ΠΕΡΙ ΛΥΠΗΣ

ΠΕΡΙ ΛΥΠΗΣ

Ἀγ.Ἰ.Δαμασκηνοῦ. Τέσσαρα εἶναι τὰ εἶδη τῆς λύπης· Ἡ κατάθλιψις, ἡ στενοχωρία, ὁ φθόνος, ἡ συμπάθεια. Ἀγ.Ἰ.Δαμασκηνοῦ ΕΠΕ 1-223

Ἀγ.Ἰ.Δαμασκηνοῦ. Ἡ κατάθλιψις, εἶναι ἡ λύπη ὅπου μᾶς ἀφαιρεῖ τὴν φωνήν. Ἡ στενοχωρία, εἶναι ἡ λύπη ποὺ βαραίνει τὴν ψυχήν, φθόνος, εἶναι ἡ λύπη διὰ τὴν ξένην εὐτυχίαν, συμπάθεια, εἶναι ἡ λύπη διὰ τὴν ξένην δυστυχίαν. Ἐργα Ἀγ.Ἰ.Δαμασκηνοῦ ΕΠΕ 1-223

Ἀγ.Νείλου. Λύπη εἶναι κάτοικος τῆς ζημιᾶς, σύντροφος τῆς ἀποτυχίας, πρόδρομος τῆς ξενιτειᾶς, ἀνάμνηση τῶν συγγενῶν, παρακαθήμενος τῆς στενότητας, συμφοιτητὴς τῆς ἀκηδίας, κατήγορος τοῦ παροξυσμοῦ, ὑπόμνηση τῆς βρισιᾶς καὶ συσκότιση τῆς ψυχῆς, κατήφεια τῶν ἠθῶν, μέθη τῆς φρόνησης, φάρμακο ὑπνωτικό, σύννεφο τῆς μορφῆς, σκουλήκι τῆς σάρκας, λύπη τῶν λογισμῶν, πλῆθος αἰχμαλωσίας. Φ-Ἀγ.Νείλου. ΕΠΕ 11β-261

Ἀγ.Νείλου. Ὅταν τὸ πονηρὸ πνεῦμα τῆς λύπης κυριεύσει τὴν ψυχή, παραλύει ὅλη τὴ δύναμη καὶ τὴν καρτερικότητά της, τὴν σκοτίζει, τὴν ρίχνει κάτω καὶ τὴν καταποντίζει τελείως, κι’ ὅπως ὁ σκόρος τρώει τὸ ροῦχο καὶ τὸ σαράκι τὸ ξύλο, τὴν μασσάει καὶ τὴν πνίγει, καὶ δὲν ἐννοεῖ νὰ δεχτεῖ τὴν παραμικρὴ παράκληση. Γιατί, γεμίζοντάς την μὲ κάθε πικρία, τὴν κάνει νὰ ἀποστρέφεται κάθε εὐχαρίστηση, νὰ παραμελεῖ, νὰ παραλύεται, καὶ νὰ παραιτεῖται ἀπὸ ὅλα, καὶ ἔτσι μὲ τὴν ἀφροντισιὰ τὴν κυριεύει ὁ δαίμονας. Φ-Ἀγ.Νείλου. ΕΠΕ 11β-443

Ἀγ.Νείλου. Αὐτὸς ποὺ ἔχει πυρετό, δὲν γνωρίζει τὶ γεύση ἔχει τὸ μέλι, οὔτε ὁ λυπημένος μοναχὸς τὴν πνευματικὴ ἡδονή. Φ-Ἀγ.Νείλου. ΕΠΕ 11β-443

Ἀγ.Νείλου. Ὁ λυπημένος δὲν κινεῖ τὸν νοῦ του στὴ θεωρία, οὔτε ἀναπέμπει καθαρὴ προσευχή. Γιατὶ ἡ λύπη εἶναι ἐμπόδιο κάθε κατορθώματος. Φ-Ἀγ.Νείλου. ΕΠΕ 11β-445

Ἀγ.Νείλου. Ἡ λύπη χωρὶς τὰ πάθη δὲν ἔχει δύναμη. Διότι ἡ λύπη εἶναι ἔλεγχος τῶν παθῶν ποὺ δὲν διαψεύδεται. Ὅποιος λοιπὸν εἶναι κύριος τῶν παθῶν του, εἶναι καὶ κύριος τῆς λύπης. Φ-Ἀγ.Νείλου. ΕΠΕ 11β-445

Ἀγ.Νείλου. Ὁ ἴκτερος ἀφαιρεῖ τὴν αἴσθηση τοῦ σώματος, ἐνῶ ἡ λύπη ἀφαιρεῖ τὴν αἴσθηση τῆς ψυχῆς. Φ-Ἀγ.Νείλου. ΕΠΕ 11β-445

Ἀγ.Νείλου. Αὐτὸν ποὺ δὲν τὸν νίκησε ἡ κοσμική ἡδονή, δὲν μπορεῖ οὔτε ἡ λύπη νὰ τὸν νικήσει. Ξεφεύγοντας δηλαδὴ ἐκείνην, δὲν κρατεῖται οὔτε ἀπὸ αὐτήν. Φ-Ἀγ.Νείλου. ΕΠΕ 11β-445

Αγ.Ιωάν.Χρυσ. Καιρός λύπης είναι όχι όταν υποφέρουμε αλλά όταν ενεργούμε κακώς. Φ-Αγ.Μάξιμου Ομολ.15Ε-249

Μεγ.Βασιλείου. Ἡ λύπη εἶναι καὶ αὐτὴ μέθη, ποὺ καταποντίζει τὴ διάνοια. Ἔργα Ἀγ.Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ ΕΠΕ 8,163

Ἀγ.Ἰωάν. Κλίμ. Ὅποιος ἐμίσησε τὸν κόσμο, αὐτὸς ἐγλύτωσε ἀπὸ τὴν λύπη. Ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει «προσπάθεια» σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ ὑλικὰ καὶ ὁρατά, δὲν ἔχει λυτρωθῆ ἀκόμη ἀπὸ τὴν λύπη. Διότι πῶς νὰ μὴ λυπηθῆ, ὅταν στερηθῆ ἐκεῖνο ποὺ ἀγαπᾶ; Κλίμαξ 52-53

Εὐαγρίου Αυτός που αποφεύγει όλες τις κοσμικές ηδονές είναι πύργος απλησίαστος στο δαίμονα της λύπης. Γιατί η λύπη είναι η στέρηση της ηδονής, είτε αυτή υπάρχει είτε αναμένεται. Φ-Αγ.Ευάγριου-τ11Α,19

Εὐαγρίου Ο δαίμονας στήνει την παγίδα του και προκαλεί τη λύπη εκεί όπου μας βλέπει ότι εμείς κλίνουμε περισσότερο. Φ-Ευαγρίου-τ11Α,19