ΠΕΡΙ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΟΣ

ΠΕΡΙ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΟΣ

Ἀγ.Γρηγορίου Θεολ. Ἀπὸ ὅσους τουλάχιστο γνωρίζουμε ἐμεῖς κανένας δὲν κατώρθωσε ὅλα τὰ εἴδη τῆς ἀρετῆς πέρα ὡς πέρα. Καὶ ἄριστος εἶναι σύμφωνα μὲ τὴ γνώμη μου ὅποιος πετύχει τὰ περισσότερα, ἢ ἕνα στὸ μεγαλύτερο δυνατὸ βαθμό. Γρηγορ.Ταμ.116

Νικηφ. Θεοτόκη. Τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων οὐδέποτε εἶναι τέλεια· οὐδεμία ἀρετὴ ἀνθρώπινος ἔχει τὴν πρέπουσαν τελειότητα, ἀλλ’ εἶναι πάντοτε ἀτελής· ἀτελὴς ἤ ἐπειδὴ δὲν ἐπιμένομεν στερεοὶ ἕως τέλους, διότι σήμερον εἴμεθα πρᾷοι, αὔριον γινόμεθα θυμώ-δεις, σήμερον ἐλεοῦμεν, αὔριον ἁρπάζομεν· ἤ ἀτελὴς ἐπειδὴ μιαίνομεν αὐτὴν διὰ τῆς κακίας· νηστεύω, ἀλλὰ κατακρίνω τὸν ἀδε-λφόν μου· προσεύχομαι, ἀλλ’ ὁ νοῦς μου συλλογίζεται αἰσχροὺς λογισμούς· δίδω ἐλεημοσύνας, ἀλλ’ ἵνα δοξασθῶ ὑπὸ τῶν ἀνθρώ-πων. Δικαίως λοιπὸν ὁ προφήτης Ἡσαΐας εἶπεν· «Ὡς ράκος ἀποκαθημένης πᾶσα ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν» (Ἡσ. ξδ΄,6). Κυριακοδρ. Α-366

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ἡ διανομὴ τῶν ὑπαρχόντων εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ ἡ ἀκολούθησις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ φαίνονται ὄχι ἕν, ἀλλὰ δύο πράγματα· ὁ δὲ Θεάνθρωπος ἕν αὐτὰ εἶπεν, «ἔτι ἕν σοι λείπει», ἐπειδὴ διὰ τὴν κατόρθωσιν τῆς τελείας ἀρετῆς εἶναι ἀχώριστα καὶ ἀδιαίρετα· ὅστις ἐπιθυμεῖ τὴν τελειότητα, ἐὰν χωρίσῃ  τὸ ἕν ἀπὸ τοῦ ἄλλου, μένει ἐστερημένος τοῦ σκοποῦ αὑτοῦ. Κυριακοδρόμιον Νικηφόρου Θεοτόκη τομ. Α σελ.-296

Νικηφόρου Θεοτόκη. Ὅθεν ὁ μέγας θεολόγος Γρηγόριος σοφώτατα ἐσημείωσεν ὅτι τὰς μὲν ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καθεὶς ἐξ ἀνάγκης πρέπει νὰ φυλάττῃ, διότι, ἐὰν παραβῇ αὐτάς, καταντᾷ εἰς ἔσχατον κίνδυνον τῆς σωτηρίας αὑτοῦ· ἡ δὲ τελειότης εἶναι προαιρετικὴ καὶ ὄχι ἀναγκαία πρὸς σωτηρίαν καὶ ὅστις μὲν ἀναβῇ εἰς τὸ ὕψος αὐτῆς ἔχει ἐξαίρετον τιμὴν καὶ ἀνταπόδοσιν, ὅστις δὲ μείνῃ κάτω, οὐδένα ἔχει τῆς σωτηρίας αὑτοῦ κίνδυνον. Κυριακοδρόμιον Νικηφόρου Θεοτόκη τομ. Α σελ.-302

Ἀγ.Ἰωάννου Κλίμακος. Ἐκεῖνος ποὺ ἐπέτυχε τὴν τελεία κάθαρσι, ἂν καὶ δὲν βλέπη τὴν ἴδια τὴν οὐσία τῆς ψυχῆς τοῦ πλησίον, βλέπει ὅμως σὲ τὶ κατάστασι εὑρίσκεται. Ἐκεῖνος ποὺ προοδεύει, ἀλλὰ δὲν ἔφθασε ἀκόμη στὴν τελειότητα, ἀντιλαμβάνεται τὴν ψυχικὴ κατάστασι τοῦ πλησίον ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἐκδηλώσεις του. Κλίμαξ 303

Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρου. Τὸ σημεῖο ἐκείνων ποὺ ἔφθασαν στὴν τελειότητα εἶναι τοῦτο· Ἂν παραδοθοῦν δέκα φορὲς τὴν ἡμέρα νὰ καοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, δὲν χορταίνουν μὲ αὐτό. Ὅπως εἶπε ὁ Μωϋσῆς στὸν Θεό, «ἂν πρόκειται νὰ τοὺς συγχωρήσης τὴν ἁμαρτία, συγχώρεσέ την, ἀλλιῶς, ἐξάλειψε κι’ ἐμένα ἀπὸ τὴν βίβλο ποὺ μὲ ἔγραψες». Καὶ ὅπως λέγει ὁ μακάριος Παῦλος, «θὰ εὐχόμουν ν’ ἀποχωρισθῶ ἀπὸ τὸν Χριστὸ χάριν τῶν ἀδελφῶν μου» καὶ τὰ λοιπά· καὶ πάλι, «τώρα χαίρομαι μέσα στὶς θλίψεις γιὰ σᾶς τοὺς ἐθνικούς». Καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἄλλωστε Ἀπόστολοι, ἀντὶ τοῦ πόθου τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων ἐδέχθησαν μὲ παντοειδεῖς τρόπους τὸν θάνατο. Φ-Αγ.Ισαάκ Σύρου-8Γ,177

Ἀγ.Ἀναστασίου Σιναΐτ. Ἐρώτησις : Γιατὶ ἄραγε ὁ Μωυσῆς ἐξαιτίας μικροῦ πλημμελήματος διατάχτηκε νὰ δεῖ τὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἀλλὰ ἐμποδίστηκε νὰ εἰσαγάγει τὸν λαὸ σ’ αὐτήν; Ἀπόκρισις : Μὲ αὐτὸ ὁ Θεὸς μᾶς διδάσκει, ὅτι ἀπαιτεῖ οἱ ἐνάρετοι νὰ εἶναι τέλειοι μὲ τὴν ἀκριβῆ σημασία τῆς λέξεως, καὶ ἐνῶ στοὺς ἄλλους ποὺ ἁμαρτάνουν πολὺ δείχνει μακροθυμία, στοὺς ἁγίους δὲν δίνει τέτοια συγγνώμη. Αὐτὸ τὸ εἶπε καὶ κάποιος σοφός· «Ὁ ἐλάχιστος συγχωρεῖται ἀπὸ εὐσπλαγχνία, ἐνῶ οἱ δυνατοὶ θὰ κριθοῦν αὐστηρά». Καὶ ὁ Κύριος λέγει· «Ἀπὸ ἐκεῖνον στὸν ὁποῖο δόθηκε λίγο, θὰ ζητήσουν καὶ λίγο ἀπὸ αὐτόν, ἐνῶ σ’ ἐκεῖνον ποὺ δόθηκε πολύ, θὰ ἀπαιτήσουν καὶ πολὺ ἀπὸ αὐτόν». Φ-Ἀγ.Ἀναστασίου Σιναΐτου τομ. 13Β-355