ΟΠΤΑΣΙΑ ΣΟΦΡΩΝΙΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ

ΟΠΤΑΣΙΑ ΦΟΒΕΡΑ ΚΑΙ ΕΞΑΙΣΙΟΣ

μιᾶς γυναικὸς Σοφιανῆς καλουμένης, τῆς μετονομασθείσης Σωφρονίας Μοναχῆς, λίαν ψυχωφελὴς τοῖς ἀναγινώσκουσιν.
- Ἀδελφοί μου αγαπητοὶ δεῦτε ἀκούσατε καὶ διηγήσομαι ὑμῖν φοβερὰ καὶ ἐξαίσια πράγματα, τὰ ὁποῖα ἐφανέρωσεν ὁ Θεὸς ἐν ταύταις ταῖς ὑστεριναῖς ἡμέραις, καὶ ἀκούσατε ἐξ ἀρχῆς τὴν ὑπόθεσιν. Μία χώρα κεῖται πλησίον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Ἄβυδος λεγομένη, ἀπὸ αὐτὴ ἦτο χριστιανός τις εὐλαβὴς καὶ ὀρθόδοξος, Χρῆστος λεγόμενος, ὁ ὁποῖος εἶχε καὶ γυναῖκα ἐνάρετον καὶ θεοφιλῆ, θυγατέρα ἱερέως τινός.

Καὶ ἦτο φύσεως δεξιᾶς καὶ ἐσπούδασε καὶ ἔμαθε παρὰ τοῦ πατρός της τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ εἰργάζετο τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ προθύμως, καὶ ὁ μὲν ἱερεὺς καὶ πατὴρ αὐτῆς ἀφ’ οὗ ἔγεινε νομίμου ἡλικίας τὴν ὑπάνδρευσε μὴ θέλουσαν, μετὰ τοῦ ῥηθέντος Χρήστου. 

Μετὰ ταῦτα ἐγέννησεν ὁ πατὴρ αὐτῆς καὶ ἄλλην θυγατέρα καὶ ὑπάνδρευσε καὶ αὐτὴν καὶ μετ’ ὀλίγον χρόνον ἐτελεύτησεν ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ αὐτῆς ἀφήσαντες, τὰ χωράφια καὶ τὸ σπήτιον, τῆς θυγατρὸς αὑτῶν Σοφιανῆς. Ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἄλλα ἐμοίρασεν εἰς ἐλεημοσύνην καὶ εἰς διαφόρους ἄλλας καλὰς ἐργασίας. Τὸ δὲ σπῆτι ἐχάρισεν εἰς ὑμνωδίαν Θεοῦ ποιήσασα αὐτὸ ναὸν τῶν τριῶν ἱεραρχῶν· συνάξασα λοιπὸν μερικὰ χρήματα πρὸς αὐτάρκειαν τῆς ζωῆς αὐτῶν ἦλθε μετὰ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς μέσα εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν εἰς τὸ Τοπ-Καππὲ εἰς τὴν ἐνορίαν τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ κατοίκησεν εἰς ἕνα σπήτιον μὲ ἐνοίκιον. Τὸ λοιπὸν ἡ Σοφιανὴ αὐτὴ συνέβη καὶ ἠσθένησε βαρέως μείνασα εἴκοσι νυχθήμερα εἰς τὴν κλίνην ὅπου δὲν ἐσήκωσε κεφάλι ἀπὸ τὴν στρῶσιν καὶ ἀτόνησαν τὰ μέλη της ὅλα καὶ σχεδὸν ἐπλησίασεν εἰς τὸν θάνατον. Εἰς τὰς τρεῖς, λοιπόν, τοῦ Αὐγούστου πρὸς τὴν ἑσπέραν βασιλεύοντος τοῦ ἡλίου ἐζήτησε νὰ τὴν βοηθήσουν νὰ καθίσῃ νὰ παρηγορηθῇ, καὶ μόλις ἐκάθισε καὶ συνωμιλοῦσεν ἁπλώσασα εὐθὺς τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ λιποθυμήσασα ἀπέπνει, καὶ ὡς δῆθεν ἀπέθανε, αἱ δὲ παριστάμεναι γυναῖκες βλέπουσαι τοιουτοτρόπως τὸ αἰφνίδιον τοῦ θανάτου ἄρχισαν νὰ κλαίουν ἀπαρηγόρητα κατὰ τὴν συνήθειαν.

Οἱ δὲ γείτονες ἀκούσαντες τὰ κλαυθμυρίσματα συνέτρεχον καὶ ὁ οἶκος ἐγέμισε, ὁ δὲ ταλαίπωρος ἄνδρας της εἶχε διπλοῦν τὸν πόνον ἀπαρηγόρητον, καὶ τὸ μὲν ἐφρόντιζε διὰ τὰ πρὸς ταφὴν ἁρμόδια, τὸ δὲ νὰ στείλῃ ταχυδρόμον νὰ φέρουν τὴν ἀδελφήν της, ἀπὸ τὸ χωρίον ὅπου εὑρίσκετο, ἀπογυμνώσαντες δὲ αὐτὴν διὰ νὰ πλύνουν τὸ σῶμα της, εἶδον μέρος ὑποκάτω τοῦ ἀριστεροῦ αὐτῆς μαστοῦ καὶ ἀνάσαινε καὶ τὸ αἷμα ἦτον ὀλίγον ζεστόν, καὶ ἡ θερμότης ἀνέβαινεν εἰς τὸν λάρυγγα. Καὶ διὰ τοῦτο ἄφησαν αὐτὴν ἀσαβάνωτον ἕως οὗ νὰ ἔλθῃ ἡ ἀδελφή της. Λοιπὸν τρία νυχθήμερα ἐπέρασεν ἔτσι μισαποθαμμένη, εἰς δὲ τὰς ἕξ τοῦ Αὐγούστου τῆς Μεταμορφώσεως περὶ ὥραν δευτέραν τῆς ἡμέρας· ἦλθεν καὶ ἡ ἀδελφή της ἀπὸ τὸ χωρίον, καὶ ὡς εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον ἔπιασε τὸ λείψανον, καθὼς τὸ εἶδεν ἀσαβάνωτον καὶ παρευθὺς τραβοῦσα τὰ μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς της τὰ εὔγανε, τὰ δὲ στήθη καὶ τὴν κεφαλὴν μὲ ἄτακτα κτυπήματα ἐκτύπα ἀπὸ δὲ τὰς φωνὰς πολλοὺς ἄνδρας καὶ γυναῖκας ἐσύναξεν εἰς τὸν οἶκον καὶ γεμίσασα τὰς παλάμας της ἀπὸ ψυχρὸν νερὸν ἐράντισε τὸ πρόσωπον τῆς Σοφιανῆς ἀπὸ δὲ τὸ ῥάντισμα τοῦ ψυχροῦ νεροῦ αἰσθανθεῖσα ἡ νεκρὰ ἦλθεν εἰς τὸν ἑαυτόν της, μετὰ ταῦτα ἤκουσε ἡ Σοφιανή, ὅτι εἶπεν ἡ ἀδελφή της Ἄννα, δὲν ἀπέθανεν ἡ ἀδελφή μου καὶ εὐθὺς ἐσηκώθη ἀπὸ τὴν κλίνην καὶ ἐκάθησε καὶ ἀνοίξασα τὸ στόμα της εἶπεν εἰς τὴν ἀδελφήν της, «ὦ γύναι, γεμάτη ἀπὸ ἀνελπιστίαν ἄμποτε μὲν ἤθελες ἔλθη ἐδῶ διότι περισσοτέραν ζημίαν καὶ θάνατον μοῦ ἐπροξένησες, παρὰ ζωὴν πρόσκαιρον διότι αἱ φωναί σου μὲ ἐξέβαλον, ἀπὸ τὸν φωτεινὸν ἐκεῖνον Παράδεισον καὶ τοῦ Θεοῦ τὴν δόξαν τὴν ἄφραστον, σοῦ ἔπρεπε ἀθλία, ὅταν μὲ εἶδες νεκράν, νὰ χαίρεσαι περισσότερον καὶ νὰ εὐχαριστᾷς τὸν Θεὸν παρὰ τώρα ὅπου μὲ βλέπης πῶς ἀνέζησα».

