ΛΟΓΟΣ Θαυμάσιος καὶ λίαν ὠφέλιμος περὶ Ἀσκητρίας Παρθένου τινός.
Διήγήσατό τις γέρων· Ὅτι ἦτον μία Παρθένος, γερόντισσα, εἰς τὴν ἡλικίαν, καὶ ἐπρόκοψεν εἰς τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὡσὰν τὴν ἠρώτησα, ὅτι διὰ ποῖον τρόπον ἀνεχώρησεν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ Κόσμον, καὶ εὑρίσκεται εἰς τὴν ἔρημον; ἀναστενάξασα αὕτη μεγάλως, ἤρχισε λέγει μοι.
Ἐγὼ, ὦ θαυμάσιε Πάτερ, ἤμουν παιδίον μικρόν, καὶ εἶχα Πατέρα κατὰ πολλὰ πρᾶον, καὶ ταπεινοῦ τρόπου, ἐνάρετον καὶ εὑρίσκετο πάντοτε ἐν ἀσθενείᾳ, εἰς τόσον, ὅτι μετὰ βίας ὡμίλει μὲ τοὺς εὑρισκομένους πλησίον τοῦ γείτονας, ἀλλὰ καὶ εἰς νοσοτροφεῖον συνέζησεν ἐκ τῆς πολλῆς αὐτοῦ ἀσθενείας. Εἶχε δὲ τόσην σιωπήν, ὅπου ὅσοι δὲν τὸν ἤξευραν, ἔλεγον ὅτι εἶναι βωβός. Εἶχα δὲ καὶ Μητέρα, τόσον γλωσσώδη, ὥστε ἔλεγε τινάς, ὅτι ὅλα τὰ μέλη αὐτῆς, γλῶσαι εἶναι· καὶ ἐπεριπάτει μὲ τοὺς μεθυστὰς διὰ νὰ μεθᾷ καὶ νὰ κάμνῃ τὰ κακά της θελήματα. Τόσον δὲ ἦτο δωσμένη εἰς τὴν αἰσχρότητα, ὥστε ὀλίγοι τῆς χώρας μας, δὲν ἠδυνήθησαν νὰ γλυτώσουν ἀπὸ αὐτήν· οὐδέποτε ἠσθένησεν σωματικῶς.
Ὁ Πατήρ μου ἠσθενήσας πολλά, ἀπέθανεν· καὶ παρευθὺς ἔινε μεγάλη ταραχή, ἄνεμος καὶ βροχή, βρονταὶ καὶ ἀστραπαί, καὶ οὔτε ἡμέρα οὔτε νύκτα ἔπαυεν ἡ ταραχὴ αὕτη, ὥστε τρεῖς ἡμέρας ἐκείτετο ἄταφος εἰς τὴν κλίνην, μὴ δυνάμενοι νὰ τὸν ἐνταφιάσουν.
Ἰδόντες δὲ ταῦτα οἱ γείτονές μας, ἔσειον τὰς κεφαλάς των λέγοντες· Ὦ! τί κακὸς ἦτον ὁ ἄνθρωπος οὗτος! καὶ ἡμεῖς δὲν τὸν ἐγνωρίζαμεν; Τόσον δὲ ἐχθρὸς εἶναι τοῦ Θεοῦ, ὅπου δὲν ἀφήνει νὰ τὸν θάψουν, βρέχοντας τόσον ραγδαίως τὴν βροχήν. Ἡ δὲ μήτηρ μου, ἀπὸ τότε, ηὗρε περισσοτέραν ἐλευθερίαν εἰς τὸ νὰ κάμνῃ τὰ κακά της θελήματα, ὥστε καὶ τὸ ὀσπίτιόν μας, πορνεῖον τὸ κατέστησεν, καὶ εἰς τόσον ἐξοδίασεν, εἴτι καὶ ἂν εἴχαμεν, ὅτι ἐλάχιστον τίποτε μᾶς ἀπέμεινεν· καὶ ὡς ἦλθεν εἰς αὐτὴν ὁ θάνατος, ὅπου θαυμάζω, λέγει πῶς καὶ πότε ἀπέθανεν, καὶ τόσον καλὸς καιρὸν ἔγινεν, ὥστε λέγειν τινάς, ὅτι καὶ ὁ ἀέρας συνεκήδευεν αὐτήν. Ἐγὼ δὲ ὡσὰν ἀπέθανεν αὕτη, εὑρισκομένη εἰς νόμιμον ἡλικίαν, ἐσύγχισε δέ μοι, ἡ τοῦ σώματος ἐπιθυμία. Μίαν δὲ ἑσπέραν, διαλογιζομένη, ἦλθα εἰς ἔννοιαν, λέγουσα· Ἄραγε θὰ σωθῶ; Καὶ τίνος στράταν νὰ ἀκολουθήσω; Τάχα τοῦ Πατρός μου τὴν ταπείνωσιν, καὶ τὴν σωφροσύνην; Καὶ πάλιν διελογιζόμην ὅτι οὐδένα καλὸν εἶδεν εἰς τὴν ζωήν του εἰς τοῦτον τὸν Κόσμον, ἀλλὰ πάντοτε ἐν ἀσθενείᾳ εὑρίσκετο, καὶ ὅτι οὔτε εἰς τὸν θάνατόν του τὸν ἐδέχετο ἡ γῆ νὰ τὸν θάψουν, ἕως τρεῖς ἡμέρας· καὶ ὁτι ἂν ἤθελε τὸν ἀγαπᾶ ὁ Θεός, πῶς ἐπέρασεν τόσην ταλαιπωρουμένην ζωήν; Νὰ ἀκολουθήσω τάχα τῆς Μητρός μου τὴν στράταν, νὰ ἐπιδοθῶ εἰς πορνείας καὶ μέθας; Διότι ἐκείνη μεθύζουσα, καὶ πορνεύουσα, ποτὲ της δὲν ἠσθένησεν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν θάνατόν της, χωρὶς ἀσθένειαν ἀπέθανεν. Τί οὖν ποιήσω; Κάλλιον νὰ ἀκολουθήσω τὴν ζωὴν τῆς Μητρός μου. Ἦτο δὲ ἑσπέρα, ὅτε ταῦτα διελογιζόμην, καὶ ὡσὰν ἀπεκοιμήθηκα τὴν νύκτα ἐκείνην, διαλογιζομένη τοιαῦτα, βλέπω καὶ στέκεται ἐπάνω μου, ἕνας μέγας καὶ φοβερὸς εἰς τὴν ὄψιν· καὶ μὲ σχῆμα μὲ ἐφοβέριζεν καὶ μὲ ὀργίλον πρόσωπον, καὶ μὲ ἀγρίαν φωνὴν μοῦ ἔλεγεν:
Εἰπέ μου σὺ ἡ δεῖνα, τὶ εἶναι οἱ διαλογισμοὶ τῆς καρδίας σου; Ἐγὼ δὲ ἀπὸ τῆς ὄψεώς τε καὶ τοῦ σχήματος, τόσον ἐφοβήθηκα, ὥστε οὔτε νὰ τὸν ἰδῶ ἀπετόλμουν· καὶ πάλιν μὲ μεγάλῃ τῇ φωνῇ μὲ ἠρώτα νὰ τοῦ ἀποκριθῶ. Ἐγὼ δὲ ἀπὸ τὸν φόβον μου, εἶπον, δὲν ἠξεύρω τίποτα· ἐκεῖνος δὲ ὡς μὲ εἶδε πῶς τὰ ἐλησμόνησα, μοῦ τὰ ἐνεθύμιζεν ἕνα πρὸς ἕνα, ὅσα καὶ ἂν ἐσυλλογίσθηκα. Καὶ ὡσὰν μὲ ἔλεγεν, παρεκάλουν αὐτόν, νὰ μὲ συμπαθήσῃ εἰς ὅσα ἐσυλλογίσθηκα εἰς τὸν νοῦν μου. Ἐκεῖνος δὲ εἶπε μοι· ἐλθὲ νὰ σὲ ὑπάγω νὰ ἰδῇς τὸν Πατέρα σου, καὶ τὴν μητέρα σου· καὶ εἴ τινος βίος σοῦ ἀρέσει, διάλεξον καὶ σὺ νὰ ζήσῃς· καὶ πιάσας με ἀπὸ τὸ χέρι, μὲ ἔφερεν εἰς ἕνα Μέγα κάμπον, ὅπου εἶχε πολλὰ δένδρα· εἶχον δὲ πάσης λογῆς καρποὺς εὐμόρφους· καὶ ὡσὰν μὲ εἰσέβαλεν ἐκεῖ, ἰδού, μὲ ἀπήντησεν ὁ Πατήρ μου καὶ ἀγκαλιάσας, μὲ κατεφίλει