Η ΕΓΚΥΡΟΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΠΙΚΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ ΥΠΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΓΚΥΡΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ΠΑΠΙΚΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΥΠΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ὡς Γνωστόν ὁ Παπικός Νεοημερολογιτισμός τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄, ὅστις ἐνεφανίσθη κατά τό 1582, ΑΠΕΚΡΟΥΣΘΗ, ΑΠΕΡΡΙΦΘΗ ΚΑΙ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῆς Κωνσταντινουπόλεως κατά τά ἔτη 1583 καί 1593.
Οὕτω, μέχρι τό 1924, ἡ Παπική αὕτη Καινοτομία δέν ἠδυνήθη νά εἰσέλθη εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, παρά τάς συνεχεῖς ἀπεγνωσμένας προσπαθείας τῆς αἱρετικῆς Δύσεως! Ἀπό τάς ἀρχάς ὅμως τοῦ 1900, ὅτε ἐνεφανίσθη ὁ ἀντίχριστος Προτεσταντικός καί Παπικός Οἰκουμενισμός, στηριζόμενος καί ἐπί τῆς ἑβραιομασωνίας, κατόπιν συντονισμένον συνεχῶν προσπαθειῶν, κ.λπ., ἐν τέλει εὗρεν τρόπον καί ἀπό τό 1920, 1923 καί 1924, δι' ἐπιόρκων ἀρχιερέων ἐπέβαλον τό ΚΑΤΑΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ Προτεσταντικόν καί Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί τήν τότε Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος!

Διά νά καλύψουν τήν προδοσίαν των, ἐκεῖνοι οἱ ἐπίορκοι ρασοφόροι, τόσον κάποιοι Ἁγιορεῖται ὅσον κατ' ἐξοχήν ὁ Καινοτόμος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἠμφισβήτησαν τάς καταδικαστικάς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583 καί 1593 καί ὡς ἱστορικά γεγονότα ἀλλά καί ὡς πράξεις μή ἐχούσας κῦρος Οἰκουμενικῶν Συνόδων! Τελευταῖος ὁ ἤδη ἀποβιώσας Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, εἰς τήν ἀπό 1982 Διδακτορικήν του Διατριβήν ἠμφισβήτησεν τό κύρος αὐτῶν τῶν ἀποφάσεων τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583 καί 1593, διότι ὡς ἔγραψεν, «δέν πρόκειται περί ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν Συνόδων»!!! (Βλέπετε σχετικῶς εἰς «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ τῆς Διδακτορικῆς Διατριβῆς τοῦ Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη» ὑπό Ἐλ. Γκουτζίδη Ἀθῆναι 1985 σελ. 25—26).

Εἰς τήν ἔρευναν-μελέτην τοῦ Δρος τῆς Νομικῆς π. Νικολάου Δημαρᾶ, κατά συστηματικόν τρόπον, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ὅτι ἡ Παπική Καινοτομία τόσον κατά τό 1583 καί 1587 ὅσον καί τό 1593 Κανονικῶς καί Ὀρωοδόξως ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ καί ΑΠΕΚΛΕΙΣΘΗ ὥστε νά μή δύναται νά εἰσέλθη εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν εἰς τούς αἰῶνας! Μέ τήν μελέτην αὐτήν, ὁ ἐπιστήμων ἐρευνητής, κατελέγχει τό ψεῦδος (περί δῆθεν πλαστῶν ἀποφάσεων!), γεγονός τό ὁποῖον ἐπενόησαν καί ἠθέλησαν νά ἐπιβάλουν οἱ καινοτόμοι ἀπό τό 1924, καί τήν δι' αὐτοῦ διαστροφήν τῆς ἀληθείας ἀλλά καί τήν ἀσέβειαν κατά τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἐνῶ ἀποδεικνύει τό ἀπό πάσης ἀπόψεως γνήσιον καί ἀδιάβλητον τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583 καί 1593, καί τῶν ἀποφάσεων αὐτῶν, ὡς οὐσία ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ.

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Τοῦ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΗΜΑΡΑ, Δρος Νομικῆς

Ὁ σχισματοαιρετικός Νεοημερολογιτισμός γεννήθηκε στηριγμένος πάνω σέ ἕνα ψεῦδος. Ὅπως ὅλα τά σχίσματα καί οἱ αἱρέσεις βασίζονται στό ψεῦδος καί στήν συκοφαντία, στήν πλαστογράφηση τῆς ἀλήθειας καί στήν ἀπάτη, καί ἐπιβάλλονται στούς ἀδιάφορους γιά τήν πίστη καί στούς ἀμαθεῖς, ἀπό ἐκείνους πού ὑπηρετοῦν ἔνοχες σκοπιμότητες καί συσχηματίζονται μέ τόν κόσμο, ὑπηρετῶντας τήν ἑκάστοτε κοσμική ἐξουσία.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας ἐξ ἀφορμῆς ἑνός ψεύδους μεταξύ τῶν ἑβραίων, θεωρήθηκε καί θεωρεῖται ὡς ἕνας μῦθος! Ἀφοῦ οἱ στρατιῶτες τῆς κουστωδίας εἶπαν στούς ἀρχιερεῖς τά συγκλονιστικά γεγονότα τῆς ἀναστάσεως, τούς ἔδωσαν πολλά χρήματα καί τούς εἶπαν νά λένε, ὅτι, « ὅταν ἐμεῖς κοιμόμασταν, ἦλθαν οἱ μαθητές Του καί Τόν ἔκλεψαν». Καί συμπληρώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος: «Καί διεφημίσθη ὁ λόγος οὗτος παρά τοῖς ἰουδαίοις μέχρι τῆς σήμερον». Τέτοια ψεύδη στόν κόσμο ὑπῆρξαν πολλά. Ἕνα ψεῦδος, ἐπίσης, ἀποτέλεσε τήν γενεσιουργόν αἰτίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, πού μέχρι σήμερα ἀποδυναμώνει τό ἔργον τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τίς ἐπιδράσεις τῶν σχισματικῶν αὐτῶν στό πλῆθος τῶν χριστιανῶν, πού εἶναι ἀδιάφοροι γιά τήν Πίστη ἤ πού σέ αὐτό τό ψεῦδος βρίσκουν καταφυγή ὅλοι ἐκεῖνοι πού ὑπηρετοῦν ἔνοχες σκοπιμότητες καί ἔχουν συσχηματισθεῖ μέ τά πράγματα καί τίς ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου.

Ἡ ἱστορία τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος ἐν συντομία :