Ταῦτα καὶ ἄλλα λεγούσης τῆς Σοφιανῆς πρὸς τὴν ἀδελφήν της, οἱ εὑρεθέντες ἐκεῖσε μεγάλως ἐθαύμασαν καὶ ἄρχισαν νὰ τὴν παρακαλοῦν νὰ τοὺς διηγηθῇ τὰ ὅσα εἶδε καὶ ἤκουσε μυστήρια τοῦ Παραδείσου· ἡ δὲ Σοφιανὴ εἶπε πρὸς αὐτούς· «Ἀφῆτε με ὀλίγον ἀδελφοὶ νὰ ἔλθω εἰς αἴσθησιν καὶ νὰ ἐνθυμηθῶ ὅσα εἶδα καὶ ἤκουσα καὶ τότε θέλω σᾶς τὰ διηγηθῶ, πλὴν πρέπει νὰ μοῦ φέρετε πνευματικὸν ἐνάρετον καὶ εἰς ἐκεῖνον νὰ τὰ ξεμυστηρευθῶ καὶ ἄν ἴσως κριθῇ εὔλογον ἀπὸ αὐτόν, θέλετε τὰ μάθη καὶ ἐσεῖς».

Καὶ λοιπὸν ἐπροσκαλέσθη ὁ ἐλλογιμώτατος ἱερομόναχος καὶ πνευματικὸς Κύριος Ἱερόθεος, τοὐπίκλην Κουκουζέλης, ἀνὴρ Κύπριος καὶ προηγούμενος τοῦ μοναστηρίου Σταυρονικήτα ἐκ τοῦ ἁγιωνύμου ὄρους τοῦ Ἄθωνος εὐλαβὴς καὶ θεοφοβούμενος καὶ διὰ πατριαρχικῆς προσταγῆς ἦλθε νὰ γράψῃ ὅσα ἀκούσῃ ἀλάθητα διὰ νὰ κηρυχθῶσιν ἔπειτα εἰς ὅλον τὸν λαόν, εἰς δόξαν καὶ φόβον τοῦ Θεοῦ.

Πορευθεὶς λοιπὸν ὁ πνευματικὸς εἰς τὸν οἶκον τῆς Σοφιανῆς ἐκάθησε καὶ ἤρχισε νὰ τὴν ἐρωτᾶ περὶ τῆς ἀσθενείας της καὶ τὶ ἔπαθε καὶ τὶ εἶδεν εἰς τὴν ὀπτασίαν της, τότε ἤρχισεν ἐκείνη μὲ δάκρυα νὰ διηγῆται καὶ νὰ λέγῃ ταῦτα.

«Ἐγὼ ἡ δούλη σου ἅγιε Πνευματικὲ καθὼς ἐζήτησα καὶ ἀσηκώθηκα νὰ καθήσω εἰς τὴν κλίνην μου καὶ ἐστηριζόμην ἀπὸ τὰς γυναῖκας αἱ ὁποῖαι μὲ ἐκράτουν, εἶχε δὲ ἡ καρδία μου λιποθυμίαν καὶ μεγάλην φλόγα, καὶ εὐθὺς εἶδον εἰς σχῆμα εὐνούχου βασιλικοῦ ἕνα νεανίαν εὐπρόσωπον καὶ τὸ εἶδος τοῦ προσώπου του ἤστραπτεν ἀπὸ διαφόρους λάμψεις φωτὸς καὶ χάριτος καὶ τὸ σῶμά του ἦτο κατεστολισμένον μὲ ποικίλας ὄψεις καὶ εὔγαζεν ἀκτῖνας φωτὸς τὸ ἔσωθέν του φόρεμα ἐρυθροπόρφυρον καὶ τὸ ἔξωθεν ἦτο σερασέρι λαμπρόν, ἔχον ἐπάνω του ὑφασμένα κρῖνα καὶ ἄλλα λουλούδια καὶ ἐφαίνετο ὡσὰν ἀστραπὴ φωτός, εἰς δὲ τὰς χεῖρας του ἐκράτη μαστραπὰν ἀπὸ χρυσίον καθαρὸν ὡσὰν κεχριμπάρι, γεμάτον ὕδωρ καθαρόν, ψυχρότατον καὶ λέγει μοι «Σοφιανὴ ἠξεύρω, ὅτι ἔχεις πολλὴν δίψαν καὶ ἡ καρδία σου φλόγαν ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν καὶ ἄν ἴσως δυνηθῇς νὰ πίῃς ἀπὸ τὸ ζωοπάροχον τοῦτο ὕδωρ, ὅπερ κρατῶ θέλεις ὑγιάνῃ ψυχῇ τε σώματι, καὶ θὰ ἔχεις χαρὰν παντοτεινήν».

Καὶ ἐγὼ εὐθὺς ὡς ἤκουσα ἐσκίρτησεν ἡ ψυχή μου, καὶ πλέον περὶ τοῦ κόσμου τούτου δὲν ἐφρόντιζα ἀλλὰ ἔβλεπα πρὸς τὸ φαινόμενον. Καὶ ἐκεῖνος κάμνων σχῆμα νὰ μοῦ δώσῃ τὸν μαστραπὰν καὶ ἁπλώσασα ἐγὼ τὰς χεῖρας νὰ τὸν πάρω, δὲν ἠξεύρω πῶς ἠρπάγην ἀπὸ τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ ἔλειπα τρία νυχθήμερα ἀπὸ τὸ σῶμα μου καὶ ἡ ψυχή μου ἐπῆγε μαζύ του καὶ ἀκολουθοῦσα αὐτὸν μοῦ ἐφαίνετο ὅτι ἀνεβαίναμεν ἐπάνω εἰς τὸν οὐρανὸν ὅπου εἶχεν ὕψος πολὺ καὶ ἀμέτρητον, καὶ ἐπεράσαμεν ἑπτὰ σφαιροειδεῖς κύκλους, τοὺς ὁποίους λέγουσιν ὅτι εἶναι τὰ ἑπτὰ σκαλούνια τοῦ οὐρανοῦ  κι’ ἀνάμεσα τοῦ πεπηγμένου ἀέρος ἦτον ἀντάρα καὶ σκότος πολὺ καὶ ἀφ’ οὗ ἀνεβήκαμεν ἐπάνω ἀπὸ αὐτὰ ἐφθάσαμεν εἰς τόπον φωτεινόν, πανευώδη καὶ πάντερπνον, εἰς τὸν ὁποῖον ἐστέκοντο δύο πύλαι ὑψηλαὶ καὶ πανθαύμασται. Καὶ ἡ μὲν μία ἦτο ἀπὸ χρυσάφι καθαρὸν καὶ λίθους πολυτίμους καὶ μαργαρίτας, κατεσκευασμένη, ὅπου γλῶσσα ἀνθρώπου δὲν δύναται νὰ διηγηθῇ τὴν ὡραιότητά της, ἡ δὲ ἄλλη ἐξ ἀριστερῶν οὖσα ὁμοία εἰς τὸ ὕψος καὶ πλάτος τῆς πρώτης· ἡ θέα της ἦτον ἀπὸ χάλκωμα καὶ σίδηρα καὶ κάρβουνα φλογερὰ κατασκευασμένη καὶ γύρωθεν τούτων ἐστέκοντο πλῆθος γιγάντων καὶ φρικωδεστάτων ἁρματωμένων φυλαττόντων τὰς πύλας ἀσφαλῶς ἐγὼ δὲ ἀπὸ τὸν πολὺν μου φόβον ἔμεινα ἄφωνος, καὶ λέγει μοι ὁ ὁδηγός μου «βλέπεις ὦ γύναι αὐτὰς τὰς πύλας; αὐταὶ εἶναι ὅπου ἀκούεις ἀπὸ τὴν Γραφὴν αἱ πύλαι τῆς δικαιοσύνης, καὶ ἡ μὲν χρυσῆ εἶναι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἡ δὲ σιδηρὰ εἶναι τῆς κολάσεως τῶν ἁμαρτωλῶν».

Καὶ λοιπὸν ἀφήσαντες ἀπὸ τὸ νὰ βλέπωμεν τὰς πύλας ἐκείνας, ἀνεβήκαμεν ὑψηλότερα, εἰς τόπον πλέον φωτεινόν, εἰς τὸν ὁποῖον ἐστέκοντο πλήθη ἄπειρα λευκοφόρων ἀνδρῶν τῶν ὁποίων ἡ στάσις δὲν ἦτον ὅλων ὁμοία, ἀλλὰ ἄλλων ἦσαν ὑψηλότεραι ὅπου μόνον ἠκούοντο ψαλμωδίαι καὶ ᾄσματα μυροπληθῆ καὶ ἄλλοι ἦσαν κατώτερα καὶ ἄλλοι ὁλόγυρα ἐκεῖ ὅπου ἤμην καὶ ἐγὼ καὶ ἔστεκα βλέπουσα. Καὶ ὁ ὁδηγός μου μὲ ἔστησεν ἀνάμεσα τῶν ἀγγέλων καὶ λέγει μοι «Σοφιανὴ αὐτοῦ σκῦψον καὶ προσκύνησον». Καὶ παρευθὺς ἐγὼ ἔκλινα τὰ γόνατά μου καὶ ἐπροσκύνησα μὲ φόβον πολὺν ποῖον ὅμως ἐπροσκύνησα δὲν εἶδα, καὶ πάλιν μὲ ἐσήκωσεν ὁ Ἄγγελος (ὁδηγός μου) καὶ λέγει μοι «στάσου αὐτοῦ καὶ μάθε καλὰ τὰ τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου», καὶ εὐθὺς μὲ τὸν λόγον τοῦτον εἶδον θρόνον, πύρινον, λαμπρόν, βασιλικὸν καὶ κάτωθεν τοῦ θρόνου ἔστεκε χέρι ἀνθρώπου καὶ ἐβάστα ζυγαριὰν χωρὶς νὰ κλίνῃ ἐδῶ καὶ ἐκεῖ. Καὶ γύρωθεν τοῦ φοβεροῦ θρόνου ἐκείνου ἐστέκοντο ἄγγελοι ἀναρίθμητοι καὶ ἄλλοι ἀπ’ αὐτοὺς ἀνέβαινον καὶ ἄλλοι κατέβαινον ἀπὸ τὸν δρόμον ἐκεῖνον ὅπου ἦλθον καὶ ἐγὼ καὶ ἔφερον ψυχὰς ἀνθρώπων πολλῶν, ἀνδρῶν, γυναικῶν καὶ παιδίων, καὶ ὡς τὰς ἔφερον ἔλεγον πρὸς αὐτούς· «προσκυνήσατε» καὶ εὐθὺς ἔπιπτον καὶ προσεκύνουν καθὼς καὶ ἐγώ. Ἔμπροσθεν δὲ τοῦ  φοβεροῦ θρόνου τοῦ δικαστοῦ καὶ ὑπεράνω αὐτοῦ, ἐκάθητο ὑψηλὰ ὁ Δεσπότης Χριστὸς ἐν μέσῳ τῶν φωτεινῶν νεφελῶν ἔχων ἔνδυμα γαλαζοπόρφυρον· καὶ ἀπὸ τὴν φοβερὰν ὑψηλὴν λάμψιν, δὲν ἠδυνήθηκα νὰ ἰδῶ τὸν φοβερὸν του πρόσωπον ἀπὸ τῶν ὤμων τῶν χειρῶν του καὶ ἄνωθεν. Οἱ δὲ Ἄγγελοι οἱ ἐπάνωθεν ἱστάμενοι, ἔψαλλον ἀσιγήτοις στόμασι καὶ ἔλεγον, τὸ «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, Κύριος Σαβαὼθ πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου», οἱ δὲ δεύτεροι χοροὶ ἔψαλλον «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος ὁ ὤν καὶ πρὸ ὤν καὶ φανεὶς ὡς ἄνθρωπος Θεὸς ἐλέησον τὸ πλάσμα σου». Ἐκεῖνοι δὲ ὅπου ἦσαν μὲ ἡμᾶς οἱ μὲν ἔλεγον· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». καὶ ἄλλοι πάλιν ἔλεγον «’Αμήν, Ἀμήν, Ἀμήν» καὶ οὐδέποτε ἔπαυεν ἡ δοξολογία των.

Καὶ πρὸς μὲν τὸ δεξιὸν μέρος τοῦ Δεσπότου, μοῦ ἐφαίνετο ὅτι ἐστέκετο ἡ Παναγία Θεοτόκος· εἰς δὲ τὸ ἀριστερὸν ὁ Τίμιος Πρόδρομος καθὼς τοὺς ἱστορίζουν οἱ ζωγράφοι, καὶ οἱ μὲν ἄγγελοι ὅταν ἐτέλειωναν τὴν δοξολογίαν των, κλίνοντες τὰς κεφαλὰς αὐτῶν ἐπροσκύνουν τὸν Κύριον. Καὶ ὁ Κύριος ἄνωθεν ὑψῶν τὰς ἀχράντους του χεῖρας ηὐλόγει αὐτούς. Καὶ ἀπὸ μὲν τοὺς Δεσποτικοὺς δακτύλους αὐτοῦ τῆς δεξιᾶς χειρός, ἔρρεον λίθοι πολύτιμοι καὶ μαργαρῖται ποταμηδὸν καὶ ἤρχοντο κάτω εἰς τὴν γῆν. Ἐγὼ δὲ πάλιν βλέπουσα τὰ τοιαῦτα ἔφριττον καὶ ἀπὸ τὸν πολὺν φόβον ἔτρεμον τὶ ἦτο τὸ φοβερὸν μυστήριον τοῦ Δεσπότου; καὶ αὐτὸς μοῦ προφθάνει τὴν ἀπόκρισιν καὶ λέγει: «Βλέπεις, Σοφιανή, τὰ μαργαριτάρια καὶ τοὺς πολύτιμους λίθους, ὅπου ῥέουσιν ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ Δεσπότου καὶ τρέχουσι τὸν κατήφορον;  αὐτὰ εἶναι τὸ ἄφατον ἔλεος, καὶ ἡ εὐσπλαγχνία καὶ ἡ ἀνυπέρβλητος ἀγάπη ὅπου ἔχει εἰς τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων τῶν χριστιανῶν καὶ διὰ τοῦτο πέμπει τὰς εὐλογίας του καὶ δωρεὰς εἰς τοὺς

οἴκους τῶν ἀγαθῶν χριστιανῶν, τοὺς φυλάττοντας ἀπαρασάλευτα τὴν πίστιν πρὸς αὐτόν· καὶ ὅσοι ἐξομολογοῦνται καθαρὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ ἀπέχουν ἀπὸ τὰ θελήματα τοῦ διαβόλου καὶ φυλάττουν τὰς ἐντολάς του τοὺς εὐλογεῖ, καὶ τοὺς λυτρώνει ἀπὸ κακόν. Καὶ οἱ ἐλεήμονες καὶ οἱ ἀγαπῶντες τὸν πλησίον των, τοιαύτας εὐλογίας ἀντιλαμβάνουσι, ζῶντες καὶ μετὰ θάνατον κληρονομοῦσι τὴν ἐνταῦθα διαγωγήν καὶ μακαριότητα. Οἱ δὲ φλογοειδεῖς κόμβοι τῆς ἀριστερᾶς του χειρός, δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ μόνον θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ ἡ ἀγανάκτησίς του, τὰ ὁποῖα πέμπει εἰς τοὺς οἴκους ἁμαρτωλῶν καὶ ἀδικούντων τοὺς πλησίον των, διὰ τοῦτο καὶ τοὺς κατακαίει ψυχῇ τε καὶ σώματι καὶ ἀφανίζει τὰ σπήτια των καὶ τοὺς ἐξολοθρεύει ἀπὸ τὸ πρόσωπον τῆς γῆς· καὶ ὄχι μόνο ὅτι τοὺς ὑστερεῖ ἀπὸ ἐκείνην τὴν πρόσκαιρον ζωήν, ἀλλὰ καὶ τοὺς παραπέμπει εἰς τὸ αἰώνιον πῦρ νὰ κολάζωνται αἰωνίως μὲ τοὺς ἀκαθάρτους δαίμονας».

– Κατὰ δὲ τὸ ἀριστερὸν μέρος τοῦ θρόνου καὶ τῆς ζυγαριᾶς ὅπου προείπομεν, ἐφαίνετο χάσμα μέγα καὶ εὔγαινεν ἀπὸ ἐκεῖ ὀδύνυη καὶ βρῶμα καὶ μὲ τὴν βρωμώδη καὶ θειαφώδη αὔραν τοῦ καπνοῦ, ἠκούετο βοὴ μεγάλη, καὶ ὄχλησις ἀνθρώπων ἀναριθμήτων καὶ βοαί ὅπου ἐφώναζον τὸ οὐαί! καὶ οἴμοι! τὸ ὁποῖον χάσμα διένευε πρὸς τὸ ἀριστερὸν χέρι τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ἀναπέμπον φλόγα πυρός· καὶ τὰς ψυχὰς ὅπου ἔφερνον οἱ Ἄγγελοι ἀπὸ τὴν γῆν, ἀφ’ οὗ ἐπροσκυνοῦσαν, τὸτε τὰς ἔσταιναν εἰς ἐξέτασιν καὶ παρευθὺς βίβλοι ἠνοίγοντο καὶ ἐρευνῶντο τὰ ὅσα ἔπραξαν εἴτε δικαίως εἴτε ἀδίκως ἐπολιτεύθησαν· καὶ τὰς μὲν καλὰς πράξεις ἔθεταν εἰς τὴν δεξιὰν πλάστιγγα τῆς ζυγαριᾶς, τὰς δὲ κακὰς εἰς τὴν ἀριστεράν· καὶ πολλῶν ψυχῶν ἐφαίνοντο αἱ πράξεις παρρησίᾳ καὶ χωρίς ἐξέτασιν, διότι ἦσαν γεγραμμέναι ἐπάνω εἰς τὰ ἐνδύματά των, τόσον αἱ καλωσύναι ὅσον καὶ αἱ κακοπραγίαι· καὶ ὅσαι μὲν ψυχαὶ ἀπεφασίζοντο δίκαιαι ἀπὸ τὴν ζυγαριὰν καὶ ἀπὸ τὰ βιβλία, ἔνευεν ὁ Δεσπότης μὲ τὴν ἁγίαν του δεξιὰν καὶ τοὺς ἔπαιρνον εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον ὅπου ἦσαν αἱ θαυμασταὶ πύλαι καὶ τοὺς ἔσταινον ἔμπροσθεν τῆς χρυσῆς πύλης, ὅσοι δὲ πάλιν ἀπεφασίζοντο ἁμαρτωλαί, ἔνευε μὲ τὴν ἀριστεράν του χεῖρα, καὶ εὐθὺς οἱ Ἄγγελοι τὰς ἔρριπτον εἰς ἐκεῖνον τὸν κατήφορον· καὶ οἱ μὲν Ἄγγελοι διὰ τὰς σεσωσμένας ψυχὰς ἔχαιρον καὶ ηὐφραίνοντο, διὰ δὲ τὰς κολαζομένας ἐλυποῦντο καὶ ἐσκυθρώπαζον. Ἔφερον δὲ καὶ μὶαν ψυχήν, ἡ ὁποία καθὼς ἐπροσκύνησεν, ἐστάθη εἰς ἐξέτασιν καὶ ἐπερίσσευσαν αἱ ἁμαρτίαι της παρὰ αἱ δικαιοσύναι, καὶ μέλλουσα νὰ νεύσῃ ἡ ἀριστερὰ χεὶρ νὰ ῥιφθῇ εἰς τὸ χάσμα, φαίνεται ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ ὁ Τίμιος Πρόδρομος καὶ ἐμεσίτευσαν δι’ αὐτὴν λέγοντες· «Οἱ οἰκτιρμοί Σου μακρόθυμε νικοῦν τὴν ὀργήν Σου, ἄν καὶ ἁμαρτωλὸς εἶναι ἡ ψυχὴ αὕτη, ὅμως ἐφύλαξεν τὴν εἰς

Σὲ πίστιν βεβαίαν, διὰ τοῦτο δεόμεθά Σου συγχώρησον αὐτήν».

