δούλους καὶ ἐπιμέλειαν, τάξιν καὶ εὐπρέπειαν εἰς πᾶσαν τὴν οἰκονομίαν. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 436

Νικηφ. Θεοτόκη. Ἐὰν ὅμως ὁ μὲν οἰκοδεσπότης παραβαίνῃ τοῦ Θεοῦ τὰς ἐντολάς, οἱ δὲ συγκάτοικοι οὐδεμίαν ὑπακοὴν δεικνύωσιν εἰς αὐτόν, ἐκεῖ βλέπεις καὶ τοὺς συζύγους ἀσυμφώνους καὶ μαχομένους καὶ τὰ τέκνα ἀπαίδευτα καὶ ἄτακτα καὶ τοὺς δούλους γεμάτους ἐλαττώματα καὶ ἀμέλειαν καὶ πᾶσαν τὴν τοῦ οἴκου οἰκονομίαν παρημελημένην καὶ ἐφθαρμένην. Κυριακοδρόμιον Α-436

Νικηφόρου Θεοτόκη. Εἴσελθε εἰς τὴν Ἐκκλησίαν· ἐὰν ὁ προεστὼς κατασταθῇ παράδειγμα τῆς πρὸς τὸν Θεὸν ὑπακοῆς, οἱ δὲ λοιποὶ ἐκκλησιαστικοὶ προσφέρωσιν εἰς αὐτὸν τὴν πρέπουσαν εὐπείθειαν, βλέπεις εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἐκείνην τὴν διατήρησιν τῶν θείων νόμων καὶ τῶν κανόνων, τὴν εὐταξίαν εἰς πάσας τὰς ἐκκλησιαστικὰς τελετάς, τὴν ἐπιμέλειαν ὑπερ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας, τὸ φῶς πάσης ἀγαθοεργίας καὶ ἀρετῆς: Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 436

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἐὰν ὅμως ὁ μὲν προεστὼς τρέχῃ τὸν δρόμον τῆς παρακοῆς τῶν νόμων τοῦ Θεοῦ, οἱ δὲ ἐκκλησιαστικοὶ ἀποστρέφωνται τὴν πρὸς αὐτὸν ὑποταγήν, τότε ἐκεῖ κυριεύει ἡ περιφρόνησις καὶ τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν κανόνων καὶ ἡ ἀταξία εἰς πάσας τὰς ἐκκλησιαστικὰς ἀκολουθίας καὶ ἡ ἀμέλεια τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν καὶ τὸ σκότος πάσης πονηρᾶς πράξεως καὶ ἁμαρτίας. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 436

Νικηφόρου Θεοτόκη. Εἴσελθε εἰς μίαν πόλιν· ἐὰν ὁ μὲν ὁ βασιλεὺς ὑπακούῃ εἰς τὸν Θεόν, τὸ δὲ ὑπήκοον εἰς τὸν βασιλέα, εἰς τὴν πόλιν ἐκείνην παύει πᾶσα καταπίεσις, πολιτεύεται ἡ δικαιοσύνη, λάμπει ἡ μεταξύ ἀλλήλων ἀγάπη, ἐνεργοῦνται πάντες οἱ νόμοι, ἡ ἐμπορία, ὁ στρατός, ὁ στόλος, αἱ τέχναι, αἱ ἐπιστῆμαι, πάντα τὰ ἀγαθὰ καὶ πᾶσα εὐτυχία ἐκεῖ ἀκμάζει. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. 436

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἐὰν ὅμως ὁ μὲν βασιλεὺς παρακούῃ τὸν Θεόν, τὸ δὲ ὑπήκοον τὸν βασιλέα, ποῖος δύναται νὰ παραστήσῃ τὰς καταπιέσεις, τὰς ἀδικίας, τὰς ἀλληλομαχίας, τὰ σκάνδαλα καὶ τὴν ἀνομίαν τῆς πόλεως ἐκείνης; Ἐκεῖ τὰ ἐμπόρια ἄπιστα, οἱ στρατιῶται ὅμοιοι μὲ τοὺς λῃστάς, οἱ ναῦται σύντροφοι τῶν πειρατῶν, ἐκεῖ αἱ τέχναι μαραίνονται καὶ ἐπιστῆμαι φεύγουν, ἐκεῖ ὑπερπλεονάζουν πάντα τὰ ἁμαρτήματα καὶ αἱ συμφοραί. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 436