Μετά τό τέλος τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τό 1919, τά Ὀρθόδοξα κράτη τῆς ἀνατολῆς, γιά λόγους ἐμπορικούς, ἤθελαν νά προσαρμοσθεῖ τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον στό λεγόμενον Γρηγοριανόν, πού προηγεῖτο κατά 13 μέρες. Καί στήν Ἑλλάδα ἄρχισαν σχετικές ζυμώσεις τῶν τότε κυβερνήσεων μέ τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἠρνεῖτο σθεναρῶς μέχρι τότε νά ἀποστεῖ τοῦ ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου. Ἡ ἐπαναστατική κυβέρνηση Πλαστήρα, παρά τίς ἀντιρρήσεις τῆς Ἐκκλησίας, προέβη διά Βασιλικοῦ Διατάγματος στήν καθιέρωση τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου γιά τά πολιτειακά πράγματα.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στό σχετικό Βασιλικό Διάταγμα διατύπωσε τήν γνώμη, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἀλλάξει τό ἡμερολόγιον μόνη της, ἀναφορικά μέ τίς ἑορτές της. Μία τοπική Ἐκκλησία, ὅπως αὐτή τῆς Ἑλλάδος, δέν ἦταν δυνατόν νά τό κάνει αὐτό, χωρίς νά καταστεῖ σχισματική ἔναντι τῶν ἄλλων. Ἀδικαιολόγητα, ὅμως, καί παρά τίς σοβαρότατες ἀντιρρήσεις τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὁ τραγικός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μαζί μέ τόν ἀποστάτη καί μασόνο Μελέτιο Μεταξάκη, πού εἶχε ἀναρριχηθεῖ στόν θρόνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀποδέχθηκαν στή συνέχεια τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον. Καί τήν 10ην Μαρτίου τοῦ 1924 Ὀνόμασαν 23ην. Τό Πάσχα ΤΟ ΣΙΓΓΙΛΙΟ ΤΟΥ 1583 θά ἑορταζόταν κατά τό Παλαιό ἡμερολόγιο, τήν ἴδια μέν ἡμέρα Κυριακή μέ ὅλες τίς ἄλλες Ἐκκλησίες, πού κράτησαν τό Παλαιόν, ἀλλά οἱ ἡμερομηνίες δέν θά συνέπιπταν πλέον, διότι οἱ μέν Νεοημερολογίτες μετροῦσαν τίς ἡμέρες μέ βάση τό Νέον Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον, τρέχοντας μπροστά 13 ἡμέρες, οἱ δέ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι ὑπολόγιζαν τόν χρόνο ἀκόμη μέ βάση τό Παλαιόν, ἰουλιανόν ἡμερολόγιον, πού ἡ Ἐκκλησία εἶχε σέ χρήση 1600 χρόνια.

Ὅλες οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀναδείχθηκαν ἔχοντας ἑνιαῖο ἐκκλησιαστικό ἑορτολόγιο καί ἡμερολόγιο. Μέχρι τότε γνώριζαν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅπου καί νά βρίσκονταν, ἐκεῖ πού ὑπῆρχαν Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ὅτι γιόρταζαν τίς ἴδιες γιορτές στίς ἴδιες ἡμέρες, τῶν Χριστουγέννων, τῶν Θεοφανείων, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, τῆς Κοιμήσεως καί ὅλες τίς ἀκίνητες ἑορτές γενικά. Μέ τήν πραξικοπηματική ἀλλαγή πού συντελέστηκε, διασπάστηκε ἡ θαυμαστή ἑνότητα πού ὑπῆρχε μέχρι τότε. Ἄλλοτε γιόρταζαν οἱ Νεοημερολογιτικές Ἐκκλησίες, ὅπως αὐτή τῆς Ἑλλάδος, καί ἄλλοτε αὐτές πού διακράτησαν καί κρατοῦν ἀκόμη μέχρι σήμερα, μετά ἀπό σχεδόν ἐνενήντα χρόνια, τό Παλαιόν ἡμερολόγιον, ὅπως κάνουν οἱ Σλαυικές Ἐκκλησίες.

Σήμερα εἶναι ἡλίου φαεινότερον, βέβαια, ὅτι ὑπῆρχε σκοπιμότητα στήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, ὅπως ἔδειξε ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων. ὁ σκοπός τῆς ἀλλαγῆς ἦταν ὁ συνεορτασμός τῶν Ὀρθοδόξων μετά τῶν Φράγκων(*) . Αὐτή ἡ ἀλλαγή ἦταν ἕνα ἀπό τά πρῶτα καί βασικά βήματα πού εἶχαν πονηρά σχεδιασθεῖ, γιά νά γίνει εὐκολότερα ἡ ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς.

Τήν πονηρία τῶν Λατίνων εἶχε ἀναμφίβολα διαγνώσει στό παρελθόν ἡ Ἐκκλησία, καί γι' αὐτό εἶχε λάβει ἀποφάσεις ἐν Συνόδω, μέ τίς ὁποῖες ἀναθεμάτιζε κάθε ἀλλαγή τοῦ Πατροπαραδότου ἡμερολογίου καί κατ' ἐξοχήν τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα. Ἄν γινόταν μία τέτοια ἀλλαγή θά κατέστρεφε τήν αἰώνια ἑορτολογική της ἑνότητα καί θά δημιουργοῦσε σύγχυση, ὅπως καί δημιούργησε, μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων. Ἔγραφε ὁ μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ὅπως καί ἄλλοι σχισματοαιρετικοί στό παρελθόν, σχετικά μέ τά Σιγγίλια τῶν Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583 καί 1593, γιά νά πλήξει τό κίνημα(**) τῆς εὐσεβείας…: «Ὅσον ἀφορᾶ τό «Σιγγίλιο» μέ τά ἀναθέματα τῆς συνόδου τοῦ 1593 κατά τοῦ νέου Καλενδαρίου, πρέπει νά ληφθεῖ ὑπ' ὄψιν, ὅτι εἶναι πλαστό. Φέρεται ὑπογεγραμμένο ἀπό τόν Σίλβεστρο Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποθάνει πρό τοῦ 1593!»(***) .

Ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἀλήθειας.

Μετά τό 1924, μετά δηλαδή τήν ἐπάρατη Νεοημερολογιακή ἀλλαγή, ὅσοι ἀκολούθησαν τό Νέο ἡμερολόγιο ἔγιναν σχισματικοί(*). Δέν ἀποτελοῦσαν δηλαδή τήν ἀληθινήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία μέ τίς Πανορθόδοξες Συνόδους τοῦ 1583 καί 1593, (ἀλλά καί τοῦ 1587, περί ἧς Συνόδου βλ. κατωτέρω), καί ἐπί 350 χρόνια ἠρνεῖτο σθεναρῶς νά ἀκολουθήσει τό φράγκικο ἡμερολόγιο, νά προσαρμόσει τό ἑορτολόγιό της στό Παπικό καλενδάριο καί νά ἀλλάξει τό Μηνολόγιον. Καί ὄχι μόνον ἠρνεῖτο οἱανδήποτε ἑορτολογικήν ἀλλαγήν ἀλλά ἀναθεμάτισε καί ὅσους στό μέλλον θά δέχονταν τό φράγκικο ἡμερολόγιο.

1η ἀπόφασις τῆς Συνόδου τοῦ 1583, ἡ ὁποία ὑπογράφεται ἀπό τούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίαν, Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρον, Ἱεροσολύμων Σωφρόνιον καί ἀπό τούς ὑπόλοιπους παρόντες Ἀρχιερεῖς. Κανών Ζ΄: «Ὅποιος δέν ἀκολουθᾶ τά ἔθιμα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἐθέσπισαν, καί τό Ἅγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν, καί θέλει νά ἀκολουθᾶ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί νέον Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα καί θέλει νά ἀνατρέψη καί νά χαλάση τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς τῶν Πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.

Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε, ἐγεννήθητε καί ἀνετράφητε καί, ὅταν τό καλέση ὁ καιρός καί ἡ χρεία, καί αὐτό τό αἷμα σας νά χύσετε, διά νά φυλάξετε τήν πατροπαράδοτον πίστιν καί ὁμολογίαν σας καί νά φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων, καί προσέχετε, ἵνα καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθᾶ, ἅμα καί ἡ εὐχή της ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν». 1583 Ἰνδικτίων ιΒ΄, Νοεμβρίου κ΄.