Ἐν ᾧ δὲ αὐτοὶ ἐμεσίτευον, ἦλθον καὶ οἱ Ἄγγελοι φέροντες τὰς ἐλεημοσύνας καὶ λειτουργίας, κηρία, ἔλαιον, προσφοράς, κόλυβα, ὅσα δίδονται συνήθως διὰ τοὺς νεκρούς· ἀνέβησαν καὶ αἱ προσευχαὶ τῶν ἱερέων, ὅπου ἐλειτουργοῦσαν διὰ τὴν ψυχὴν ἐκείνην καὶ ὅσοι ἀγαθοσύναι ἀπὸ τοὺς γονεῖς καὶ συγγενεῖς της ἐτελέστησαν δι’ αὐτήν, ἐκεῖ παρεστάθησαν ὁλόγυρα τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ καὶ αἱ φωναὶ τῶν πτωχῶν, ὅπου ἔλαβον ἐλεημοσύνην, ἠκούσθησαν λέγουσαι «ὁ Θεὸς συγχωρῆσαι σοι». Καὶ ἠκούσθη φωνὴ ἀπὸ τὸν Δεσπότην λέγουσα. «Ἰδοὺ διὰ τὴν δέησιν τῶν ἱερέων μου, καὶ τῶν ἀδελφῶν μου τῶν πτωχῶν, δίδω συγγνώμην αὐτῆς»· καὶ μέλλουσα νὰ νεύσῃ ἡ δεξιὰ χεὶρ νὰ τὴν ὑπάγουν οἱ Ἄγγελοι μὲ τοὺς δικαίους, ἐκεῖ ἀνέβησαν οἱ ὀδυρμοί, αἱ φωναί, οἱ κλαυθμοί, τὰ μυρολογήματα καὶ αἱ ἀγανακτήσεις τῶν γονέων της καὶ αἱ βλασφημίαι πρὸς τὸν Θεόν, ὅσα ἀπὸ τὴν λύπην τους ἀγνώστως λέγουσιν εἰς τοὺς ἀποθνήσκοντας, μὲ τὰ ὁποῖα χαλοῦσι τὸ ἕν ἄρθρον τῆς πίστεως, τό: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν»κ.λ.π. καὶ ἀπελπίζουσι τὸν νεκρὸν ἀθετοῦντες τὴν ἀνάστασιν, καὶ λοιπὸν ὡς ἠκούσθησαν αὐτά, ὀργισθεὶς ὁ Κύριος μεγάλως, εἶπεν. «Ἐπειδὴ δὲν ἠρκέσθησαν εἰς τὰς δεήσεις τῶν ἱερέων μου ὅπου ἡ ἐκκλησία παρέλαβεν, ἀλλὰ ἀντιμαχῶσι κατ’ ἐμοῦ, ἄρατε αὐτὴν καὶ ἀπορρίψατε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον»· καὶ παρευθὺς οἱ Ἄγγελοι ἔρριψαν αὐτὴν εἰς τὸ ἀχανὲς ἐκεῖνο βάραθρον τῆς κολάσεως καὶ ἐλυπήθησαν μεγάλως οἱ Ἄγγελοι.

Ἐκεῖ λοιπὸν ἐτόλμησα καὶ ἐγὼ ἡ ταλαίπωρος καὶ ἠρώτησα μυστικὰ τὸν ὁδηγὸν μου λέγουσα· «διατὶ κύριέ μου λυποῦνται τόσον οἱ Ἄγγελοι ὅταν ῥίπτεται ψυχὴ εἰς ἐκεῖνο τὸ βάραθρον;» καὶ ἀποκριθεὶς λέγει μοι «Αὐτὸ τὸ χάσμα εἶναι ὅπου χωρίζει τοὺς δικαίους ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοῦς καὶ βυθίζει ὅσους πέσουν εἰς τὸν ἀφεγγῆ τόπον τοῦ Ἅδου καὶ κολάζονται αἰωνίως· καὶ ἐὰν ἔχωμεν ὅλοι οἱ Ἄγγελοι χαρὰν διὰ τοὺς σεσωσμένους, πολὺ περισσότερον θλιβόμεθα διὰ τοὺς κολαζομένους· καὶ ἐκεῖ ὅπου ἐλάλει ὁ Ἄγγελος αὐτά, εὐθὺς βλέπω σύγχυσιν πολλήν, καὶ ἦλθον Ἄγγελοι φέροντες ψυχὴν μὲ ψαλμωδίας καὶ θυμιάματα, μὲ λαμπάδας καὶ φωτοχυσίας καὶ τὴν ἐσυντρόφευον μὲ ἄπειρον λαμπαδοφορίαν καὶ ἤρχετο μὲ πολλὴν χαρὰν καὶ παρρησίαν, ὅσον ὅπου αἱ ψυχαὶ τῶν δικαίων ἦλθον εἰς ἀπάντησίν της· ἡ ὁποία ἐκείνη μακαρία ψυχὴ εἶχε τὸ ἔνδυμά της λευκὸν καὶ καθαρὸν ὡς τὸν ἥλιον καὶ δὲν εἶχεν ἐπάνω κανένα ῥύπον ἤ σημεῖον ἁμαρτίας καθὼς εἶχον αἱ λυπαὶ ψυχαί, τὸ ὁποῖον ἔνδυμα λογιάζω νὰ εἶναι ἡ στολὴ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος ὅτι τὸ ἐφύλαξεν ἀμόλυντον καὶ διὰ τοῦτο ἔλαμπεν· ὅμως δὲν ἐγνώρισα ἀπὸ τὶ τάγμα ἦτον. Ἦλθε λοιπὸν καὶ ἐπροσκύνησεν εἰς τὸ μέσον καθὼς καὶ αἱ λυπαὶ ψυχαὶ καὶ τότε ἅπαντες οἱ Ἄγγελοι μεγαλοφώνως ἐβόησαν λέγοντες:  «Εὐχαριστοῦμεν σοι Παντοκράτορ Δέσποτα ὅτι εἴδομεν ψυχὴν δικαίου καθαρὰν καὶ ἀρύπωτον ἀπὸ ἁμαρτίας», καὶ πάλιν ἠκούσθη βροντώδης φωνὴ ἀπὸ τὸν Δεσπότην λέγουσα: «Λάβετε αὐτὴν καὶ ἀναπαύσατε μετὰ τῶν ἁγίων».

