Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1920

Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1920
Το 1920 το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέδωσε ένα «Διάγγελμα», που έφερε την επιγραφή: «Προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού», το οποίο απηύθυνε σ’ όλες τις αιρετικές «εκκλησίες» της Δύσεως. Σ’ αυτό χαρακτήριζε τις αιρετικές  κοινότητες «σεβάσμιες χριστιανικές εκκλησίες»! Έλεγε μάλιστα, ότι δεν είναι ξένες, αλλά «συγγενείς και οικείες εν Χριστώ και συγκληρονόμοι της επαγγελίας του Θεού»!

Με το «Διάγγελμα» αυτό το Πατριαρχείο πρότεινε  την  δημιουργία μιάς «Κοινωνίας Εκκλησιών», μέλη της οποίας θα μπορούσε να είναι εκτός από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, την Λατινική Εκκλησία και όλες οι Προτεσταντικές κοινότητες της Δύσεως. Η πρόταση αυτή φαίνεται ότι στηρίχθηκε στο προηγούμενο της δημιουργίας της «Κοινωνίας των Εθνών», που δημιουργήθηκε  με τη συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919.

Στο «Διάγγελμα» αυτό, το Πατριαρχείο πρότεινε 11 τρόπους για την προσέγγιση των διαφόρων αιρετικών «εκκλησιών», με πρώτο «την παραδοχή ενιαίου ημερολογίου, προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών»!

Το «Διάγγελμα» αυτό θεωρείται από τους οπαδούς του Οικουμενισμού «ο μέγας χάρτης του Οικουμενισμού της Ορθοδοξίας». Συντάκτες του φέρονται οι καθηγητές της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, υπό τον διαβόητο Σελευκείας, μετέπειτα Θυατείρων, Γερμανό.

Ἀπόσπασμα τῆς αἰρετικῆς ἐγκυκλίου.

Ούτω δε της ειλικρινείας και της εμπιστοσύνης προ παντός αποκαθισταμένης μεταξύ των Εκκλησιών, νομίζομεν δεύτερον οτι επιβάλλεται ίνα αναζωπυρωθή και ενισχυθή προ παντός η αγάπη μεταξύ των Εκκλησιών, μη λογιζομένων αλλήλας ως ξένας και αλλοτρίας, αλλ' ώς συγγενελίς και οικείας εν Χριστώ και "συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν τω Χριστώ" (εφες 3. 5) Υπό της αγάπης γαρ εμπνεόμεναι αι διάφοροι Εκκλησίαι και ταύτγην προτάσσουσαι εν ταις περί των άλλων κρίσεσι και ταις προς αυτάς σχέσεσι, την μεν διάστασιν αντί του επεκτείνειν και αυξάνειν ως οιόν τε συντομεύσαι και σμικρύναι δυνήσονται δια της διεγέρσεως δε τακτικού φιλαδλέλφοτυ ενδιαφέροντος περί της καταστάσεως της ευσταθείας και της ευεξίας των άλλων Εκκλησιών δια της σπουδής εις το παραλολουθείν τοις παρ΄αυταίς συμβαίνουσι και ακριβέστερον γνωρίζειν το κατ' αυτάς και δια της προθυμίας εις το τείνειν εκάστοτε αμοιβαίως χείρα βοηθείας και αντιλήψεως, πολλά τα αγαθά είς δόξαν και εις όφελος εαυτών τε και του χριστιανικού σώματος επιτελέσουσι και κατορθώσουσι.

Δύναται δε η φιλία αυτή και αγαθόφρων προς αλλήλους διάθεσις εκφαίνεσται και τεκμηριούσθαι ειδικώτερον κατά την γνώμην ημών ως εξής:

α) δια της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών.

β) δια της ανταλλαγής αδελφικών γραμμάτων κατά τας μεγάλας του εκκλησιαστικού ενιαυτού εορτάς, εν είθισται και εν αλλαις εκτάκτοις περιστάσεσι,

γ) Δια της οικειοτέρας συσχετίσεως των εκασταχού ευρισκομένων αντιπροσώπων των διαφόρων Εκκλησιών.

δ) δια της επικοινωνίας των Θεολογικών Σχολών και των αντιπροσώπων της Θεολογικής Επιστήμης και δια της ανταλλαγής των εν εκάστη Εκκλησία εκδιδομένων θεολογικών και εκκλησιαστικών περιοδικών και συγγραμμάτων

ε) δια αποστολής νέων χάριν σπουδών από της μιας εις τας σχολάς της άλλης Εκκλησίας

στ) Δια της συγκροτήσεως παγχριστιανικών συνεδρίων προς εξέτασιν ζητημάτων κοινού πάσαις ταις Εκκλησίαις ενδιαφερόντων,

ζ) δια της απαθούς και επι το ιστορικώτερον εξετάσεως των δογματικών διαφορών από της έδρας και εν ταις συγγραφαίς,

η) δια του αμοιβαίου σεβασμού των κρατούντων εν ταις διάφοροις Εκκλησίαις ηθών και εθίμων,

θ) δια της παροχής αμοιβαίως ευκτηρίων οίκων και κοιμητηρίων δια τας κηδείας και την ταφήν των εν την ξένη αποθνησκόντων οπαδών των ετέρων ομολογιών,

ι) δια του διακανονισμού μεταξύ των διαφόρων ομολογιών του ζητήματος των μικτών γάμων,

ια) δια της πρόφονος τέλος αμοιβαίας υποστήριξης των Εκκλησιών εν τοις έργοις της Θρησκευτικής επιρρώσεως, της φιλανθρωπίας και τοις παραπλήσιοις.

Έσται δε η ανύποπτις και ζωηροτέρα αυτή των Εκκλησιών προς αλλήλας συνάφεια και αλλως υπέρ του όλου της Εκκλησίας σώματος χρήσιμος και ωφέλιμος, οτι πάντιοι κίνδυνοι ούχι ήδη ταύτη ή εκείνη των επί μέρους Εκκλησιών αλλά την ολότιτι αυτών επαπειλούσιν ως αυταίς ταις βάσεσι της χριστιανικής πίστεως και αυτή τη σύστασει της κατά Χριστόν ζωής και κοινωνίας αντιφερόμενοι. Ο γαρ αρτι λήξας φοβερός παγκόσμιος πόλεμος, ως ετεκμηρίωσε πλείστα τα εν τω βίω των χριστιανικών λαών νοσηρά και απεκάλυψε μεγάλην πολλάκις έλλειψιν σεβασμού και προς αυτά ετι τα στοιχεία του δικαίου και της φιλανθρωπίας ούτως εδείνωσε μεν τας υπαρχούσας, ηνέωξε δε και άλλας νέας πληγάς πρακτικωτέρας ως ειπείν, φύσεως, καθών πολλών εικότως απαιτείται προσοχή και μέριμνα από μέρους πασων των Εκκλησιών.

Σήμερα, ίσως διερωτηθεί κανένας, γιατί τότε  δεν εξεγέρθηκε ο Ορθόδοξος λαός; Πως δεν υπερασπίστηκε την ορθόδοξη πίστη του; Υπήρχε τόση  αφασία σε θέματα πίστεως στον Ορθόδοξο λαό; Όχι! Απλούστατα, ο Ορθόδοξος λαός τότε, δεν  είχε πληροφορηθεί για  το «Διάγγελμα» αυτό. Το Πατριαρχείο το έστειλε μόνο στις ξένες «εκκλησίες»,  ενώ απέφυγε τη δημοσιοποίησή του στους Ορθοδόξους! Έτσι, έμεινε άγνωστο για πολύ διάστημα χρόνου από τον Ορθόδοξο λαό.

Ἡ Ἐγκύκλιος αὕτη εἶναι εἰς τό σύνολόν της ἕνα πρωτοφανές αἱρετικόν σύστημα, τό ὁποῖον καταργεῖ ὁλόκληρον τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀποτελεῖ δέ ἀπό τό 1920, τόν καταστατικόν χάρτην τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.