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ὑπακοὴ λοιπόν, σὺ ὑπάρχεις ἀρετὴ μεγάλη καὶ θαυμασία!  ὅταν σὺ ἔλειψας, ἐσάλευσεν ὁ οὐρανός· ὅταν σὺ ἔφυγες, ἐκλείσθη ὁ Παράδεισος· ὅταν σὺ ἐκρύβης, κατεποντίσθη ὁ ἄνθρωπος εἰς τὴν ἄβυσσον τῶν δυστυχιῶν· ὅταν σὺ βασιλεύῃς, τότε εὐτυχοῦν αἱ βασιλεῖαι καὶ αἱ πόλεις καὶ αἱ οἰκίαι τῶν ἀνθρώπων αἱ ὁμηγύρεις, τότε ἐνεργεῖται τῶν ἐκκλησιῶν ἡ ἀρετὴ καὶ ἁγιωσύνη, τότε φυλάττοντες οἱ ἄνθρωποι τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ γίνονται φίλοι καὶ υἱοὶ Αὐτοῦ καὶ ἀναβαίνουν εἰς ἐκείνην τὴν δόξαν, ἐκ τῆς ὁποίας ἐξέπεσον. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 436

Νικηφ. Θεοτόκη. Ἡ παρακοὴ τοῦ Ἀδὰμ κατέστησε πάντας τοὺς ἀνθρώπους ἁμαρτωλούς, ἡ ὑπακοὴ τοῦ Χριστοῦ κατέστησε πάντας τοὺς εἰς Αὐτὸν πιστεύοντας καὶ ὑπακούοντας δικαίους καὶ ἁγίους· «ὥσπερ γὰρ διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνός ἀνθρώπου ἁμαρτωλοὶ κατεστάθησαν οἱ πολλοί, οὕτω καὶ διὰ τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνὸς δίκαιοι κατασταθήσονται οἱ πολλοὶ» (Ρωμ. ε΄,19). Κυριακ. Α-436-437

Νικηφ. Θεοτόκη Πόθεν λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι καταφρονοῦν τόσον εὔκολα μίαν ἀρετὴν τόσον ἀναγκαίαν καὶ ὠφέλιμον· πόθεν ἐγὼ παρακινούμενος δὲν ὑποτάσσομαι εἰς τοὺς προεστῶτας; Ἐγὼ φαντάζομαι ὅτι εἶμαι σοφώτερος καὶ ἔχω νοῦν διακριτικώτερον ἤ ὅτι εἶμαι ἀγαθώτερος καὶ εὐσπλαχνικώτερος τοῦ προεστῶτος ἤ ὅτι ἐγὼ εἶμαι μέγας καὶ ἔνδοξος, ἐκεῖνος δὲ εἶναι μικρὸς καὶ εὐτελέστατος, ὅθεν καταφρονῶ τὰ προστάγματα αὑτοῦ ὡς ἀδιάκριτα καὶ παράλογα ἤ ὡς βλαβερὰ καὶ ἀπάνθρωπα ἤ ὡς εὐτελῆ καὶ ἀχρεῖα· τοῦτο δὲ τὶ ἄλλο εἶναι, εἰμὴ ὑπερηφάνεια γυμνή; Κυριακοδρόμιον τομ. Α. σελ. 437

Νικηφ. Θεοτόκη. Ἡ ὑπερηφάνεια λοιπὸν μὲ ἐξωθεῖ ἐκ τῆς καταστάσεώς μου, ἐκ τῆς τάξεως δηλαδὴ τοῦ ὑποτακτικοῦ, καὶ μὲ χειροτονεῖ κριτὴν τοῦ προέδρου μου, ἐκ τούτου, ἀντὶ νὰ ὑπακούω κατὰ τὸ χρέος μου εἰς τὸν προεστῶτά μου· ἀνακρίνω αὐτὸν καὶ κατακρίνω ὡς ἀμαθῆ καὶ ἀδιάκριτον, ὡς ἐστερημένον τῆς ἀρετῆς καὶ ὡς εὐτελῆ καὶ οὐτιδανόν. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. 437

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ μήτηρ τῆς ἀνυποταξίας, ἡ δὲ ταπείνωσις εἶναι τῆς ὑπακοῆς ἡ πηγή· διὰ τοῦτο ὁ τρισμακάριος Παῦλος ὁμιλῶν περὶ τῆς ὑπακοῆς τοῦ Χριστοῦ, προέταξεν τὴν ταπείνωσιν τῆς ὑπακοῆς αὐτοῦ, «ἐταπείνωσεν ἑαυτόν», λέγει, «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄,8). Κυριακοδρόμιον τομ. Α. 437

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ταπεινόφρων, ἀπέχων ἀπὸ τῶν τοιούτων ὑπερηφάνων λογισμῶνκαὶ σατανικῶν φαντασιῶν ὅσον ἀπέχει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνθυμούμενος ὅτι πᾶσα ψυχὴ χρέος ἔχει νὰ ὑποτάσσηται εἰς τοὺς ἐξουσιαστὰς καὶ ὅτι οἱ προεστῶτες εἶναι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ διατεταγμένοι καὶ ὅτι «ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν· οἱ ἀνθεστηκότες ἑαυτοῖς κρῖμα λήψονται»  (Ρωμ. ιγ΄, 2), πιστεύων δὲ τὸν ἑαυτόν του ἔσχατον πάντων τῶν ἄλλων, δὲν ἀνακρίνει τοὺς προεστῶτας, ἀλλὰ μετὰ χαρᾶς καὶ εὐπειθείας ὑποτάσσεται εἰς αὐτούς, πεπεισμένος δὲ ὑπάρχων ὅτι καὶ ὑπερτέλεια καὶ σωτηριωδέστατα εἶναι πάντα τὰ προστάγματα τοῦ πανυπερτελείου καὶ πανυπεραγάθου Θεοῦ, μετὰ πολλῆς εὐλαβείας ὑπακούει εἰς αὐτά· ἐὰν δὲ ποτὲ παρακούσῃ, δὲν συλλογίζεται ὅτι παρήκουσεν ἐπειδὴ ἐκεῖνα εἶναι βαρέα καὶ δύσκολα, ἀλλ’ ἐπειδὴ αὐτὸς εἶναι κακοπροαίρετος καὶ δύστροπος. Ὅστις λοιπὸν ἔχει τὴν ταπείνωσιν, ἐκεῖνος ἔχει καὶ τὴν ὑπακοήν. Κυριακοδρόμιον Α. 437

Νικηφόρου Θεοτόκη. Σημειώσατε δὲ ὅτι ἄλλη μὲν ὑπακοὴ εἶναι ἀναγκαστική, ἄλλη δὲ προαιρετική. Ἡ πρώτη δὲν εἶναι ἀρετή, ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἔργον τῆς προαιρέσεως, ἀλλὰ τοῦ φόβου, δὲν εἶναι καρπὸς τῆς ἀγαθότητος καὶ τῆς ταπεινοφροσύνης, ἀλλὰ τῆς βίας καὶ τῆς ἀνάγκης· ὑπακούεις εἰς τὸν δυνάστην, διὰ νὰ φύγῃς τὰς πληγὰς καὶ ἐλευθερωθῇς ἀπὸ τὴν τιμωρίαν· διὰ τοῦτο ἡ τοιαύτη ὑπακοὴ οὐδένα ἔχει μισθόν. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. 438

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἡ δευτέρα, δηλαδὴ ἡ ὑπακοὴ ἡ προαιρετική, εἶναι ἔργον ὄχι τῆς βίας, ἀλλὰ τῆς συγκαταθέσεως τῆς ψυχῆς, ὄχι τῆς πιέσεως, ἀλλὰ τῆς ταπεινοφροσύνης· ὅθεν αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ὑπακοή, αὐτὴ πρέπει εἰς τοὺς Χριστιανούς, αὐτὴ ἔχει τὰς ἐπουρανίους καὶ τὰς ἐπιγείους μισθαποδοσίας. Ὅσοι λοπὸν θέλετε τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς σας καὶ τὴν εἰς τὸν κόσμον τοῦτον εὐτυχίαν, ἐκδιώξατε μακρὰν ἀπὸ τοῦ νοὸς τὴν ὑψηλοφροσύνην, διὰ νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν καρδίαν σας ἡ μεγάλη καὶ σωτήριος ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς. Κυριακοδρόμιον τομ. Α. 438

Νικηφόρου Θεοτόκη. Πάντες πάντοτε καὶ κατὰ πάντα ὑποτάγητε εἰς τοῦ Θεοῦ τὸ θέλημα. Πάντες ὑποτάγητε «ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ» (Ἐφες. ε΄, 21)· αἱ γυναῖκες ὑποτάγητε εἰς τοὺς ἰδίους ἄνδρας, τὰ τέκνα εἰς τοὺς γονεῖς, οἱ νέοι εἰς τοὺς γέροντας, οἱ δοῦλοι εἰς τοὺς δεσπότας, οἱ ὑπήκοοι εἰς τοὺς ἡγεμόνας καὶ προέδρους· «ὑποτάγητε πάσῃ ἀνθρωπίνῃ κτίσει διὰ τὸν Κύριον εἴτε βασιλεῖ ὡς ὑπερέχοντι εἴτε ἡγεμόσιν ὡς δι’ αὐτοῦ πεμπομένοις εἰς ἐκδίκησιν μὲν κακοποιῶν, ἔπαινον δὲ ἀγαθοποιῶν» (Α΄ Πέτρ. β΄,13-14). Κυριακοδρόμιον τομ. Α. 438

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ὑποτάγητε εἰς τοὺς ἐξουσιαστὰς καὶ προεστῶτας, «ὅτι οὕτως ἐστὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ» (Α΄Πέτρ. β΄,16)· μὴ προφασίζεσθε τὴν ἐλευθερίαν, λέγοντες ὅτι εἴμεθα ἐλεύθεροι καὶ δὲν ἔχομεν χρέος ὑπακοῆς ὡς ἐλεύθεροι· ὑποτάγητε καὶ μὴ ἀνυποτακτεῖτε ἔχοντες τὴν ἐλευθερίαν ὡς ἐπικάλυμμα τῆς κακίας· ὑποτάγητε δὲ ἔστω καὶ ἄν εἶναι πονηροὶ οἱ προεδρεύοντες, καὶ ἄν ἀκόμη πολλὰ παθήματα ἀδίκως ὑπ’ αὐτῶν πάσχητε· «τοῦτο γὰρ χάρις, εἰ διὰ συνείδησιν Θεοῦ ὑποφέρει τις λύπας, πάσχων ἀδίκως» (Αὐτόθι 19). Κυριακοδρόμιον τομ. Α. 438

Αγ.Ιωάν.Κλίμ. Υπακοή είναι η τελεία άρνησις της ψυχής μας, η οποία φανερώνεται καθαρά με τα έργα του σώματος. Ή και το αντίθετο : Υπακοή είναι νέκρωσις των μελών του σώματος, ενώ ο νούς είναι ζωντανός. Αγ.Ιωάν.Κλίμ.

Αγ.Ιωάν.Κλίμ. Υπακοή σημαίνει, ενέργεια χωρίς εξέταση, θάνατος εκούσιος, ζωή χωρίς περιέργεια, αμεριμνία για κάθε σωματικό κίνδυνο, αμεριμνία για το τι θα απολογηθείς στον Θεόν, να μην φοβάσαι τον θάνατο... Αγ.Ιωάν.Κλίμ.

Ἀγ. Διαδόχου. Ἡ ὑπακοὴ ἔχει ἀναγνωρισθῇ ὡς τὸ πρῶτον καλὸν ἐκ τῶν ἀρχικῶν ἀρετῶν, ποὺ πρέπει νὰ ἀποκτήσῃ κανείς· διότι ἀποβάλλει τὴν ὑπερηφάνειαν, γεννᾷ δὲ εἰς ἡμᾶς τὴν ταπεινοφροσύνην. Δι’ αὐτὸ καὶ γίνεται θύρα εἰς αὐτοὺς ποὺ εὐχαρίστως τὴν ἀνέχονται, ἀπὸ τὴν ὁποίαν εἰσέρχεται ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπη. Εὐεργετινὸς Α-249

Ἐν τῷ Γεροντικῷ. Ἕνας Γέρων εἶπε·  Νὰ γίνῃς ὅπως ἡ κάμηλος, νὰ σηκώνῃς τὰς ἁμαρτίας σου καὶ δεμένος μὲ τὴν ὑπακοὴν νὰ ἀκολουθῇς αὐτὸν ποὺ γνωρίζει τὸν δρόμον τοῦ Θεοῦ. Εὐεργετινὸς Α-252

Ἐν τῷ Γεροντικῷ. Οἱ Γέροντες ἔλεγον ὅτι ἐὰν ἔχῃ κανεὶς ἐμπιστοσύνην εἰς κάποιον καὶ ὑποταχθῇ τελείως εἰς αὐτόν, δὲν εἶναι ἀνάγκη πλέον νὰ προσέχῃ εἰς τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ ὑποτάσσῃ τὰ θελήματά του εἰς τὸν Πνευματικόν του Πατέρα καὶ δὲν θὰ ἔχῃ ἁμαρτίαν ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Διότι τίποτε ἄλλο δὲν ζητεῖ ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς ἀρχαρίους, παρὰ τὸν βασανισμὸν τῆς ὑπακοῆς. Εὐεργετινὸς Α-493