Τότε ἔδειξε καὶ ἐμένα μὲ τὴν ἁγίαν του χεῖρα λέγων. «Πηγαίνετε καὶ τὴν Σοφιανὴν αὐτὴν νὰ θεωρήσῃ τὰς κατοικίας καὶ μονὰς τῶν ἁγίων μου. Καὶ ἐπειδὴ τὴν ἀναζητοῦσιν εἰς τὸν κόσμον, ἐπιστρέψατε εἰς τὸ σῶμα τὴν ψυχήν της, διὰ νὰ σωθοῦν καὶ ἄλλοι μὲ τὴν ἀρετήν της. Καὶ ἀνίσως ἀποκτήσῃ περισσοτέρας ἀρετάς, θέλει ἀξιωθῇ, μετὰ τρεῖς χρόνους, ἀφ’ οὗ εὐδοκιμήσῃ τελείως, περισσοτέας τιμῆς παρὰ τώρα». Καὶ εὐθὺς μὲ τὸν λόγον μὲ ἥρπασεν ὁ Ἄγγελος καὶ μὲ ἔφερε κατόπιν ἀπὸ τὴν δικαίαν ἐκείνην ψυχὴν καὶ ἤλθομεν καὶ ἡνώθημεν μὲ τὰς ψυχὰς τῶν λοιπῶν σεσωσμένων, ἐμπρὸς εἰς ἐκείνην τὴν χρυσὴν πύλην τοῦ Παραδείσου· καὶ εὐθὺς θεωρῶ καὶ ἰδοὺ ἡ Κυρία Θεοτόκος κατὰ τὸ σχῆμα ὅπου ἐστέκετο ἐκ δεξιῶν τοῦ Δεσπότου μὲ δόξαν ἀνέκφραστον καὶ εἶχε μαζὺ της κάποιον ἄνδρα ἱεροπρεπῆ, καθὼς ὑπονοῶ ἀπὸ τὰς ἁγίας εἰκόνας νὰ ἦτον ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ὁ ὁποῖος εἶχε κλειδιὰ εἰς τὰς χεῖρας του καὶ ἤνοιξε τὴν θαυμαστὴν πύλην καὶ πρώτον μὲν ἐσέβη ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ ὁ Πέτρος· εἶτα οἱ Ἄγγελοι μὲ τὴν δικαίαν ἐκείνην ψυχὴν καὶ λοιπάς· ὕστερον ἐσέβηκα καὶ ἐγὼ περιπατοῦσα βιαστικὰ νὰ φθάσω τὴν Παναγίαν μου· καὶ ἔβλεπα τόσον ἄπειρον φῶς καὶ τόσην εὐωδίαν ὀσφραινομένην καὶ τόσην χαρὰν ἀνεκλάλητον εἶχεν ὁ τόπος ἐκεῖνος, ὅπου ἐθαύμαζα καὶ ἐχαιρόμην καὶ ἔβλεπα τὸ ἔδαφος καὶ δὲν ὡμοίαζε τελείως γῆ στερεὰ ὡσὰν ταύτην νὰ ἔχῃ ἀνήφορον καὶ κατήφορον, πέτρας, ποταμοὺς καὶ ὅσα ὁ κόσμος οὗτος ἔχει, ἀλλὰ ἡ γῆ ἐκείνη ἦτον ὡσὰν βαμβάκιον καθαρὸν ἄσπρον, ἤ  σερασέρι χυρὸν συνυφασμένον ποικίλως καὶ νὰ ἔχῃ ἐπάνω λίθους τιμίους καὶ μαργαρίτας· εἶδεν δένδρα ὑψηλὰ γεμάτα ἀπὸ ἄνθη καὶ καρποὺς ὡραιοτάτους ἐυωδιάζοντα τὰ ὁποῖα ὡμοίαζον ὡσὰν τριαντάφυλλα ῥόδα καὶ κρῖνα καὶ ὑποκάτω τῶν δένδρων ἐφαίνοντο καὶ ἦσαν στρωμναὶ χρυσοπόρφυραι καὶ ἐπάνω αὐτῶν ἦσαν ἄνδρες γυναῖκες καὶ παιδία, ἐκ τῶν ὁποίων ἐγνώρισα καὶ πολλοὺς τόσον ἀπὸ τὴν χώραν μου Ἄβυδον ὅσον καὶ ἀπὸ ἐδῶ ὅπου ἦσαν ἀποθαμμένοι πρὸ πολλοῦ.

Ἐκεῖ εἶδον καὶ τὸν πατέρα μου Παπαϊωάννην καὶ τὴν μητέρα μου Ἀναστασίαν καὶ μίαν μου ἀδελφὴν ὅπου εἶχεν ἀποθάνῃ ἀρχήτερα· πλὴν νὰ σιμώσω καὶ νὰ τοὺς ὁμιλήσω δὲν ἔφθασα καὶ αἱ κατοικίαι ὅλων δὲν ἦσαν ὅμοιαι καθὼς δὲν ἦσαν καὶ τὰ ἔργα των. Πηγαίνουσα λοιπὸν ἐμπρὸς βιαστικὰ εἶδον καὶ τοὺς Ἁγίους ὅπου ἦσαν εἰς τόπον ὑψηλὸν καὶ πολλὰ φωτεινὸν παρὰ τὸν κάτω ὅπου ἐπεριπάτουν καὶ ἦσαν ὅλοι ἀσπροφορεμένοι καὶ ἐνδεδυμένοι φῶς ἄπειρον καὶ οὕτως ἀναλογιζομένη ἐγὼ ποῖοι νὰ ἦσαν ἄραγε ἐκεῖνοι; Στραφεῖσα ἡ Δέσποινα Θεοτόκος μοὶ εἶπε: «Σοφιανὴ βλέπεις τοὺς ἁγίους πῶς στέκονται;» καὶ ἐγὼ ὡς ἤκουσα ἔπεσα εὐθὺς καὶ ἐπροσκύνησα καὶ ἐγερθεῖσα λέγει μοι ἡ Θεοτόκος· «περιπάτει γοργὰ νὰ προφθάσῃς νὰ ἴδῃς τὸν δίκαιον Ἀβραὰμ διότι δὲν θέλεις τὸν ἰδῇ καθὼς ποθῇς»· καὶ τρέχουσα βιαστικά ἀγνάντευσα μακρόθεν τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν εἶδα ὅπου ἐκάθητο εἰς θρόνον χρυσὸν ὡραιότατον καὶ γύρωθέν του ἐστέκοντο ψυχαὶ ἀναρίθμητοι μὲ πολλὴν εὐφροσύνην καὶ χαρὰν καὶ σπουδάζουσαι νὰ τὸν ἀπολαύσω μὲ εἶδε καὶ μοῦ ἔκαμε νεῦμα νὰ ὑπάγω πρὸς αὐτὸν καὶ λαβοῦσα ἐγὼ περισσότερον θάρρος ἔτρεχον εἰς τὰ ἔμπροσθεν νὰ τὸν φθάσω καὶ τότε ἤκουσα τὰς ἀτάκτους φωνὰς τῆς ἀδελφῆς μου καὶ τὴν ψυχρότητα τοῦ  νεροῦ ὅπου μὲ ἐράντισεν, εὐθὺς ἦλθον εἰς τὸν ἑαυτόν μου καὶ ἐγνώρισα πολὺ βάρος καὶ ψύχραν εἰς τὸ σῶμα μου ὡσὰν νὰ ἤμουν εἰς πάγωμα καὶ ἄρχισε νὰ ἐμψυχὠνεται ὀλίγον κατ’ ὀλίγον τὸ σῶμα μου καὶ ἔζησα εἰς τὸ σῶμα.