λέγων· Καλῶς ἦλθες τέκνον μου, καὶ ἀγκαλιάσας δὲ καὶ ἐγὼ αὐτόν, παρεκάλουν αὐτῷ ἵνα μείνω μετ’ αὐτοῦ· ἐκεῖνος δὲ εἶπε μοι, τώρα μέν, οὐ δύνασαι ὧδε μεῖναι, ἀλλὰ ἐὰν ἀκολουθήσῃς τὴν ζωὴν ὅπου ἐγὼ ἐπορευόμην εἰς τὸν Κόσμον, θέλεις ἔλθει μετὰ καιρόν. Καὶ πάλιν μὲ ἔσυρεν ἀπὸ τὸ χέρι ἐκεῖνος ὅπου μὲ ἐπῆγεν ἐκεῖ. Καὶ εἶπε μοι, ἐλθὲ νὰ ἰδῇς καὶ τὴν Μητέρα σου, ἐν τῷ πυρὶ φλεγομένην διὰ νὰ ἐγνωρίσῃς ποῖος βίος εἶναι συμφέρον σου νὰ ἀκολουθήσῃς. Καὶ μὲ ἔφερεν εἰς σπήτιον σκοτεινὸν παντελῶς, βρυγμοῦ καὶ ταραχῆς γεμᾶτον, καὶ ἔδειξέ μοι κάμινον πυρᾶς ἀναφλεγομένην, καὶ πίσσαν ὅπου ἔβρεχεν ἐν αὐτῇ, καὶ τινὲς φοβεροὶ εἰς τὴν ὄψιν παρέστεκον ἐκεῖ εἰς τὴν κάμινον· ἐγὼ δὲ ὡς ἔβλεψα κάτω, εἶδα τὴν Μητέρα μου εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός, ἕως εἰς τὸν λαιμὸν βουτηγμένην, καὶ ἔτριζεν τοὺς ὀδόντας, ὅτι ἐκαίετο ὑπὸ τῆς φοβερᾶς ἐκείνης φλογός· ἀλλὰ καὶ πολλοὶ σκώληκες ἦσαν ἐκεῖ.
Καὶ ὡσὰν μὲ εἶδεν ἐκείνη, ἐφώναζεν μετὰ θρήνων. Οἴμοι! Οἴμοι! Τέκνον μου! Διὰ τὰ ἔργα μου! Οἴμοι! Τῶν κακῶν μου! Ὅτι πολλάκις ἤκουον περὶ καθαρότητος λόγια καὶ ἔργα καὶ δὲν ἐπίστευον αὐτά, ἀλλὰ τὰ ἐλόγιαζα ὡς μύθους. Οὐκ ἐπίστευον, ὅτι τὰ ἔργα πορνείας, καὶ μοιχείας ἔχουν τοιαύτας τιμωρίας. Μέθαις καὶ ἀσελγίαις δὲν ἤξευρον πῶς ἔχουν τοσαῦτα δεινὰ βάσανα. Ἰδού, διὰ μικρὰν καὶ πρόσκαιρον γλυκύτητα, πόσην ὀδύνην καὶ παίδευσιν λαμβάνω! Ἰδού, διὰ νὰ καταφρονῶ τὸν Θεόν, τί πληρωμὴν λαμβάνω. Οἴμοι! Ὅλα τὰ κακὰ μὲ ἐπανέβησαν. Τώρα εἶναι καιρὸς νὰ μὲ βοηθήσῃς, ὦ τέκνον μου! Ἐνθυμήσου τὴν τροφὴν ὅπου σὲ ἔθρεψα! Ἐνθυμήσου τὸ γάλα ὅπου σὲ ἐθήλασα! Τώρα ποίησον εὐεργεσίαν εἰς ἐμέ, εἰς τὴν εὐεργεσίαν ὅπου ἔλαβες ἀπὸ ἐμένα. Ἐλέησόν με τὴν ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ παιδευομένην. Δός μοι χεῖρα βοηθείας, καὶ εὔγαλέ με ἀπὸ ἐδῶθεν. Ἐγὼ δέ, ἐσιώπουν φοβουμένη ἐκείνους ὅπου παρέστεκον ἐκεῖ. Καὶ πάλιν ἐκείνη μετὰ δακρύων ἔκραζεν λέγουσα. Τέκνον μου, βοήθει μοι! Καὶ μὴ παρίδῃς τῆς Μητρός σου τοὺς ὀδυρμούς!