Ἀγαπίου Μον. Εἰς τὴν ὑπακοὴν ταύτην εἰσὶ βαθμοὶ τρεῖς. Α΄.  νὰ ὑπακούῃς εἰς πάσας τὰς ἐντολὰς καὶ φωτισμοὺς τοῦ Κυρίου, καὶ νὰ προτιμᾷς  νὰ πάθῃς ὅλα τοῦ κόσμου τὰ κολαστήρια, πάρεξ νὰ τελέσῃς ἁμαρτίαν θανάσιμον, νὰ παρέβῃς τὸ Θεῖον πρόσταγμα. Ὁ β΄.  βαθμὸς εἶναι, νὰ ὁμογνωμῇς εἰς τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, νὰ τοῦ εὐχαριστᾷς εἰς τὰ καλὰ καὶ θλιβερὰ ὁποῦ ἔλθουσι, φρονῶν ὅτι χωρὶς τοῦ θείου αὐτοῦ βουλήματος δὲν σοῦ ἔρχεται τίποτες καλόν, ἢ κακόν· καὶ οὕτω νὰ τὸν δοξάζῃς εἰς τὴν τιμὴν καὶ ἀτιμίαν, εἰς τὴν ὑγείαν σου καὶ ἀσθένειαν, εἰς τὴν ζωὴν τε καὶ θάνατον, κλίνοντας πάντα τὴν κεφαλήν, καὶ εὐχαριστῶντας, τόσον εἰς τὰς θλίψεις, ὥσπερ ἀπολαύσεις, ὁποῦ σοῦ στείλει, μὴ κυττάζοντας τὴν παίδευσιν τῆς σαρκός, ἀλλὰ τὴν στοργὴν καὶ τὸ φίλτρον, ὁποῦ σοῦ ἔχει· ἐπειδὴ μὲ ὅσην ἀγάπην κολακεύει τὸν υἱὸν ὁ πατήρ, μὲ τόσην πάλιν τὸν παιδεύει, ὅταν τοῦ πρέπῃ. Ὁ γ΄. βαθμὸς τῆς ὑπακοῆς  καὶ ἔσχατος εἶναι, νὰ ὑπακούῃς τῶν Προεστώτων, οἵτινες εἰσὶν ἐπίπτροποι καὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ εἰς ὅλον ἐκεῖνο, ὁποῦ προστάζουσιν, ἐνθυμούμενος τὰ Δεσποτικὰ λόγια. «Ὁ ἀκούων ὑμῶν, ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς, ἐμὲ ἀθετεῖ». Εἰς ταύτην τὴν ὑπακοὴν ὁμοίως εὑρίσκονται τρεῖς βαθμοί· ὁ α΄. νὰ ὑπακούῃς μὲ τὴν ἔξωθεν ἐργασίαν μόνον, χωρὶς νὰ στέρξῃ ἡ θέλησις καὶ ὁ λογισμός σου· Ὁ β΄.  εἶναι νὰ ὑπακούῃς μὲ τὸ ἔργον καὶ μὲ τὴν θέλησιν. Ὁ γ΄. μὲ τὴν θέλησιν καὶ τὸν λογισμόν, καὶ οὗτος εἶναι ὁ ἐκλεκτότερος βαθμὸς τῆς ὑπακοῆς, ὅστις ἔχει πολλὴν ταπείνωσιν καὶ διάκρισιν. Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία 179-180

Ἀγ.Βρεσθένης Ματθαῖου. Νὰ μὴ γογγύζετε εἰς τὴν ὑπακοὴν γνωρίζον­τες, ὅτι ὁ ὑπακούων ἀπεριέργως εἶναι ἐπίγειος Ἄγγελος, ἐὰν ἀγογγύστως καὶ ἁπλῶς ὑπάκουη, ἐάν, τουναντίον, φιλονικῆ καὶ γογγύζῃ, οὔδενα μισθὸν ἐκ τοῦ κόπου του λαμβάνει, ἀλλὰ μᾶλλον κολάζεται. Πνευματικῆ Διαθήκη Ἀρχιεπισκόπου Ματθαῖου.