Τότε λέγει της ὁ Πνευματικός: «εἶδες ἄλλο τίποτε μυστήριον ἤ τελώνια δαιμόνων, ἤ κολάσεις καθὼς καὶ ἄλλοι πολλοὶ εἶδον;» καὶ ἡ Σοφιανὴ ἀπεκρίθη: «δὲν εἶδα τίποτε περισσότερον πάρεξ αὐτὰ ὅπου εἶπα»· καὶ πάλιν ὁ Πνευματικὸς τῆς εἶπε· «γνωρίζεις τίποτε ἀγαθὸν ἔργον ὅπου ἔκαμες ἀρχήτερα εἰς τὴν ζωὴν σου;» ἀπεκρίθη ἡ Σοφιανὴ «τὶ καλὸν ζητεῖς ἀπὸ γυναῖκα ἁμαρτωλόν; πλὴν ἐπειδὴ καὶ μὲ ἀναγκάζεις νὰ σοῦ εἰπῶ, ’Ιδοὺ! τρεῖς χρόνοι εἶναι τώρα ὅπου ἤμουν εἰς τὸν πατρικόν μου οἶκον καὶ μίαν ἡμέραν ἐκάθουμην καὶ ἔγνεθα τὸ μεσημέριον καὶ ἤκουσα ἀπὸ μεγάλην ἀντάραν καὶ συννεφιὰν ὡσὰν νὰ ἐσείετο τὸ σπήτιον καὶ εἶδα ὀφθαλμοφανῶς τρεῖς Ἱεροπρεπεῖς ἄνδρας μὲ ἀρχιερατικὰς στολάς, τοὺς ὁποίους ἀπὸ τὰς ἁγίας εἰκόνας ἐγνώρισα νὰ ἦσαν οἱ τρεῖς Ἱεράρχαι Βασίλειος, Γρηγόριος καὶ ’Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ παρευθὺς ἐσηκώθηκα καὶ ἔκαμα τὸν σταυρόν μου καὶ τοὺς ἐπροσκύνησα καὶ φόβος μέγας μὲ ἐκράτησε καὶ λέγουσί μου ἐκεῖνοι: «Μὴ φοβεῖσαι Σοφιανὴ ἡμεῖς ἤμεθα οἱ τρεῖς ἱεράρχαι καὶ θέλομεν ἀπὸ τὴν σήμερον τὸ σπῆτι αὐτὸ ὅπου κάθεσαι, νὰ τὸ ἀφιερώσῃς τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνῃ ἐκκλησία εἰς τὸ ὄνομά μας καὶ θὰ εἴμεθα πρεσβευταὶ διὰ τὴν σωτηρίαν σου», καὶ ἐγὼ τολμήσασα λέγω τους: «Δεσπόται μου ἅγιοι! καὶ εἶναι αὐτὸ τὸ σπῆτι ἄξιον διὰ δοξολογίαν Θεοῦ καὶ ἰδικήν σας κατοικίαν; ὅπου ἤμεθα πτωχοὶ καὶ δὲν ἔχομεν τὸν τρόπον νὰ τὸ κάμωμεν ἐκκλησίαν ὡς ὁρίζετε; καὶ δὲν γνωρίζω καὶ τὸ θέλημα τοῦ ἀνδρός μου ἄν τὸ στέργει καὶ ἐξαιρέτως εἶναι δύσκολον νὰ πάρωμεν ἄδειαν βασιλικήν» καὶ ἐκεῖνοι μοῦ εἶπαν· «ἄς μὴ σὲ μέλλει  πῶς εἶναι κοπρῶδες καὶ ἄπαστρον ἤ πῶς ἔχετε φόβον ἀπὸ τὴν βασιλείαν, μόνον αὐτὸ φρόντισε νὰ μᾶς τὸ ἀφιερώσῃς καὶ ἡμεῖς ὅλα αὐτὰ τὰ εὐκολύνομεν. Διότι τὴν πρώην τὸν παλαιὸν καιρὸν ἰδικός μας ναὸς ἦτον αὐτὸ τὸ ἀχούριον, ἀλλὰ ἀνίσως καὶ ἀμελήσῃς καὶ δὲν κάμης καθὼς σοῦ λέγομεν θέλομεν δεηθῇ τοῦ Θεοῦ νὰ κόψῃ τὴν ζωήν σου ὡς παρήκοον». 

– Ταῦτα εἰπόντες οἱ ἅγιοι ἔγειναν ἄφαντοι καὶ ὅταν συνῆλθα εἰς τὸν ἑαυτόν μου ἦλθε καὶ ὁ ἄνδρας μου καὶ τοῦ ἀνήγγειλα πάντα. Καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἀφ’ οὗ εἴπομεν τὸ ἀπόδειπνον καὶ τὴν μικρὰν προσευχήν μας, εἶδον πάλιν ἐφάνησαν οἱ Ἅγιοι μὲ σεισμὸν καὶ λέγουσι μεγαλοφώνως. «Σοφιανή! διατὶ δὲν ἔκαμες ἐκεῖνο ὅπου σοῦ ὡρίσαμεν; ἀλλὰ μέλλεις νὰ ἀποθάνῃς μὲ θάνατον αἰφνίδιον;» καὶ ἐγὼ ἀπεκρίθηκα καὶ εἶπα τοῦ ἀνδρός μου, «ἀκούεις τὶ  λέγουσιν οἱ Ἅγιοι;» καὶ αὐτὸς ἀπεκρίθη καὶ εἶπε. «Δεσπόται μου Ἅγιοι ἡ Σοφιανὴ μοῦ τὰ εἶπε ὅλα, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἤμεθα πτωχοὶ καὶ δὲν ἔχομεν τὸν τρόπον καὶ φοβούμεθα καὶ τὴν βασιλείαν, διὰ τοῦτο ἐσιώπησα, ὅμως ἐπειδὴ ὁρίζετε νὰ τὰ ἀφιερώσω εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τὴν ἁγιωσύνην σας ἀπὸ τὴν σήμερον ἄς εἶναι ἰδικά σας»·  καὶ οἱ Ἅγιοι εἶπον·  «αὔριον τὸ πρωῒ, σκάψον μέσα εἰς τὸ ἀχοῦρι καὶ ἐκεῖ θὰ  εὕρῃς μάρμαρα καὶ σταυρούς, ὁμοίως καὶ τὴν ἁγίαν Τράπεζαν καὶ τότε θα πεισθῇς εἰς τὰ λόγια μας·  καὶ εἰς τὸν Σουλτάνον πήγαινε καὶ ζήτησε θέλημα καὶ ἡμεῖς τὸν καταπείθομεν νὰ σοῦ δώσῃ τὴν ἄδειαν».

