ΟΠΤΑΣΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ

ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗ
Τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μητροφάνους τοῦ Πνευματικοῦ & Ρήτορος. Μαθητοῦ γενομένου τοῦ Ὁσ. Πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου τοῦ Στουδίτου, τῶν ἐν τῇ μικρᾷ Σκήτῃ τῆς Ἁγ. Ἄννης ἀσκησάντων.

Ὀπτασία ὠφέλιμος Δημητρίου Ὀρθοδόξου τοῦ ἐν τῇ χώρᾳ Ἰσβόρῳ τῶν σιδηροκαυσίων, ἤτοι Μαντεμοχωρίων.

Εὐλόγησον Πάτερ.

Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες δεῦτε ἀκούσατε φοβερὰ πράγματα τὰ ὁποῖα ἐφανέρωσεν ὁ Φιλάνθρωπος Θεὸς εἰς ἡμᾶς, εἰς ταύταις ταῖς ὑστεριναῖς ἡμέραις· καὶ ἀκούσατε πῶς ἔγινεν ἐξ ἀρχῆς ἡ ὑπόθεσις.
Μία χώρα εἶναι σιμὰ εἰς τὰ σιδηροκαύσια ἤτοι (Μαντεμοχώρια) ὀνομάζεται Ἴσβορος εἰς τὴν ἐπαρχίαν τῆς ἐπισκοπῆς Ἱερισσοῦ καὶ Ἁγίου Ὄρους. Εἰς αὐτὴν τὴν κωμόπολιν εὑρίσκετο ἕνας Χριστανὸς Δημήτριος ὀνόματι ἐν ἔτει 1850 ἀπὸ Χριστοῦ καὶ ἦτο ρουπτικός· ἤγουν ἐργάτης ὅπου σκάπτουν τὸ χῶμα καὶ εὐγάνουν τὸ ἀσίμι καὶ χρυσάφι καὶ με πολὺν κόπον ἐδούλευε καὶ ἔζη· ἦτο δὲ ἁπλοῦς καὶ ταπεινὸς ἄνθρωπος καὶ ἔφευγεν ἀπὸ ὅλα τὰ κακὰ ὅπου βλάπτουσι τὴν ψυχήν, τὰ δὲ καλὰ ἔργα ὅσα ἠδύνατο ἔπραττε, καὶ δὲν ἐβλάβη πῶς εἶχε σύζυγον καὶ τέκνα, οὔτε πῶς ἦτο ἀγράμματος, ἤ πῶς δὲν ἐπέρνα τὴν ζωήν του μὲ ἐναρέτους ἀνθρώπους· διὰ τοῦτο τοῦ ἀπεκάλυψεν ὁ Θεὸς τοιαῦτα Μυστήρια ὅπου θέλομεν ἀκούσει.

Οὗτος λοιπὸν ὁ Δημήτριος εἶχεν ἕνα υἱὸν ἐτῶν δώδεκα τὸ ὁποῖον αὐτὸς καὶ ἡ μήτηρ του τὸν ἠγάπων πολλὰ ὡς φρόνιμον καὶ συνετὸν τους τέκνον· ὅμως ἠθέλησεν ὁ Κύριος καὶ ἔλαβεν τὴν ψυχήν του καὶ ἀπέθανεν. Ὁ δὲ πατὴρ αὐτοῦ, ἀπὸ τὴν πολλὴν λύπην καὶ δάκρυα του ἔπεσε εἰς μεγάλην ἀσθένειαν, καὶ ἐκείτετο εἰς τὴν κλίνην του μὲ πολλοὺς πόνους καὶ ἀναστεναγμούς· καὶ μετὰ ἡμέρας δέκα πέντε, μίαν ἡμέραν  τὸ  ἐσπέρας,  αὐτὸς  ὁ  Δημήτριος  ὀλιγοψύχησεν  καὶ ἀπέθανεν· ἡ δὲ γυνή του καὶ ἡ πενθερά του ὅπου τὸν ἐπισκέπτοντο ὡς εἶδον τὸ ἔξαφνον τοῦ θανάτου του, ἄρχισαν νὰ κλαίουν μεγαλοφώνως, καθὼς τὸ ἔχουσιν οἱ κοσμικοὶ συνήθειαν. Ὡς δὲ ἤκουσαν οἱ γείτονες συνέδραμον, καὶ ἰδόντες ὅτι ἀπέθανεν ἐλυπήθησαν πάντες καὶ ἔκλαιον πολλά· καὶ λοιπὸν τὶ ἄλλο ἔμελλον ποιῆσαι; εἰμὴ νὰ τὸν σαβανόσουν· καὶ ἄλλοι ἡτοίμαζαν κηρία, ἄλλοι θυμιάματα, ἄλλοι ἐκαθάριζαν σίτον διὰ κόλυβα, ἄλλοι τοῦ εὔγαζαν τὰ φορέματα διὰ πλύσιμον, ὅπου εὗρον τὰς χεῖρας, τοὺς πόδας καὶ τὴν κεφαλὴν νενεκρωμένας εἰς δὲ τὸ στῆθος καὶ τὴν καρδίαν σιμὰ ἦτο ζεστός· τότε εἴπασιν ἀναμέσον τους, ἄς τὸν ἀφήσωμεν ἀκόμη όλίγον νὰ ψυχρανθῇ τελείως· καρτερήσανες οὗν δύο καὶ τρεῖς ὥρας, εὗρον πάλιν ζεστὸ τὸ στῆθος του· καὶ ἐπειδὴ ἐπέρασεν ὥρα πολλὴ καὶ ἐνύσταξαν, ἀπῆλθον εἰς τοὺς οἴκους των νὰ ἀναπαυθοῦν. Ἡ δὲ ταλαίπωρος γυνή του καὶ πενθερά του, καