ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ

1. Ο ισχυρισμός ότι το «πρωτείο» αποτελεί δογματική παρεκτροπή όπου η Εκκλησία ανέχονταν!
Όταν λέμε «πρωτείο του πάπα», εννοούμε τις θεωρίες, που κατά καιρούς διατύπωσαν οι πάπες, για να υποστηρίξουν την μοναρχία τους στην Εκκλησία.  Προκαταβολικά πρέπει να τονίσουμε πως οι θεωρίες αυτές δεν αποτέλεσαν δογματική παρέκκλιση, τουλάχιστον μέχρι το 1870. Λέμε, μέχρι το 1870, γιατί τότε, στην Α΄ Σύνοδο του  Βατικανού ανακηρύχτηκε το «πρωτείο», ως δόγμα του παπισμού!

Μέχρι το 1009 μ.Χ., που η Ρώμη βρίσκονταν στα χέρια Ρωμαίων Παπών, αποτελούσε  ένα διοικητικό ζήτημα, που αφορούσε τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Ρώμης. Είναι γνωστό, ότι τους πρώτους αιώνες είχαν διαμορφωθεί κατ’ αρχήν τρία εκκλησιαστικά κέντρα, η Ρώμη, η Αλεξάνδρεια και η Αντιόχεια. Οι επίσκοποι των πόλεων αυτών είχαν αποκτήσει εκκλησιαστική δικαιοδοσία  στους άλλους επισκόπους. Αργότερα, στα κέντρα αυτά προστέθηκαν τα Ιεροσόλυμα και η Κωνσταντινούπολη. Η τελευταία, με τον 28ο Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, απόκτησε αποκλειστική δικαιοδοσία στη διοίκηση της Θράκης, Ασίας και Πόντου.

Στο διάστημα αυτό υπήρξαν ενδορωμαϊκές διενέξεις μεταξύ των Πατριαρχών Αλεξανδρείας, Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης για δικαιοδοσίες και πρωτοκαθεδρίες. Ποτέ όμως οι προστριβές αυτές δεν μπορούν να θεωρηθούν ως δογματικές παρεκκλίσεις. Όταν η Ρώμη, μετά το 1009  περιήλθε στους Φράγκους, το «πρωτείο» κατέληξε να είναι η προπαγάνδα για τη μοναρχία του πάπα! Μετά δε το 1870 είναι και αίρεση, γιατί ανακηρύχθηκε το «πρωτείο» ως δόγμα!

Ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων χαρακτηρίζει το «πρωτείο» του πάπα «ασέβεια προφανή», σε αντίθεση με το «Φιλιόκβε» που το χαρακτηρίζει αίρεση. Είναι  λοιπόν ανυπόστατος ο ισχυρισμός όσων δέχτηκαν το Νέο Ημερολόγιο, πως τάχα η Εκκλησία ανεχόταν την δογματική παρεκτροπή του «πρωτείου του πάπα», για τον απλούστατο λόγο, ότι το «πρωτείο» του πάπα, μέχρι το 1870, δεν υπήρξε ποτέ δόγμα πίστεως!

2.  Ο ισχυρισμός ότι το «Φιλιόκβε»  αποτελεί δογματική παρεκτροπή όπου η Εκκλησία ανέχονταν!

Η λέξη «Φιλιόκβε» είναι λατινική. Σημαίνει «και εκ του Υιού». Χρησιμοποιείται ως εκκλησιαστική ορολογία για να δηλωθεί, ότι το Άγιο Πνεύμα «εκπορεύεται και εκ του Υιού». Εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, γιατί η λέξη «εκπόρευση» μπορεί να αναφέρεται σε δύο πράγματα.

α. Πρώτον, μπορεί ν’ αναφέρεται στον «αΐδιο» «τρόπο υπάρξεως» του αγίου Πνεύματος. Στην περίπτωση αυτή το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα. Οι Φράγκοι λένε ότι εκπορεύεται «και εκ του Υιού». Δηλαδή, όταν οι Φράγκοι λένε, ότι Άγιο Πνεύμα ως «τρόπο υπάρξεως», «εκπορεύεται και εκ του Υιού», τότε το Φιλιόκβε αυτό είναι αιρετικό. Το ότι το άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα το λέγει ο ίδιος ο Κύριος : « όταν δε έλθη ο παράκλητος ον εγώ πέμψω υμίν παρά του πατρός, το πνεύμα της αληθείας ο παρά του πατρός εκπορεύεται, εκείνος μαρτυρήσει περί εμού».

Η διδασκαλία αυτή αποτελεί θεμελιώδες δόγμα της Εκκλησίας, έχει δε συμπεριληφθεί στο Σύμβολο της Πίστεως, στο οποίο αναφέρεται « Και εις το Πνεύμα το Άγιον… το εκ του Πατρός εκπορευόμενον…» 

β.  Δεύτερον, η «εκπόρευση» μπορεί να αναφέρεται στην «εν χρόνω» «πέμψη» του Αγίου Πνεύματος, που είναι ενέργεια της θείας φύσεως. Στην περίπτωση αυτή, το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνο από τον Πατέρα, αλλά και από τον Υιό, και από τον ίδιο τον εαυτό του! Στην περίπτωση αυτή έχουμε ένα «Ορθόδοξο Φιλιόκβε». Οι Πατέρες συνήθως χρησιμοποιούν την έκφραση, ότι το Άγιο Πνεύμα  «εκπορεύεται εκ του Πατρός», «πέμπεται δε διά του Υιού»!

Στην αρχαία Εκκλησία ο μόνος, που δεν συμφωνούσε με τους αγίους Πατέρες ως προς την «εκπόρευση» του Αγίου Πνεύματος, φαίνεται, ότι ήταν ο Αυγουστίνος, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της αιρέσεως του Φιλιόκβε! Επομένως, ως προς το Φιλιόκβε, μόνο όταν αυτό χρησιμοποιείται ως «τρόπος υπάρξεως» του Αγίου Πνεύματος, αποτελεί δογματική παρεκτροπή, δηλ. αίρεση!

3. Ο ισχυρισμός, ότι η Εκκλησία ανέχθηκε την αίρεση του «Φιλιόκβε»  από το 589.

Οι ηγέτες του Νέου Ημερολογίου υποστηρίζουν, όπως είπαμε πιο πάνω, ότι το Φιλιόκβε με απόφαση της Συνόδου του Τολέδου Ισπανίας

το 589 είχε εισαχθεί ως προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως, χωρίς ούτε η Ρώμη, ούτε κανένα άλλο Πατριαρχείο να διακόψει την «κοινωνία» με την Εκκλησία της Ισπανίας! Είναι ορθός ο ισχυρισμός αυτός; Να το δούμε :

α.  Η άποψη, ότι η προσθήκη του Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως έγινε με απόφαση της Συνόδου του Τολέδου Ισπανίας το 589 μ.Χ., υποστηρίζεται από τους παπικούς θεολόγους.  Αυτοί έχουν  κάθε συμφέρον να δείξουν, πως τάχα η προσθήκη αυτή είναι αρχαιότατη! O Ισπανός Παύλος Ντε Μπαλλέστερ Κονβαλιέρ δεν θεωρεί ως ιστορικές πηγές όλες τις  μελέτες των παπικών για την περίοδο αυτή της ιστορίας της Εκκλησίας της Ισπανίας, γιατί την εκθέτουν με μεγάλη μεροληψία. Την άποψη των παπικών, ότι η  προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως έγινε το 589 από τη Σύνοδο του Τολέδου υιοθέτησαν ανεξέλεγκτα, ως επί το πλείστον και ημέτεροι θεολόγοι. Και αυτό είναι ένα από τα προβλήματα της σύγχρονης Ορθοδοξίας. Το ότι δηλαδή οι σύγχρονοι Ορθόδοξοι θεολόγοι αναμηρυκάζουν, ότι συνήθως λένε οι παπικοί ή προτεστάντες θεολόγοι και τα μεταφέρουν στο χώρο της Ορθοδοξίας, ως σοφές διαπιστώσεις, χωρίς ποτέ να υποβληθούν στον κόπο να διερευνήσουν τα θέματα αυτά. Εξαίρεση αποτέλεσε, όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο αρχιμ. Σπυρίδων  Μπιλάλης!

β.  Ένα από τα σπουδαιότερα επιχειρήματα κατά του ισχυρισμού, ότι η Σύνοδος του Τολέδου του 589 αποφάσισε την προσθήκη του Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως είναι το ότι η απόφαση αυτή δεν υπάρχει στις αρχαιότερες εκδόσεις των πρακτικών της Συνόδου, όπως  είναι η έκδοση της Κολωνίας, που έγινε το 1530, και η έκδοση των Παρισίων, που έγινε το 1535! Η ισπανική έκδοση των πρακτικών, που έγινε το 1593 περιέχει την προσθήκη του «Φιλιόκβε» στο περιθώριο, ως παρέμβλητη. Γι’ αυτό ο Ρώσος Αδάμ Ζοιρνικάβιος μιλάει για νοθεία των πρακτικών. Την ίδια άποψη υποστηρίζει και ο Ευγένιος Βούλγαρης. Ο παπικός Βελλαρμίνος δέχεται, ότι το Σύμβολο της Πίστεως στη Σύνοδο του Τολέδου το 589 αναγνώστηκε χωρίς την προσθήκη του Φιλιόκβε, ενώ ο L. Bouyer τοποθετεί την προσθήκη αυτή από την Εκκλησία της Ισπανίας περί τον 11ο αιώνα!

Ορισμένοι, όπως ο Χρυσόστομος Σμύρνης, και ο Βλαδίμηρος Λόσκυ, υποστηρίζουν, ότι η Σύνοδος του Τολέδου είχε υπ’ όψη της το Ορθόδοξο Φιλιόκβε.

γ.    Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, στη Σύνοδο Φλωρεντίας Φερράρας (1438- 1439) αρνήθηκε, ότι η προσθήκη του Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως έγινε το 589 από την Σύνοδο του Τολέδο. Επίσης ο Γεννάδιος Σχολάριος θεωρεί βέβαιο, ότι το Φιλιόκβε δεν προστέθηκε από την Σύνοδο του Τολέδου το 589,  αλλά αργότερα από τους Ευρωπαίους, τους Φράγκους.

δ.    Αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι, ότι όταν η φράγκικη Σύνοδος το 809 στο Ακυίσγρανον (Άαχεν) δέχτηκε τη λειτουργική χρήση του Φιλιόκβε, ο πάπας Λέων Γ΄ αντέδρασε αστραπιαία, παρά τις πιέσεις του Φράγκου βασιληά Καρλομάγνου. Εάν η Σύνοδος του Τολέδου το 589 είχε αποφασίσει την προσθήκη του «Φιλιόκβε», ήταν δυνατόν να μην είχε αντιδράσει η Ρώμη, όταν δεν ήταν ακόμη υποτελής στους Φράγκους και να αντιδράσει τρεις αιώνες αργότερα, όταν ήταν υποτελής στους Φράγκους; Εξάλλου οι αντιπρόσωποι της Συνόδου του Ακυϊσγράνου στον πάπα Λέοντα Γ΄ χαρακτήρισαν το Φιλιόκβε «νεαρό δόγμα»! ΄Ηταν δυνατόν ποτέ να χαρακτηρισθεί έτσι το Φιλιόκβε, αν είχε εισαχθεί στο Σύμβολο της Πίστεως προ 300 ετών από τη Σύνοδο του Τολέδο;

Ακόμη, ο Ρωμαίος πάπας Ιωάννης Η΄ σε επιστολή του στον άγιο Φώτιο έγραψε, ότι το Φιλιόκβε δεν έχει παγιωθεί πολλά χρόνια. Αν το Φιλιόκβε είχε εισαχθεί πριν τρεις αιώνες, ο Ιωάννης Η΄ θα μιλούσε για λίγα χρόνια;

ε.  Γι’ αυτό πολύ ορθά ο Αρχιμ. Σπυρίδων Μπιλάλης παρατηρεί τα εξής σημαντικά : «Δεν δυνάμεθα, ομιλούντες περί του Φιλιόκβε να αναγράφωμεν ως ιστορικήν μαρτυρίαν την ανεξέλεγκτον πληροφορίαν, ότι η λατινική προσθήκη εις το Σύμβολον εγένετο κατά την Γ΄ εν Τολέδω Σύνοδον του 589. Η προσθήκη του Φιλιόκβε εγένετο αιώνας τινάς μεταγενέστερον, βάσει των  ομολογιών και αυτών των ρ/καθολικών συγγραφέων.

==>  Ύστερα από όσα είπαμε πιο πάνω είναι φανερό, ότι ο ισχυρισμός των ηγετών του Νέου Ημερολογίου, ότι επί τρεις αιώνες η Εκκλησία ανεχόταν την προσθήκη του Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως δεν είναι αληθής! Η προσθήκη του Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως δεν έγινε το 589, όπως ισχυρίζονται αυτοί. Έγινε πολλούς αιώνες αργότερα. Και συγκεκριμένα, έγινε από την αυτοκέφαλη Εκκλησία των Φράγκων  τον 9ον αιώνα, από δε το Πατριαρχείο της Ρώμης, μόλις τον 11ο  αιώνα!