Ταῦτα εἰπόντες οἱ Ἅγιοι ἀνεχώρησαν· καὶ ὅλην τὴν νύκτα ἐκείνην ἀγρυπνήσαμεν δοξολογοῦντες τὸν Θεόν. Καὶ τὸ πρωῒ ἐλάλησεν ὁ ἄνδρας μου εἰς τοὺς Γέροντας τοῦ χωρίου ὅλα τὰ λαληθέντα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους καὶ οἱ φιλόθεοι ἐκεῖνοι γέροντες τῆς Ἀβύδου, εὐθὺς ἥρπασαν ὁ μὲν δικέλλιον, ὁ δὲ τσαπίον καὶ ἄλλος πτυάριον καὶ ἀπῆλθον εἰς τὸ ἀχοῦρι καὶ ὤ τοῦ θαύματος! μόλις ὅπου ἄρχισαν νὰ σκάπτουν, ἐφάνη ἡ ἁγία Τράπεζα ὡραιότατον μάρμαρον καὶ ἄσπρον, ὁμοίως καὶ ἄλλα μάρμαρα καὶ σημεῖα ἐκκλησιαστικὰ ὅπου ἦσαν χωσμένα ἐκεῖ, καὶ ἐγνώρισαν ὅτι ἦτον ἐκκλησία παλαιόθεν ἐκεῖ· καὶ εὐθὺς ἐκαθάρισαν τὸν τόπον καὶ ἔδραμον μερικοὶ μὲ τὸν ἄνδρα μου εἰς τὸ Διβάνιον τοῦ Βασιλέως καὶ ἐζήτησαν ἄδειαν καὶ ἀνακαινισμὸν τῆς ἐκκλησίας καὶ Θεοῦ συνεργείᾳ καὶ τῶν Ἁγίων βοηθείᾳ, εὐγῆκεν ὁ ὁρισμὸς νὰ γείνῃ ἐκκλησία τῶν χριστιανῶν.

Τότε λοιπὸν καθαρίσαντες τὸν οἶκον ἐταβανώσαμεν καὶ πωλήσαντες ἕνα ἀμπέλι καὶ λιβάδι ὅπου εἴχομεν καὶ ἄλλα τινα πράγματα τὰ ἐξωδεύσαμεν εἰς οἰκοδομὴν ναοῦ καὶ ἱστορήσαμεν ἁγίας εἰκόνας, ἠγοράσαμεν σκεύη ἱερά, βιβλία καὶ ὅσα χρειάζονται καὶ ζητήσαντες ἄδειαν πατριαρχικὴν ἦλθεν ὁ ἅγιος Κιτρῶν καὶ ἐγκαινίασε τὸν Ναὸν ὡς ἔπρεπε καὶ μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ λειτουργεῖται ὁ Ναὸς ἕως τὴν σήμερον.

Καὶ ἔκτοτε ἀνεχωρήσαμεν ἀπὸ τὴν χώραν μας καὶ ἤλθομεν ἐδὼ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ κατοικοῦμεν. Πλὴν παρακαλῶ σε ἅγιε πνευματικὲ νὰ ἀναγκάσῃς τὸν ἄνδρα μου νὰ μὲ ἀφήσῃ νὰ γίνω καλογραῖα, νὰ κλαύσω τὰς ἁμαρτίας μου τοὺς τρεῖς χρόνους ὅπου μέλλω νὰ ζήσω ἀκόμη, καθὼς ἤκουσα ἀπὸ τὸν Δεσπότην  Χριστὸν ὅπου μοῦ εἶπεν»· ὁ δὲ πνευματικὸς ὡς ἤκουσεν αὐτὰ ἀπὸ τὴν Σοφιανὴν λέγει πρὸς τὸν ἄνδρα της. «Ἀκούεις, ὤ ἄνθρωπε τὰ φοβερὰ καὶ παράδοξα διηγήματα ὅπου ἐφανέρωσεν ὁ Θεὸς εἰς τὴν γυναῖκα σου; τὸ λοιπὸν αὐτὸ ὅπου σὲ παρακαλεῖ νὰ τῆς δώσῃς ἄδειαν νὰ μονάσῃ καὶ μὴ τὴν ἐμποδίσῃς διότι εἶναι καλὸν καὶ διὰ λόγου σου· ὅτι μετὰ τρεῖς χρόνους ἀποθαίνῃ πάλιν. Διὰ τοῦτο σὲ παρακαλῶ καὶ ἐγὼ νὰ τῆς δώσῃς θέλημα»· ὁ δὲ Χρῆστος ἀκούσας τὴν καλὴν συμβουλὴν ὑπεσχέθη ὅτι μετὰ δύο χρόνους θὰ ὑπάγῃ μὲ αὐτὴν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐκεῖ νὰ μονάσουν καὶ οἱ δύο τους.

Ὅθεν πωλήσαντες τὰ ὑπάρχοντά τους, ἀπῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ προσκυνήσαντες τοὺς ἁγίους τόπους ἐξομολογήθησαν τὰ συμβάντα εἰς αὐτοὺς εἰς τὸν ἁγιώτατον πατριάρχην Ἱεροσολύμων Σωφρόνιον καὶ κοινωνήσαντες τὰ ἄχραντα μυστήρια ἀπὸ τὰς ἁγίας του χεῖρας καὶ πληρώσαντες τὴν ἐπιθυμίαν τους καθώς ἀγαποῦσαν, ἡ μὲν Σοφιανὴ ἔλαβε τὸ ἅγιον σχῆμα καὶ μετωνομάσθη Σωφρονία μοναχή· καὶ ἡσύχασεν εἰς ἕν τῶν μοναστηρίων τῆς Ἁγίας πόλεως, καὶ μετ’ ὀλίγον καιρὸν ὅταν ἐτελείωσεν ὁ τρίτος χρόνος ὅπου εἶδε τὴν ὀπτασίαν, ἀσθενήσασα ὀλίγον, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ, κληρο-νομήσασα τὸν Φωτεινὸν ἐκεῖνον Παράδεισον μὲ περισσοτέραν δόξαν παρὰ τὸ πρότερον· τὸ δὲ τίμιόν της σῶμα ἐνεταφιάσθη ἐντίμως καὶ εὐλαβῶς εἰς τὴν ταφὴν τῶν ξένων ὡς ἔπρεπε.

Ὁ δὲ ἀνὴρ αὐτῆς ἀπῆλθε ἵνα προσκυνήσῃ εἰς τὸ Σίναιον ὄρος καὶ ἐκεῖ ἔγεινε μοναχὸς ὡς ὑπεσχέθη, μετονομασθεὶς Χαρίτων μοναχός, καὶ εὐφράνας ἐν τοῖς θεαρέστοις ἔργοις τὸν Θεὸν ἀπῆλθε πρὸς Κύριον. Ὁ δὲ πνευματικὸς ἔγραψε τὴν παροῦσαν διήγησιν εἰς ὠφέλειαν τῶν ἀναγινωσκόντων, ἥτις ἔγεινε κατὰ τὸ ἔτος ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ 1607.

Μαργαρίται Παραδείσου 32-46