2η ἀπόφασις τοῦ 1593, ἡ ὁποία ὑπογράφεται ἀπό τούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίαν, Ἀλεξανδρείας Μελέτιον Πηγᾶν, Ἀντιοχείας Ἰωακείμ καί Ἱεροσολύμων Σωφρόνιον καί τήν περί αὐτούς Ἱεράν Σύνοδον τῶν Ἀρχιερέων: «Ἀπαρασάλευτον διαμένειν βουλόμεθα τό τοῖς πατρᾶσιν διορισθέν περί τοῦ Ἁγίου καί σωτηρίου Πάσχα. Ἔχει δέ οὕτως: Ἅπαντας τούς τολμῶντας παραλύειν τούς ὅρους τῆς Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς πρώτης Συνόδου, τῆς ἐν Νικαία συγκροτηθείσης ἐπί παρουσία τοῦ εὐσεβοῦς καί Θεοφιλεστάτου βασιλέως Κωνσταντίνου περί τῆς Ἁγίας Ἑορτῆς τοῦ Σωτηρίου Πάσχα, ἀκοινωνήτους καί ἀποβλήπτους εἶναι τῆς Ἐκκλησίας, εἰ ἐπιμένειν φιλονικώτερον, ἐνιστάμενοι πρός τά καλῶς δεδιδαγμένα. Καί ταῦτα ἡγήσθω περί τῶν λαϊκῶν.

Εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς Ἐκκλησίας Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος, μετά τόν ὅρον τοῦτον, τολμήσειεν ἐπί διαστροφῆ τῶν λαῶν καί ταραχῆ τῶν Ἐκκλησιῶν ἰδιάζειν, καί μετά τῶν Λατίνων καί ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τό Πάσχα, τοῦτον ἡ Ἁγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκανε τῆς Ἐκκλησίας. Δεῖ δέ στοιχεῖν τῶ τῶν Πατέρων κανόνι, μέχρι καί σήμερον Θεοῦ χάριτι, ὅ, καθ' ὅ δεῖ καί τά λοιπά ἡ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία διαφυλάττει. Ἐν ἔτει σωτηρίω ΖρΑ΄: αφηΓ΄, Φεβρουαρίου ιΒ΄ 1593.

Τό πρόβλημα πού ἀνακύπτει μέ τό Σιγγίλιον, ὅπως τό ἀντέγραψε ὁ Μοναχός Ἰάκωβος ὁ Νεοσκηκιώτης καί βρίσκεται στήν Ἱ. Μ. Παντελεήμονος στό Ἅγιον Ὄρος μέ ἀριθμ. Κώδ. 772, ἐντοπίζεται στό ὅτι φέρεται ἀπό τόν Μοναχόν Ἰάκωβον νά τό ὑπογράφει τό 1593 καί ὁ Πατριάρχης Σίλβεστρος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποθάνει τό 1590 στή Ρόδο(1) .

Οἱ καινοτόμοι Νεοημερολογίτες ὑποστηρίζουν ἀκόμη ὅτι μόνον ὅσοι ἀκολουθήσουν τό Νέον πασχάλιον ἀναθεματίζονται ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ 1593 καί ὄχι ὅσοι ἀκολουθήσουν Νέον ἡμερολόγιον-Μηνολόγιον, τήν δέ Σύνοδον τοῦ 1583 ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β΄ θέλουν νά τήν ἀγνοοῦν καί τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου ὅπως μᾶς τήν διέσωσαν οἱ ἱστορικοί, τήν χαρακτηρίζουν ὡς… πλαστή(!).

Ὁ μοναχός Ἰάκωβος ἀντέγραψε σέ ἕνα καί τό αὐτό χειρόγραφο καί τίς δύο ἀποφάσεις, τόσο τήν τοῦ 1583 ὅσο καί ἐκείνη τοῦ 1593. Στό τέλος τοῦ χειρογράφου ἀναφέρει τά Ὀνόματα τῶν Πατριαρχῶν, Ἱερεμίου Κωνσταντινουπόλεως, Σιλβέστρου, Ἀλεξανδρείας καί Σωφρονίου Ἱεροσολύμων, οἱ ὁποῖοι, κατά τίς ἀδιάψευστες μαρτυρίες ὅλων τῶν ἱστορικῶν ὑπέγραψαν μαζί μέ τούς Συνοδικούς Ἀρχιερεῖς, τήν ἱστορικήν ἀπόφαση τοῦ 1583. Τήν δεύτερη ἀπόφαση τοῦ 1593 ὑπέγραψαν οἱ Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας, Ἀλεξανδρείας Μελέτιος Πηγᾶς, Ἀντιοχείας Ἰωακείμ καί Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί ἡ περί αὐτούς Ἱερά Σύνοδος τῶν Ἀρχιερέων. Εἶναι πέραν κάθε ἀμφιβολίας ὅτι στήν Σύνοδο τοῦ 1583, στήν Κωνσταντινούπολη, μετεῖχεν ὄντως καί ὁ Πατριάρχης Σίλβεστρος! Πρόκειται, λοιπόν, ξεκάθαρα γιά δύο διαφορετικές Συνόδους καί δύο ἀντίστοιχες ἀποφάσεις, ὅπως δημοσιεύονται ἀνωτέρω.

Οἱ ἀποφάσεις τῶν Μεγάλων αὐτῶν Πανορθοδόξων Συνόδων δέν ἀμφισβητήθηκαν ποτέ μέχρι σήμερα ἀπό κανένα σοβαρό ἱστορικό!

Οἱ ἐπίκουροι Καθηγηταί τῆς ἀστροφυσικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,Στράτος Θεοδοσίου καί Μάνος Δανέζης, εἰς σχετικῶς πρόσφατον ἔργον «ἡ Ὀδύσσεια τῶν ἡμερολογίων», «ἡ Ὀρθόδοξη ἀντίδρασις στό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο» μεταξύ ἄλλων γράφουν: «…Οἱ Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας συγκάλεσαν τό 1583 Ἱερά Σύνοδο ὑπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἱερεμία Β΄, τόν Τρανό (1539-1595). Ἡ Ἱερά Σύνοδος καταδίκασε ὡς μή ἀνγκαία τή Γρηγοριανή μεταρρύθμιση, ἀφοῦ δημιουργοῦσε πολλά προβλήματα στό ἑορτολόγιο τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄ ἀπείλησε ὅτι θά ἀφορίσει ὅσους θά δέχονταν τή μεταρρύθμιση, καί ἡ ἀπειλή τοῦ ἀφορισμοῦ ἐπαναλήφθηκε στή Σύνοδο τοῦ 1593, ὅπου ἔλαβαν μέρος τόσο ὁ ἴδιος, ὅσο καί οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Ἱἱεροσολύμων καί ἀντιοχείας, καθώς καί ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Ρώσου Πατριάρχη»(2).

Ἀκριβῶς, ἐπειδή ἐπαναλήφθηκε ὁ ἀφορισμός ὅσων τολμήσουν νά καινοτομήσουν -ὄχι μόνον εἰς τό Πασχάλιον ἀλλά καί εἰς τό Μηνολόγιον-Ἑορτολόγιον- καί στήν Σύνοδο τοῦ 1593, γι' αὐτό τό λόγο ὁ μοναχός Ἰάκωβος ἀναφέρει καί τούς Κανόνες τῆς Συνόδου τοῦ 1583, πού ὑπέγραψαν οἱ τρεῖς Πατριάρχες, Ἱερεμίας Κωνσταντινουπόλεως, Σίλβεστρος Ἀλεξανδρείας καί Σωφρόνιος Ἱεροσολύμων, σέ ἕνα καί τό αὐτό χειρόγραφο μαζί μέ τόν ἀφορισμό ὅλων ὅσοι τολμήσουν νά ἀκολουθήσουν τό νέον παπικόν Πασχάλιον. Ὁ μοναχός Ἰάκωβος παρέλειψε νά σημειώσει τά Ὀνόματα τῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίου, Ἀλεξανδρείας Μελετίου Πηγᾶ, Ἀντιοχείας Ἰωακείμ καί Ἱεροσολύμων Σωφρονίου, πού ὑπέγραψαν τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ 1593 μέ τήν περί αὐτούς Ἱεράν Σύνοδον τῶν Ἀρχιερέων.

Ἐπίσης, ὁ τέως Ἀρχιεπίσκοπος τῆς καινοτομίας καί Λατινόφρων, Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, στό βιβλίο του «Μελέτιος ὁ Πηγᾶς», Ἀθῆναι 1971, σελ. 86-88 ἔγραφε: «Κατά τήν ἐποχήν ταύτην, (1583), ἀνεφύη καί τό καλούμενον «ἡμερολογιακόν» ζήτημα, κατόπιν τῆς ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ ἀναληφθείσης πρωτοβουλίας περί διορθώσεως τοῦ μέχρι τότε ἐν ἰσχύι Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου… Ἀλλ' ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ὁ Β΄, ἀπαντῶν ἐδήλου τῶ ἐπισκόπω τῆς Ρώμης, ὅτι ὄχι μόνον ἀποστέργει τά καινοτομηθέντα, «ἀλλ' οὐδ' εἰς ψιλήν ἐπίνοιαν ἐφικέσθαι ταῦτα ἐπιτρέπει»…

Ὁ Ἱερεμίας ὁ Β΄, ἀνησυχῶν διά τήν ἐξέλιξιν τοῦ ζητήματος καί διά τάς ἐνδεχομένας ἐπιπτώσεις αὐτοῦ ἐπί τῆς κανονικῆς ἐν τῆ Ἐκκλησία τάξεως, συνεκάλεσεν ἐν ἔτει 1583 Σύνοδον ἐν Κωνσταντινουπόλει εἰς ἥν ἔλαβε μέρος καί ὁ Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος. Ἡ Σύνοδος αὕτη ἐξέδωκε Τόμον κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου καταδικάσασα οὕτω τήν παπικήν καινοτομίαν. Ἀλλά καί ὁ Μελέτιος, εὐκαιρίας δοθείσης, κατεπολέμησε τήν παπικήν ἐνέργειαν, συγγράψας, τῆ προτροπῆ τοῦ Πατριάρχου Σιλβέστρου, εἰδικήν μελέτην, ἐπονομάσας ταύτην «ἕτερον Τόμον Ἀλεξανδρινόν…"».

Στόν τόμον αὐτόν ὁ Μελέτιος (Πηγᾶς) Ὀνομάζει τήν ἀλλαγήν τοῦ ἡμερολογίουΜηνολογίου(3) «δεκαθήμερον ἔκτρωμα», Τόμος Ἀλεξανδρινός περί τοῦ Πασχαλίου, τοῦ μακαριωτάτου καί παναγιωτάτου πάπα Ἀλεξανδρείας κυροῦ Μελετίου περί τοῦ Πάσχα: «…ὦν πατήρ καί γεννήτωρ ὁ νεώτατος οὗτος νεωτερισμός τοῦ Πασχαλίου, ὅν ἐκίσσησεν Ρώμη ἡ πρεσβυτέρα, μή ἐφησυχάζουσα ταῖς τῶν πατέρων δόξαις, ἀλλά ταῖς ἰδίαις ἀκολουθοῦσα ἀφροντίζουσα τῶν τοῦ προφήτου ρημάτων, σωφρονίζοντος τούς νεωτέρους μή φιλοτιμάσθαι, δοξάζεσθαι ἐπ' ἀτιμία πατέρων καί νή τ' ἀληθές, εἰ κρίνειν Ὀφείλομεν, (ὡς κρίνειν Ὀφείλομεν κατά τόν τοῦ Σωτῆρος λόγον), ἐκ τῶν καρπῶν τό δένδρον, δένδρον εἴη πάντως κακόν τοῦ πασχαλίου αὕτη ἡ διόρθωσις, ἐπειδή περ κακῶν καρπῶν γέγονεν οἰστή. Ἐῶ γάρ λέγειν τό τοῦ ἔτους δεκαθήμερον ἔκτρωμα οἱ γάρ τῆς σελήνης μετασχηματισμοί τοῖς ἡμετέροις, (τουτέστι τοῖς παλαιοῖς), ἀνταποκρινόμενοι δῆλον ὡς ἐλέγχουσι τά παρ' ἡμῖν ἐτῶν μέτρα καί ἡμερῶν μή δεῖσθαι ἀφαιρέσεων ἤ προσθηκῶν».

Καί στήν διδακτορική του διατριβή ὁ Λατινόφρων Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης «Ἱστορική καί Κανονική θεώρησις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος κατά τε τήν γένεσιν καί τήν ἐξέλιξιν αὐτοῦ ἐν Ἑλλάδι»(*), Ἀθῆναι 1982, στήν σελ. 24, παραπέμποντας στόν Ἅγιον Δοσίθεον, Τόμος ἀγάπης, Ἰάσιον 1698, σελ. 538-547, γράφει : «Ἔτι ἐπισημώτερον ἀλλ' ἐμμέσως, ἀπεκρούσθη ἐν τῆ ἀνατολῆ τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ὑπό τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης τῶ 1593 ἐνδημούσης Συνόδου, ἧς μετέσχον οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίας ὁ Β΄, Ἀλεξανδρείας Μελέτιος ὁ Πηγᾶς, ἐπέχων τόν τόπον καί τοῦ Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί τεσσαράκοντα καί εἷς Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου».

Γιά δέ τήν Σύνοδον τοῦ 1587 γράφει : «Καί ἐν ἔτει 1587 ὑπό τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου κατεκρίθη ἡ μεταβολή τοῦ ἡμερολογίου κατά τό παπικόν πρότυπον, ὡς ἐπισφαλής καί οὐκ ἀναγκαία».

Γιά τά ἀνωτέρω ἐπιχειρήματά μας καί τήν ξεκάθαρη διάκριση τῶν ἀποφάσεων τῶν δύο Συνόδων τοῦ 1583 καί τοῦ 1593 βλ. ἰδιαιτέρως: Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, «Τόμος Ἀγάπης», Ἰάσιον 1698, σελ. 538, βλ. καί στήν «Δωδεκάβιβλο», σελ. 209. ἐπίσης ὁ ἴδιος γράφει : «Τέσσερα μεγάλα θηρία ἐγέννησε ὁ ΙΣΤ΄ αἰών. Τήν αἴρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αἴρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αἴρεσιν τῶν Γιεβουζιτῶν, καί τήν αἴρεσιν τοῦ Νέου Καλενταρίου. Καί κατά μέν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καί Καλβίνου ἔγραψαν οἱ… κατά δέ τῆς αἱρέσεως τοῦ Νέου Καλενταρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος τό 1593»(4) .

Ὁ Λατινόφρων καί Οἰκουμενιστής, Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, εἰς τήν ἰδίαν διδακτορικήν του διατριβήν σελ. 19-20, παραδέχεται ἐπίσης ὅτι τό 1583 ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ἀπέκρουσε τά δῶρα καί τίς προτάσεις τῶν δύο Ἑλλήνων ἀπεσταλμένων τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄, Μιχαήλ ἐπάρχου καί Ἰωάννη Βοναφέα, ἀναφερόμενος ὄχι μόνον στόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα ἀλλά καί στό Μηνολόγιον ὅταν γράφει ἐπί λέξει : «Ἐν κατακλείδι ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ἀπεκάλει τήν ἐπελθοῦσαν διά τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου διόρθωσιν τῶν δέκα ἡμερῶν «παγκόσμιον σκάνδαλον», ἐπαγόμενος ἐν συνεχεία ὅτι «οὐδέ μετατρέπειν δεῖ τόν τῶν Ἁγίων Πατέρων κανόνα καί καινοτομεῖν καί εἰς αἰτίαν στάσεως τάς Χριστοῦ Ἐκκλησίας κινεῖν, εἴπερ ἀληθεία καί θείω Πνεύματι περί ἀναγκαίων κυρίως ἐσκόπουν, πολλά ἄλλα εἰσί τά ψυχωφελῆ καί οὐχί τά παίγνια τῶν ὡρολογίων τούτων οὐδέν ὄντων»«(5) .

Τά λεγόμενα, λοιπόν, περί πλαστογραφίας εἶναι ἕνας ἄχαρος μῦθος, πού προσφέρεται ὡς παυσίπονο σέ ὅσους τρέμουν τό ἐκκλησιαστικό αὐτό ἀνάθεμα. ἐπαναλαμβάνουν τήν ἀνυπόστατη κατηγορία, τήν ὁποία ματαίως προσπάθησε νά στήση ὁ πρῶτος Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Νεοημερολογιτῶν τό 1924, κατά τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου Νεοσκητιώτου, ὅτι δῆθεν αὐτός ἔπλασε τό πιό πάνω ἀνάθεμα κατά τοῦ Ν. Ἡμερολογίου! Τό ἀνάθεμα, λένε, ἀφορᾶ μόνον τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον. Ἡ δέ φράσις «καί Μηνολόγιον» εἶναι αὐθαίρετη προσθήκη τοῦ Ἰακώβου, εἶπε πρῶτος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί τό ἐπαναλαμβάνουν ὅσοι θέλουν νά ἐπαναπαύσουν τήν συνείδησή τους πού τούς τύπτει φοβερά. Κανένας δέν ἔνοιωσε τήν ἀνάγκη νά τεκμηριώσει τήν κατηγορία σέ σοβαρή ἱστορική πηγή. Ποῦ νά βρεθεῖ ὅμως τέτοια σοβαρή μαρτυρία! Κανένας δέν ἀναρωτήθηκε, πῶς οἱ τότε λόγιοι Μοναχοί τοῦ Ἁγίου Ὄρους δέν κατηγόρησαν τόν ἀδελφό τους Ἰάκωβο; Ἄν ὁ ἰάκωβος εἶχε διαπράξει μία τόσο φοβερή πλαστογραφία, ὅπως εἶναι ἡ παραποίηση ἱερῶν κειμένων, δέν θά ἐλάμβανε τήν ἀνάλογη τιμωρία; Δέν θά γινόταν σάλος τήν ἐποχή ἐκείνη; Δέν θά ἐξαφανιζόταν ἀμέσως τό πλαστογραφημένο μέρος ἀπό τόν Κώδικα 772 τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος.

Τέλος, καί τό πλέον ἀσυγχώρητο: Κανένας, μέχρι σήμερα, δέν ἔκανε οὔτε αὐτή τήν ἁπλῆ σκέψη, ὅτι ὁ Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος ἔζησε ἑκατό περίπου χρόνια πρίν τήν γενομένην ἀλλαγήν τοῦ ἡμερολογίου (1924), δέν εἶχε κανένα λόγο τότε νά κάνει τέτοιο πρᾶγμα! Ἄν ζοῦσε κατά τήν ἐποχή πού ἔγινε ἡ… σοφή ἐπινόηση, νά ἀλλάξει τό ἡμερολόγιο, ἀλλά ὄχι τό Πασχάλιο, τότε ἡ κατηγορία θά ἀποτελοῦσε ἀντικείμενο μελέτης. Τώρα ὄχι!(6).

Τό 1881 κυκλοφόρησε στή Σερβία, στήν Πολωνία, στή Ρουμανία καί στήν Ρωσία τό κείμενο αὐτό μεταφρασένο. Γιατί κανένας Ὀρθόδοξος Ἱστορικός τῆς ἐποχῆς ἐκείνης δέν τό χαρακτήρισε ὡς πλαστογραφημένο; Γιατί οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος δέν εἶχε πεῖ ποτέ, μέχρι τό 1924, τέτοιο πράγμα, καί μόνον ὅταν ἔγινε καινοτόμος ἔκανε τήν ἐν λόγω καταγγελία κατά τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου; (7) .

Ἀντιθέτως, μάλιστα, ὁ καινοτόμος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, πρίν γίνη Ἀρχιεπίσκοπος, καί πρό τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου στήν Ἑλλάδα, ἔγραφε στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, σελ. 482-483: «Τῶ 1584 (ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος) ἐξῆλθεν πρός συλλογήν ἐράνων. Μεταβάς δέ εἰς Κωνσταντούπολιν τῶ ἔτει ἐκείνω συμμετέσχε τῆς ἐκεῖ συγκροτηθείσης συνοδικῆς διασκέψεως πρός ἀποκήρυξιν τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου… Διότι κατ' ἐκείνου τοῦ χρόνου, μεγάλη ὑπῆρξεν ἡ ταραχή τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας… ἀλλ' οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι καί θεολόγοι, ἐν οἷς ἐπρώτευε τότε ὁ Μελέτιος Πηγᾶς… δραστηρίως ἀπέκρουον τόν ἀπό τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας κίνδυνον. Τῆς ἀποκρούσεως ταύτης συμμετεῖχε καί ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος, ὅστις, φαίνεται, μετά τήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου μετέβη εἰς ἱερουσαλήμ…»(8) .

Ὅτι οὕτως ἔχουν τά πράγματα μαρτυρεῖται ὑπό πολλῶν ἱστορικῶν, ὅπως εἴδαμε παραπάνω, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν καί πολλά χρόνια πρίν ἀπό τόν Μοναχόν Ἰάκωβον τόν Νεοσκητιώτην, ὅπως μαρτυρεῖται καί ἀπό τόν Μητροπολίτην Ἀθηνῶν Μελέτιον, (ὄχι βέβαια τόν τυμπανιαῖον μασόνον Μεταξάκην). Ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Μελέτιος ἀπέθανεν τό 1714 καί διετέλεσε Μητροπολίτης Ἀθηνῶν τά ἔτη 1703-1714(9) .

Στήν Ἐκκλησιαστικήν του Ἱστορίαν, στόν Γ΄ τόμον, πού περιλαμβάνει: «Τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας τήν ἀκολούθησιν ἀπό τούς χιλίους διακοσίους χρόνους τῆς τοῦ Χριστοῦ γεννήσεως, ἕως τούς χιλίους ἑπτακοσίους», Βιέννη 1784, στή σελ. 402 παράγρ. 9 ἀναφέρονται τά ἑξῆς ἐπί λέξει:«Πατριαρχεύοντος τούτου τοῦ Ἱερεμίου, σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῶ αφπΓ΄ (1583), ἐπιδημεύσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων».

Σᾶς ἐρωτῶμεν, λοιπόν, ἀγαπητοί Νεοημερολογίτες ἀδελφοί, ἡ Ρώμη καινοτόμησε μόνον ὡς πρός τό Πάσχα ἤ ἄλλαξε ὅλο τό ἑορτολόγιο, κινητές καί ἀκίνητες ἑορτές; ὁπότε, οἱ Σύνοδοι πού ἀκολούθησαν τήν καινοτομία τοῦ πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ (1581-1582), ἔγιναν μόνον γιά νά καταδικάσουν τήν ἀλλαγήν τοῦ Πάσχα ἤ τήν καινοτομία τοῦ Νέου Καλενδαρίου ἤ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, ὅπως Ὀνομάζεται ἀπό ὅλους τούς ἱστορικούς; Ἀκόμη, ὅπως εἴδαμε, δέν εἶχε γίνει ἡ… σοφή ἐπινόηση τοῦ 1924 νά ἀλλάξει τό ἑορτολόγιον, ὅσον ἀφορᾶ τίς ἀκίνητες ἑορτές ἀλλά ὄχι τό Πασχάλιον… Σέ σᾶς καί ὅλους τούς καινοτόμους ἀπευθύνεται ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1848 στήν Κωνσταντούπολιν, ὅταν σφραγίζει τήν Πίστιν καί τήν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναθεματίζει του νεωτεριστές καί τούς ἀποστάτες:

«Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας, ἤ παρελάβομεν ἄδολον παρά τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τήν κεκηρυγμένην Ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἀλλ' αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μή ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, ἥν τινα οὔν καί ὁ τολμῶν ἤ πρᾶξαι ἤ συμβουλεῦσαι ἡ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα, διά τό βλασφημῆσαι εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὡς τάχα μή ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καί Οἰκονομικαῖς Συνόδοις… «Ἅπαντες οὔν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἱρέσει ἤ σχίματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν κατάραν ὡς ἱμάτιον, κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ».

Ἄνθιμος, ἐλέω Θεοῦ, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης. Ἱερόθεος, ἐλέω Θεοῦ, Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης γῆς Αἰγύπτου. Μεθόδιος, ἐλέω Θεοῦ, Πατριάρχης Ἀντιοχείας. Κύριλλος, ἐλέω Θεοῦ, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί αἱ περί αὐτούς ἱεραί Σύνοδοι».

* * *

Μέ βάση τίς ἱστορικές πηγές ἀπεδείχθη ὅτι :

1. Στή Σύνοδο τοῦ 1583 μετέσχε καί ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος.

2. Στή Σύνοδο τοῦ 1583 ἀναθεματίσθηκε ὅποιος τολμήσει νά ἀκολουθήσει τό Νέον Πασχάλιον καί τό νέον Μηνολόγιον, πού εἰσήγαγε ὁ Παπισμός τό 1582. Ὅπου οἱ Σύνοδοι μιλᾶνε γιά Καλενδάριον ἤ Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, ὅπως εἶναι αὐτονόητο, δέν ἐννοοῦν μόνον τό Πασχάλιον, ὅπως διαστρεβλώνουν τά πράγματα οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Θεόκλητοι Διονυσιάτες. Ὅταν καταδικάζεται τό Παπικόν Πασχάλιον, αὐτό ἀναφέρεται ρητῶς ὡς Πασχάλιον καί ὄχι ὡς Καλενδάριον ἤ Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον. Μέ τούς ὅρους Καλενδάριον ἤ Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον ἐννοεῖται καί τό Πασχάλιον καί τό Μηνολόγιον, κινητές καί ἀκίνητες ἑορτές!

3. Τό Σιγγίλιο πού περιέχει τό ἀνάθεμα κατά τοῦ «Παπικοῦ Καλενδαρίου», (ἡμερολογίου), καί τοῦ νέου Πασχαλίου, πού βρίσκεται καί στόν χειρόγραφο Κώδικα 281 τοῦ Κελλίου ἀκάθιστος Ὕμνος τῆς Ἱερᾶς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί στόν χειρόγραφο Κώδικα μέ ἀριθμό 772 τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Παντελεήμονος, ἐπίσης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, εἶναι γνήσιο!

4. Τό Σιγγίλιο αὐτό ἀπέστειλε ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄ (1583) πρός ἁπάσας τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Τό κείμενον δέ τοῦ Σιγγιλίου τούτου ἔχει ὡς ἑξῆς: «Σιγγίλιον Πατριαρχικῆς διατυπώσεως ἐγκυκλίου τοῖς Ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς εἰς τό μή παραδέχεσθαι τό νεώτερον πασχάλιονἤ Καλενδάριον τοῦ καινοτομηθέντος μηνολογίου ἀλλ' ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ καί καλῶς διατυπωθεῖσι παρά τοῖς Ἁγίοις (318) τριακοσίοις δέκα Ὀκτώ Θεοφόροις Πατρᾶσι τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Πρώτης Συνόδου μετ' ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος…»(10) .

5. Ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς ἐν Νικαία Συνόδου ἦταν ὄχι μόνον νά ἑορτάζεται τό Πάσχα ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς μαζί, ἀλλά τό ἑνιαῖον τῶν ἑορτῶν, (κάθε ἑορτῆς), ἀπό ὅλες τίς Ἐκκλησίες. Καί ἡ ὑπό τοῦ Ἱερεμίου δευτέρα μεγάλη Σύνοδος τοῦ 1593, ὡς καί οἱ ἐπιστολές του, ὁμιλοῦν περί τῆς ἀπάτης τοῦ Νέου Καλενδαρίου. Ἀπό τό Σιγγίλιον δέ τοῦ 1583 τρανῶς ἀποδεικνύεται καί τῆς δευτέρας αὐτῆς Συνόδου ὁ σκοπός(11).

6. Ὅλα τά ἀνωτέρω εἶναι πασίδηλα. Παραθέτουμε καί ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐπιστολήν τοῦ Μ. Κωνσταντίνου «Πρός τούς ἀπολειφθέντας ἐπισκόπους περί τῶν ἐν τῆ Συνόδω τυπωθέντων»(12) , ἀπό τήν ὁποίαν ἐκφαίνεται καί ὁ σκοπός τοῦ καθορισμοῦ τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα, πού δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τό νά τελεῖται τό Πάσχα ὑπό ὅλων τῶν Ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης Χριστιανῶν ἐν μιᾶ καί τῆ αὐτῆ ἡμέρα, διότι «…ὥσπερ περί πίστεως οὔτω καί περί τῆς Ἁγίας ἑορτῆς, γέγονε συμφωνία. Καί τοῦτο ἦν τό αἴτιον τῆς ἐν Νικαία Συνόδου», κατά τόν Μ. Ἀθανάσιον καί «…ἐπειδή δέ πρό τοῦ Κωνσταντίνου τά σχίσματα ἦν καί ἦν χλεύη Ἑλλήνων λεγόντων καί χλευαζόντων τήν ἐν τῆ Ἐκκλησία διαφωνίαν, ἐπί Κωνσταντίνου διά τῆς τῶν ἐπισκόπων σπουδῆς συνηνώθη μᾶλλον τό σχίσμα εἰς μίαν ὁμόνοιαν»(13).

Γράφει, λοιπόν, ὁ Μ. Κωνσταντῖνος : «…Λογισάσθω δέ ἡ τῆς ἡμετέρας ὁσιότητος ἀγχίνοια, ὅπως ἐστί δεινόν τε καί ἀπρεπές κατά τάς αὐτάς ἡμέρας, ἑτέρους μέν ταῖς νηστείαις σχολάζειν, ἑτέρους δέ συμπόσια συντελεῖν καί μετά τάς τοῦ Πάσχα ἡμέρας, ἄλλους μέν ἑορταῖς καί ἀνέσεσιν ἐξετάζεσθαι, ἄλλους δέ ταῖς ὡρισμέναις ἐκδεδόσθαι νηστείαις».

Ἡ ὁμόνοια καί ἡ συμφωνία κατεστράφησαν μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ Ν. ἡμερολογίου, ἄλλοτε νηστεύουν καί γιορτάζουν οἱ μέν, (Σλαῦοι, Ἅγιον Ὄρος, Ἱεροσόλυμα), ἄλλοτε οἱ δέ, (Ἑλλάδα, Νέες Χῶρες κ.λπ.), καί μᾶς χλευάζουν οἱ πάντες, ὅπως πρό τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁπότε εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἀθετεῖται ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου μέ τήν ἀλλαγήν τοῦ ἡμερολογίου, καί αὐτό δέν διέλαθε τῆς προσοχῆς τοῦ μεγάλου Πατριάρχου Ἱερεμία τοῦ Β΄ καί τῆς Συνόδου τοῦ 1583(*) .

Τό Σιγγίλιον, λοιπόν, δέν προσφέρει κατ' οὐσίαν τι τό νέον, ἀλλά ἀπηχεῖ τά γνωστά. Διότι τό ἀναφερόμενον ἐν αὐτῶ Μηνολόγιον ὑπάγεται στό ἑορτολόγιον. Εἰς τό ἑορτολόγιον, ὡς γνωστόν, νοοῦνται καί τό Πασχάλιον καί τό λοιπόν ἑορτολόγιον, δηλαδή τό Μηνολόγιον, ἀλλά καί τό ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον, ἤ Καλανδάριον. Ὅλα δέ τά στοιχεῖα τοῦ ἑορτολογίου, δηλ. τό ἑορτολόγιον ὡς ἐν ὅλον, διασφαλίσθηκαν ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρας ἐπανειλημμένως. Τό δέ ἀνάθεμα, διά τούς τολμῶντας παραλύειν τούς ὅρους τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ἰσχύει καί διά τούς καταλύοντας καί τά ἕτερα μέρη τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, μέχρι καί τοῦ μετ' αὐτοῦ συνημμένου ἀδιασπάστως Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου.

7. Δέν εἶναι καθόλου πειστικές οἱ δικαιολογίες τῶν ὑπερασπιστῶν τῶν καινοτόμων, ὅπως παλαιότερα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου καί τοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, γιά τήν κοινωνία τους μέ τίς νεοπασχαλίτικες «Ἐκκλησίες», τῆς αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Φινλανδίας (μέ 56.000 πιστούς(14), ἀλλά καί ἄλλων τοπικῶν «Ἐκκλησιῶν»(15), ἀφοῦ αὐτές καί οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτές ὑποπίπτουν στό ἀνάθεμα καί τόν ἀφορισμόν τοῦ Α΄ Κανόνος τῆς ἐν Ἀντιοχεία Συνόδου (341 μ.Χ.), καί λειτουργοῦν δοκιμαστικά γιά τήν ἀλλαγήν καί τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα(16) .

8. Τέλος, καί στή διεθνῆ βιβλιογραφία βεβαιώνονται ὅσα ἀνωτέρω σημειώσαμε : «ὁ πατριάρχης Ἱερεμίας ἐξανέμισε (ἔσβησε) τίς ἐλπίδες γιά ἕνωση, ὅταν (σ.σ. στίς συνόδους) τοῦ 1583 καί 1593 ἀπέκρουσε τήν ἀναθεώρηση τοῦ ἡμερολογίου, (σ.σ. ἀναθεώρηση ὅλου τοῦ ἡμερολογίου καί τοῦ Μηνολογίου καί ὄχι μόνον τοῦ Πασχάλιου, ὅπως διαστρεβλωτικά γράφουν οἱ καινοτόμοι), τοῦ πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄»(17) .

* * *

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(*) Ἀπό τό 1920 ἀποκλειστικός σκοπός τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἦτο νά ἀποτελέση οὗτος «ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ»!..

(**) Σ. «Ο.Π.» Δέν πρόκειται ἁπλῶς περί «κινήματος τῆς εὐσεβείας» ἀλλά περί Αὐτῆς Ταύτης τῆς ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ, δηλαδή ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!..

(***) Λυπηρόν! διότι ὁ περί οὗ ὁ λόγος εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοία του ΨΕΥΔΕΤΑΙ!!! Ναί μέν ὁ Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος εἶχεν ἀποθάνει πρίν τό 1593, ὅμως ἔζει τό 1583 ἡ δέ ἀπόφασις τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1593 εἶναι ΑΥΤΟΥΣΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥ 1583, τήν ὁποίαν ὑπογράφει ὁ Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος!.. Περισσότερα εἰς τήν συνέχεια. (*) Κατέστησαν ἐνεργεία Σχισματικοί διό δέν ἐκφράζουν καί δέν ἐκπροσωποῦν πλέον τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

(1) ΘΗΕ, Μελέτιος Α΄ ὁ Πηγᾶς, Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, σελ. 951 στ. ΙΙ.

(2) Ἔκδοσις Δίαυλος, Ἀθῆναι 1995 Τόμος 31, σελ. 140.

(3) Letres deΜMele tius Pigas, 286, 106.

(*) Σημ. «Ο.Π.» : Ἡ ἐν λόγω Διατριβή κατηλέχθη καί ἀνηρέθη ἐπί τῆς οὐσίας ὑπό τοῦ θεολόγου Ἐλ. Γκουτζίδη. Βλέπε: «Ἔλεγχος καί ἀνατροπή τῆς Διδακτορικῆς Διατριβῆς τοῦ Δημητράδος Χριστοδύλου Παρασκευαΐδη», Ἀθῆναι 1985.

(4) Βλ. Δοσιθέου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, «Ὁμολογία Ὀρθοδόξου Πίστεως», Βενετία 1690, σελ. 4, καθώς καί Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, «Κέντρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», σελ. 21 καί 22. Βλ. ἐπίσης Ἀθανασίου Κομνηνοῦ Ὑψηλάντου, «Τά μετά τήν ἄλωσιν», Βιβλίον Η΄ Θ καί Γ, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1870, σελ. 111 καί 112. Σάθα Κωνσταντίνου, Βιογραφικόν σχεδίασμα περί τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β΄, Τυπογραφεῖον Λ. Κτενᾶ καί Σ. Οἰκονόμου, Ἀθῆναι 1870, σελ. 32, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται ρητῶς στήν Σύνοδο τοῦ 1583 καί στούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίαν καί Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρον καί στήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τήν 20ην Νοεμβρίου, ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄, διαστέλλοντάς την σαφῶς ἀπό τίς Συνόδους τοῦ 1586 (1587), σελ. 34 καί 1593 σελ. 91-92. Βλ. ἐπίσης Φιλαρέτου Βαφείδη, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Κωνσταντινούπολις, 1912, Τόμ. Γ΄, σελ. 124-125:«Ὅτε δέ περί τά τέλη τοῦ 16ου αἰῶνος, Γρηγόριος ὁ ΙΓ΄ διά τοῦ Καλαβροῦ Λουδοβίκου Λιλίου μετερρύθμισε τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον καί εἰσήγαγεν τό οὕτως ἐπικληθέν Γρηγοριανόν τῆ 1η Ὀκτωβρίου 1582, τήν 5 Ὀκτωβρίου ἀριθμήσας ὡς 15, ἐπιθυμῶν καί τήν παρά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν παραδοχήν αὐτοῦ, καθ' ὅσον μάλιστα οἱ Προτεστάνται δέν ἀπεδέχθησαν αὐτό ἀμέσως, ἀποστέλλει πρός Ἱερεμίαν τόν Β΄ πρεσβείαν μετά δώρων, παρακαλῶν ἵνα ἐπινεύση καί οὗτος εἰς τήν ἀποδοχήν τῆς διορθώσεως. Ὁ Ἱερεμίας ἔχων ὑπ' ὄψιν τάς δυσκολίας ἐφαρμογῆς τῆς διορθώσεως, ἀπορρίπτει τήν πρότασιν τοῦ Πάπα, κοινῶς δέ μετά τοῦ Ἀλεξανδρεία Σιλβέστρου ἐκδίδωσι τῶ 1583 ἐπιστολήν, ἐν ἧ καθορίζων τάς τεσσάρας διατάξεις τῆς ἐν Νικαία Συνόδου περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, καταδεικνύει καί τάς ἐλλείψεις τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐγράφη συνεπεία τῆς κατά τό ἔτος ἐκεῖνο συγκροτηθείσης ἐν Κωνσταντινουπόλει συνόδου, ἥτις κυρίως καταδικάζει τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, (ὅρα πρός τούτοις Δοσιθ. τόμος Ἀγάπης, σελ. 538 — Μ. Γεδεών Κανον. Διατάξεις Α΄ σελ. 34 ὑψηλ. 111, Heineccius Γ΄, 180 καί Σάθα ἔνθ. ἀν.)», βλ. καί Γρηγορίου Εὐστρατιάδου, «Ἡ Πραγματική Ἀλήθεια περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου», Ἀθῆναι 1929, σελ. 117 καί κυρίως 118 ἑπ., Κ. Μουρατίδου, «Κανονικόν Δίκαιον Πανεπιστημιακαί παραδόσεις», τόμος Α΄, Ἀθῆναι 1982, σελ. 111: «Κεφ. Δεύτερον: Πηγαί Κανονικοῦ Δικαίου…». Β΄) Δευτέρα περίοδος 1580-1584: «Συνεζητήθη τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον καί ἀπεκρούσθη», βλ. καί Β. Φειδᾶ, στήν «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», 1987- 1996 τ. 29ος, σελ. 88, (ὁ Ἱερεμίας ὁ Β΄ ὁ Τρανός), δ) «ἀποδοκίμασε τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ (1583)».

(5) Βλ. ἐπίσης καί Παντελεήμονος Ροδοπούλου, Μητροπολίτου Τυρολόης καί Σερεντίου, καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, «Μαθήματα Κανονικοῦ Δικαίου», Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 69: «Αἱ πηγαί τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, β) κατά τήν περίοδον τῶν ἐτῶν 1580-1584 συνεζητήθη τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον καί ἀπερρίφθη», καί Μοναχοῦ Κυπριανοῦ Λαχανᾶ, «Ποιά ἡ διαφορά μεταξύ παλαιοῦ καί νέου ἡμερολογίου», ἔκδ. Γ΄, 1999, σελ. 39, καί Κ. Γρηγοριάδου, ἐκκλησιολογικαί παρατηρήσεις, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 11. Στό χειρόγραφο τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου ἀναφέρεται καί ὁ καθηγητής Σπυρίδων Λάμπρου στόν κατάλογο τῶν χειρογράφων Κωδίκων τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τό ἐπιβεβαιώνει μέ τό ἀδιαμφισβήτητο κῦρος του ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Παῦλος Καρολίδης, βλ. «Σκρίπ», 15 Αὐγούστου 1929. Στή Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, ἔκδ. Ὀργ. «ὁ Φοῖνιξ», τόμ. ΙΒ΄, σελ. 274 γράφονται τά ἑξῆς: «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εὐθύς ἀμέσως κατεδίκασε τήν Γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν. Ἀκριβῶς τό 1582 οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας συνυπέγραψαν κοινήν διαμαρτύρησιν ἐναντίον τῶν Λατίνων, οἴτινες ἠνάγκαζον βία τούς ἐν Παλαιστίνη Χριστιανός νά τήν δεχθοῦν. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἱερεμίας ἔγραψεν εἰς τούς Ὀρθοδόξους τῆς Πολωνίας ἀφορίζων πάντας ὅσοι θά τήν ἐδέχοντο, τῶ δέ 1593, Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἧς μετέσχον οἱ 4 Πατριάρχαι καί ὁ πληρεξούσιος τῆς Ρωσίας, ἐπανέλαβεν τόν ἀφορισμόν» (σ.σ. Καί ὁ Β. Στεφανίδης στήν ἐκκλησιαστική του ἱστορία, Ε΄ ἔκδ. ἀνατύπ. τῆς Β΄ ἐκδ. τοῦ 1959, παρά τό γεγονός ὅτι ἦταν σέ συνεργασία μέ τήν καινοτομία, καί δίνει μᾶλλον βάρος στήν καταδίκη τοῦ Νέου Πασχαλίου, ἀναφέρεται σαφῶς καί στήν συνοδικήν ἀπόρριψιν τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὅταν γράφει στίς σελ. 698-699:«ὁ Ρώμης Γρηγόριος ΙΓ΄ ἔστειλε εἰς τόν πατριάρχην Κων/πόλεως Ἱερεμίαν τόν Β΄ (1583) ἀποστολήν καί δῶρα, ἵνα πείση αὐτόν εἰς τήν ἕνωσιν καί τήν ἀποδοχήν τοῦ γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου. Συνοδική ἀπόφασις, ἐκδοθεῖσα πρό τῆς ἀφίξεως τῆς παπικῆς ἀποστολῆς καί φέρουσα τήν ὑπογραφήν τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου, ἀπέρριψε τό νέον ἡμερολόγιον, κυρίως ἕνεκα τοῦ ζητήματος τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα».

(6) Βλ. σχετικά καί Basil Sakkas, The salendae question, «Οrthodox Life», vol. 22, 1972, 6, p, 27.

(7) Βλ. Λάμπρου Κτενᾶ, «Γιά νά δύση ἡ Ὀρθοδοξία», Πάτρα 2000, σελ. 44, καί«Πίσω ἀπ' ὅ,τι φαίνεται στό ἡμερολογιακό», ἔκδ. Γ΄, σελ. 140-150.

(8) Ὁ καινοτόμος Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος εἶχε φοβερό τέλος, ψυχοραγώντας, βασανιζόταν γιά πολύ καιρό καί δέν ἔβγαινε ἡ ψυχή του. Πέθανε τελικά μέσα σέ φρικτούς καί ἀβάστακτους πόνους, ὁμολογώντας στόν πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο: «ὑποφέρω καί βασανίζομαι γιατί ἔσχισα τήν Ἐκκλησία», τυμπανίστηκε, κατά τίς μαρτυρίες ἀψευδῶν μαρτύρων, καί ἔμεινε ἀδιάλυτος καί ἀσυγχώρητος… Βλ. «ὁ Ὅσιος Φιλόθεος τῆς Πάρου», 1, 2001, σελ. 53 καί 56, καί ἐπιστολές τοῦ π. Φιλόθεου στό βιβλίο τοῦ Σ. Καραμήτσου Γαμβρούλια, «Αἱ χειροτονίαι τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπό Κανονικῆς ἐπόψεως», Ἀθῆναι 1997, σελ. 90- 109.

(9) Βλ. ΘΗΕ, Μελέτιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων, Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, σελ. 955.

(10) Εὐστρατιάδου, ὅ.π., σελ. 119-120.

(11) Εὐστρατιάδου, ὅ.π., σελ. 123.

(12) Θεοδωρήτου, Ἐπισκόπου Κύρου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, ἔκδ. 1679, σελ. 34.

(13) Ἁγίου Ἐπιφανίου, P. G. 42, 371.

(*) Τά ἐν λόγω Σιγγίλια, κατά τήν ἀπό τό 1920 καί 1924 καί μέχρι σήμερον προσέλεβον ΜΕΓΙΣΤΗΝ σημασίαν διότι οἱ ἀπό τό 1920 καί μέχρι σήμερον ὅλοι οἱ ΕΠΙΟΡΚΟΙ ὅ,τι καί ὅσα ἐποίησαν καί ποιοῦν τά ἐνεργοῦν διά νά ἐπιβάλουν τήν ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!!!

(14) Καλλίστου Ware, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Ἀθῆναι 1998, σελ. 21 καί 22.

(15) Καλλίστου Ware, ὅ.π. σελ. 477.

(16) «Ἐπίσκεψις», 537 30.11.1996, σελ. 13, 14, «ἐπενδυτής», 30-31.3.1996, βλ. ἐκτεταμένες ἀναφορές στούς «Ἁγίου Κολλυβάδες» στά φύλλα 11, 1996 καί 9, 1996.

(17) Βλ. Lexikon fur Theologie und Kirche, Βd. 5, 1996. Ηerder, Freburg Βasel, Βοnn, Wien, S. 775, «Εr lehnte die Κalenderreforrm Papast Gregors ΧΙΙΙ ab und machte auch Ηοffnungen auf ene Unionν zunichte (1583 u. 1593». Βλ. καί G. Ηofmann, Griechische Patriarchen u. romische Papste, Βd. 2/4: Patriarch Jeremias ΙΙ, Rο 1932. http://www.ekklhsiastokos.cοm

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ : Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ορθόδοξος Πνοή», τεύχος 201 του 2012.

ΠΗΓΗ : http://churchgoc.blogspot.com/2016/03/blog-post_9.html