Ἐνθυμήσου πῶς σὲ ἐβάστασα εἰς τὴν κοιλίαν μου, καὶ μὴ μὲ ἀφήσῃς νὰ μὲ καίῃ τὸ πῦρ τοῦτο τὸ ἄσβεστον. Ἐγὼ δὲ ὑπὸ τῶν δακρύων παθοῦσα τί ἀνθρώπινον ἅπλωσα τὴν χεῖρά μου νὰ τὴν εὐγάλω τῆς καμίνου ἐκείνης· τοῦ δὲ πυρὸς τὴν χεῖρά μου καταφλέξαντος, ἄρχισα μετὰ Μ. φωνῶν καὶ δακρύων καὶ ἀναστεναγμῶν νὰ φωνάζω· καὶ ὡς ἤκουσαν ἐκεῖνοι ὅπου ἦσαν μετ’ ἐμοῦ εἰς τὸ σπήτιόν μου, ἄναψαν φῶς· καὶ ἐξυπνήσαντες μὲ ἠρώτων τί εἶχα καὶ ἔκλαιον; Ἐγὼ δὲ ἐδιηγήθην αὐτοῖς ἐκεῖνα ὅπου εἶδον.
Ἔδειξα δὲ καὶ τὴν χεῖρά μου φλεγομένην ὑπὸ τοῦ πυρὸς ἐκείνου καὶ ἔλεγα· ὅτι θέλω νὰ ἀκολουθήσω τὴν δίαιταν καὶ τὴν σιωπὴν καὶ ἐγκράτειαν τοῦ Πατρός μου.
Ἐπειδὴ μὲ ἐπληροφόρησεν ὁ Θεὸς ὅτι τοὺς κακῶς ζῶντας, τοιαῦται τιμωραίαι τοὺς ἀπαντεχαίνουν.
Ταῦτα κατ’ ἀλήθειαν, ἡ μακαρία ἐκείνη Παρθένος, μοῦ ἐξομολογήθηκε. Εἶχε δὲ ἀκόμη καὶ τὴν χεῖρα αυτῆς κατακαυμένην ὑπὸ τοῦ πυρὸς ἐκείνου, καὶ τὴν ἔδειχνεν εἰς πίστωσιν τοῦ διηγήματος. Ἔλεγεν δέ, ὅτι μεγάλη καὶ πολλὴ εἶναι ἡ ἀνταπόδοσις τῶν Οὐρανίων ἀγαθῶν. Ἀλλὰ καὶ τῶν κακῶν ἡ ἀνταπόδοσις εἶναι ἀτελεύτητος καὶ φοβερὰ καὶ φρικτὴ τοῖς ἁμαρτωλοῖς.
Καὶ ὄντως ἀγαπητοὶ ἀγωνίσασθαι εὑρεθῆναι μετὰ καθαρότητος πολιτευόμενοι ἐν τῷ Κόσμῳ τούτῳ, ἵνα τύχωμεν ἐν τῇ μερίδι τῶν σωζωμένων, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὦ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.
Κῆπος Χαρίτων 246-252 Ἐκδοσις του 1936.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου