Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ †ΑΓ.ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ
«Ἐν Κρήτῃ περιφήμῳ τε, χωρίῳ Πενεθύμου,
ἐπαρχίας Κισσάμου τε, τοῦ ὁμωνύμου Δήμου».
«Κακεῖ ἐγεννήθην ταπεινῶς, ὡς δέ καὶ ἀνετράφην,
τὰ πρῶτα μου δὲ γράμματα, μικρός τὰ ἐδιδάχθην».
«Αείμνηστον πατέρα μου, Χαράλαμπ’ Ἱερέα.
«Ἀλλ’ ὅταν ἀπεβίωσεν, ἀοίδημος Πατήρ μου.
Μήτηρ μ’ ἐπαρακίνησε, ν’ ἀλλάξω τὴ ζωή μου».
«Καὶ μὲ ἁγίας της εὐχάς, ἀναχωρῶ καί μένω
τέσσαρας χρόνους δόκιμος, ἐν Μονῇ παραμένω».
«Τῆς ὀνομαζομένης μέν, Χρυσοπηγῆς Ἁγίας.
Κυρίας Θεοτόκου μας, γλυκειᾶς μας Παναγίας».
«Εἰς Κάλλιστον Ἡγούμενον, ὡς ὑποτακτικός του
ἐν Κυρίῳ πνευματικός, ὡς υἱός ἰδικός του».
«Καὶ παρ’ αὐτοῦ ἐκεῖ καρείς τὸ πρῶτον ἀναγνώστης,
μετά πολλῆς ὑπακοῆς ἐβίωσα τῆς πρῶτης».
«Ἀλλ’ ὅταν ἀνεχώρησα, κι ἔφθασα εἰς τήν Σμύρνην,
ἐζήτουν τήν προαγωγήν, κι ἤθελον ἐπιστήμην».
«Εἰς Φαρμακεῖον τε καλόν, κατ’ ἀρχάς μέν εἰσήχθην,
φαρμακοποιοῦ τινος καλοῦ, καί πολύ ὠφελήθην».
«Κακεῖ δι’ Ἀλεξάνδρειαν, ἀναχωρῶν πηγαίνω
ἀλλ’ ὅμως κι ἔλεος Θεοῦ, ζητῶ κι ἀναμένω».
«Καί εὐθύς ἡ εὐσπλαχνία του, προφθάνει νά μέ σώσῃ,
ἐκ τῶν παγίων τοῦ ἐχθροῦ, νά μ’ ἀπελευθερώσῃ».
«Καί τίς νά μή θαυμάσῃ δε, Θεοῦ τά μεγαλεῖα,
ἀνέκφραστα Μυστήρια καί θεία πανσοφία».
«Ὅπως βουλαί καί λογισμοί ἐμοῦ ἀνατραπῶσιν,
ἐφώτισεν, οἱ πόδες μου εἰς Σιών ν’ ἀναγῶσιν».
«Καί εἰς πόλιν Ἱερουσαλήμ, παμπόθητόν μου λίαν,
ὡς ἔφθασα κι εἶδον αὐτήν, ἔδωσα εὐχαριστίαν».
«Μέ δακρυρόους ὀφθαλμούς, καρδίαν συνετριμμένην,
ἔπεσα καί προσκύνησα, ψυχῇ ταπεινωμένη».
«Πανάγιον Κυρίου μας, Ζωοδόχον Χριστοῦ μας
τόν Τάφον γλυκυτάτου μας, Δεσπότου Ἰησοῦ μας».
Ὡς καί φρικτόν δέ Γολγοθᾶν, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μας,
τοῦ Σταυρωθέντος δι’ ἡμᾶς, ἀγαπη τοῦ Θεοῦ μας».
«Κατόπιν καί τῆς Βηθλεέμ, Σπήλαιον ἔνθα ἐγεννήθη
ἐν φάτνη τῶν ἀλόγων δέ, ὡς νήπιον κατεκλίθη».
«Ἐπίσης τήν Γεσθημανῆ, τάφον τῆς Παναγίας,
Βασίλισσας τῶν Οὐρανῶν, Πανάγνου μας Μαρίας».
«Καί μετά ταῦτα καταβάς, εἰς ποταμόν Ἰορδάνην,
νά βαπτισθῶ καί ἴδω ἐν Βηθαβαρᾷ Ἰωάννην».
«Καί ἀφοῦ ἠξιώθην τ’ ἅγια, μέρη νά προσκυνήσω,
πάλιν ταχέως ἔσπευδον εἰς Σιών νά γυρίσω».
«Καί διά τήν Ἀλεξάνδρειαν, τῆς Αἰγύπτου νά μένω,
εἰς Γιάφαν ὅπως καταβῶ, πλοῖον νά περιμένω».
«Ἀλλ’ ἀδελφοί ἀκούσατε, θαυμάσατε κι’ εἰπῆτε,
ἄπειρον εὔσπλαγχνον Χριστοῦ, Ἰησοῦν μας προσκυνεῖτε».
«Πῶς μέν καί ὠκονόμησεν, Ἁγίαν Πόλιν μένω,
ἁγίαν Ἱερουσαλήμ, κἀκεῖ νά περιμένω».
«Μετά ἐφώτισεν ὁ Χριστός, Πατέρα Ποιμενάρχην,
Νικόδημον τόν θαυμαστόν, ἄξιον Πατριάρχην».
«Νά μέ προσλάβῃ τέκνον Του, κι εἰς Σχολήν εἰσαγάγῃ.
Σταυροῦ τήν Θεολογικήν, καί εἰς κόσμου ἐξαγάγῃ».
«Κακεῖ μέν ἵνα διδαχθῶ, οὐ τήν Θεολογίαν,
μᾶλλον δέ καί τήν ἠθικήν, Ὀρθόδοξον πολιτείαν».
«Κι ἔπειτα μέ ἐξήγαγεν, κι εἰς Ἄθωνα μέ στέλλει,
ὅπως κἀκεῖ ἀγωνισθῶ, ψυχήν μου σώσει θέλει».
«Ἔγινα δέ καὶ ἀσκητής, Σκήτης Ἁγίας Ἄννης,
ἐπευφημιζομένης τε, Μεγίστης Λαύρας ἄλλης».
«Καί μετά ταῦτα γέγονα ἔρημος ἐρημίτης,
κατόπιν πάλ’ ἠθέλησα, νά γίνω καυσοκαλυβίτης».
«Ἀλλ’ οἷς κρίμασιν οἷδε Ὁ Θεός, ἐξῆλθον πάλιν εἰς κόσμον,
νά ὠφελήσω κι’ ἄλλους δέ, οὐχ’ ἑαυτόν μου μόνον».
«Καί ὄργανον μ’ ἐποίησεν, Ἀνάληψιν νά κτίσω,
εἰς τό Παγκράτι Ἀθηνῶν, ἐνθύμιον ν’ ἀφήσω».
«Ἀλλ’ ἀπό φθόνον βάσκανον, ἐστάλην ἐξορίαν,
καί ἔμεινεν ἡμιτελής, Μονῆς ἡ Ἐκκλησία».
«Καί πάλιν μέν ἐπέστρεψα, εἰς τό Ἅγιον Ὄρος,
διά νά ἀγωνισθῶ ἐκεῖ, ψυχήν μου κλαύσω μόνος».
«Ἀλλά τίς οἶδε τάς βουλάς, Χριστοῦ Θεοῦ Κυρίου,
διά δευτέραν ἵδρυσιν, ἄλλου Μοναστηρίου.
«Τῆς γυναικεῖας τῆς Μονῆς, Ἱεροῦ Παρθενῶνος,
νά προστατεύσω ὀρφανάς, Παρθένους ἐγώ μόνος».
«Καί ὡς Πνευματικός Πατήρ, ἀδελφάς συμβουλεύω,
ὡς τέκνα μου πνευματικά, νουθετώντας τό δέον».
«Εἶθε ὁ Φιλόστοργος Πατήρ, αὐτά κι ἡμᾶς σκεπάσῃ,
ἐκ τῶν τριῶν μας δέ ἐχθρῶν, νά μᾶς διαφυλάττῃ».
«Τώρα γνωρίζω, τέκνα μου, ὅτι θ’ ἀναχωρήσω,
καί ὡς Πατήρ πνευματικός, εὐχή θά σᾶς ἀφήσω».
«Ποσῶς μή ἀμελήσετε, ἀλλά νά προσπαθήσετε,
τῆς πίστεώς μας τούς ἐχθρούς, τό πῶς νά τούς νικῆτε».
«Βλέπετε ὅτι ἄφησα, ποιμένας καί διαδόχους,
ὅπου ἐχειροτόνησα, τέσσαρας ἐπισκόπους».
«Νά ἐξακολουθήτε, μέ τόλμη κι ἀφοβία,
διά νά ὑποστηρίζετε Ὀρθόδοξον θρησκείαν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου