ΠΕΡΙ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΣΟΦΩΝ

ΠΕΡΙ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΣΟΦΩΝ

Αγ.Γρηγ.Θεολ. Εγώ μία σοφία γνωρίζω μόνο, το φόβο του Θεού. Γιατί λέγει «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου», καί «Τέλος λόγου το πάν άκουε, τον Θεόν φοβού, και τας εντολάς φύλασσε». Φ-Αγ.Μάξιμου Ομολ.15Ε-163

Αγ.Γρηγ.Θεολ. Σοφώτεροι από τούς πολλούς είναι όσοι αποχωρίστηκαν από τόν κόσμο και αφιερώθηκαν στόν Θεόν. Φ-Αγ. Μάξιμου Ομολ.15Ε-161

Αγ.Γρηγ.Θεολ. Σοφία πρώτη είναι η ζωή η αξιέπαινη και η καθαρή μπροστά στον Θεόν. Φ-Αγ.Μάξιμου Ομολ.15Ε-161

Αγ.Γρηγ.Θεολ. Σοφία πρώτη είναι να περιφρονείς τή σοφία που βρίσκεται στό λόγο και τήν πλοκή τών λέξεων καί στίς πλαστές και περιττές αντιθέσεις. Φ-Αγ.Μάξιμου Ομολ.15Ε-161

Αγ.Γρηγ.Θεολ. Σοφός είναι όποιος λέγει λίγα μέν γιά τήν αρετή, δείχνει πολλά δέ, με τα όσα ενεργεί και προσθέτει στο λόγο τήν αξιοπιστία μέ τά έργα. Φ-Αγ.Μάξιμου Ομολ.15Ε-161

Αγ.Γρηγ.Θεολ. Σοφία λοιπόν είναι όχι εκείνη που λαμπρύνεται με το λόγο, αλλά αυτή που αποδεικνύεται μέ τα έργα. Γιατί λέγει 'σύνεσις αγαθή πάσι τοίς ποιούσιν αυτήν'' και όχι όσοι τήν κηρύττουν. Φ-Αγ.Μάξιμου Ομολ.15Ε-161

Μεγ.Βασιλείου. Ἡ σοφία εἶναι ἐπιστήμη τῶν θείων καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων καὶ τῶν αἰτίων αὐτῶν. Τελικὸς σκοπὸς τῆς φιλο-σοφίας γι’ αὐτὸν ποὺ φιλοσοφεῖ εἶναι ἡ κατὰ τὸ δυνατὸν ὁμοίωσή του μὲ τὸν Θεό. Ἔργα Ἀγ.Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ ΕΠΕ 8,311

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Ο φόβος Κυρίου είναι αρχή σοφίας. Απαλλάσει από κάθε κακία, κατωρθώνει κάθε αρετή. Σοφία δε δεν ονομάζει (ο Προφ.Δαυίδ) τα σοφά λόγια, αλλά τον ορθό τρόπο ζωής. Αγ.Ιωάν.Χρυσ.

Αγ.Μάρκος Ερημ Σοφία είναι όχι μόνο το να γνωρίζουμε την αλήθεια με φυσική ακολουθία, αλλά και το να υπομένουμε την τιμωρίαν εκείνων πού μας αδικούν σαν δική μας. Γιατί εκείνοι πού παρέμειναν στην πρώτη, έγιναν υπερήφανοι, ενώ εκείνοι που έφθασαν στη δεύτερη, απέκτησαν ταπεινοφροσύνη. Φ-Αγ.Μάρκου Ερημήτου τ13,87

Ἰωσήπου. Τα είδη της σοφίας είναι τέσσερα : η φρόνηση, η δικαιοσύνη, η σωφροσύνη και η ανδρεία. Κυριώτερη απ' όλες είναι η φρόνηση. Φ-Αγ.Αναστασίου Σιν-τ13β,133

Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρου. Ὅποιος ἐξευτελίζει καὶ μικραίνει τὸν ἑαυτό του, θὰ θεωρηθῆ σοφὸς ἀπὸ τὸν Κύριο, καὶ ὅποιος νομίζει ὅτι εἶναι σοφός, θὰ ἐκπέση ἀπὸ τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ. Φ-Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρου. τ8β-199

Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρου. Ἀπὸ ποῦ αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἐδέχθηκε τὴν σοφία τοῦ Πνεύματος; Ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ σοφία τὸν διδάσκει στὰ κρύφιά του καὶ στὶς αἰσθήσεις του τοὺς τρόπους τῆς ταπεινώσεως. Φ-Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρου. τ8β-155

Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρου. Ὅσο ἡ καρδιὰ πλησιάζει πρὸς τὴν σοφία τοῦ Πνεύματος διὰ τῆς ἀποξενώσεως ἀπὸ τὸν κόσμο, τόσο δέχεται κανεὶς τὴν χαρὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ αἰσθάνεται στὴν ψυχή του τὴν διάκρισι τῆς σοφίας τοῦ Πνεύματος ἀπὸ τὴν σοφία τοῦ κόσμου, ὅτι δηλαδὴ μὲ τὴν σοφία τοῦ Πνεύματος ἐπικρατεῖ στὴν ψυχὴ ἡ σιωπή, ἐνῶ στὴν κοσμικὴ σοφία ὑπάρχει ἡ πηγὴ τοῦ μετεωρισμοῦ. Φ-Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρου. τομ. 8Γ-121

Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρου. Ἐρώτησις. Ποιὸ εἶναι τὸ ὅριο στὴν ἐπιδίωξι τῆς σοφίας καὶ ποιὸ εἶναι τὸ τέρμα τῆς μαθήσεώς της; Ἀπόκρισις. Εἶναι πράγματι ἀδύνατο νὰ φθάση κανεὶς μὲ τὴν πορεία του τοῦτο τὸ ὅριο, ἀφοῦ ἀκόμα καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἅγιοι εἶναι ἐλλιπεῖς σχετικὰ μὲ αὐτὴν τὴν τελειότητα. Διότι ἡ ὁδοιπορία τῆς σοφίας δὲν ἔχει τέλος· ἀνέρχεται πάντως ἕως τὸ σημεῖο ποὺ θὰ ἑνώση ἐκεῖνον ποὺ τὴν ἀκολουθεῖ μὲ τὸν Θεό. Καὶ τοῦτο εἶναι τὸ σημεῖο της· ὅτι ἡ ἔκτασίς της εἶναι ἀπέραντη, διότι ἡ σοφία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Φ-Ἀγ. Ἰσαάκ Σύρου. ΕΠΕ τομ. 8Γ-229

Ἀγ.Ἀναστασίου Σιναΐτου. Ἐρώτησις : Τί σημαίνει, «Ἡ σοφία ἔκτισε σπίτι γιὰ τὸν ἑαυτό της»; Ἀπόκρισις : Ὅτι ὁ Χριστός, ἡ σοφία καὶ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατέρα, ἔκτισε τὴ δική του σάρκα. «Ὁ Λόγος σαρκώθηκε καὶ ἔμεινε μαζί μας», καί, «Τὸ στήριξε μὲ ἑπτὰ στύλους», δηλαδὴ μὲ τὰ ἑπτὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὅπως λέγει ὁ Ἠσαΐας· «Καὶ θὰ ἀναπαυθοῦν σ’ αὐτὸν τὰ ἑπτὰ πνεύματα τοῦ Θεοῦ». «Ἔσφαξε τὰ θύματά της», δηλαδὴ τοὺς προφῆτες ποὺ σκοτώθηκαν κατὰ καιροὺς ἀπὸ τοὺς ἄπιστους γιὰ χάρη τῆς ἀλήθειας, καὶ ποὺ φώναζαν· «Γιὰ σένα δεχόμαστε κάθε μέρα θάνατο. Θεωρηθήκαμε σὰν πρόβατα ποὺ ὁδηγούμαστε στὴ σφαγή». «Κέρασε μέσα σὲ ποτήρι τὸ κρασί της», δηλαδὴ στὴν Παρθένο, στὴν ὁποία ὁ Σωτήρας ἕνωσε τὴ θεότητά του μὲ τὴ σάρκα, σὰν κρασὶ ἀνέρωτο, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννήθηκε ἀσυγχύτως Θεὸς καὶ ἄνθρωπος. «Ἑτοίμασε τὸ τραπέζι της», ἐννοώντας τὴν ἐπίγνωση τῆς ἁγίας Τριάδας ποὺ κηρυσσόταν, «ἔστειλε τοὺς δούλους της», καλώντας μὲ μεγαλόφωνο κήρυγμα, «Ὅποιος εἶναι ἀνόητος ἂς ἔρθει σὲ μένα», στέλνοντας τοὺς ἀποστόλους σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ προσκαλώντας ὅλα τὰ ἔθνη στὴν ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ. «Καὶ σὲ ἐκείνους ποὺ εἶχαν ἔλλειψη σύνεσης εἶπε», ἐννοώντας ἐκείνους ποὺ δὲν εἶχαν ἀκόμα τὴ δύναμη τοῦ ἁγίου Πνεύματος· «Ἐλᾶτε, φᾶτε τὸν ἄρατο μου καὶ πιεῖτε τὸ κρασὶ ποὺ σᾶς κέρασα». Ἔδωσε δηλαδὴ τὴ σάρκα του καὶ τὸ ἅγιο αἷμα του σὲ μᾶς νὰ τὸ τρῶμε καὶ νὰ τὸ πίνουμε γιὰ νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες μας. Φ-Ἀγ.Ἀναστασίου Σιναΐτου τομ. 13Β-375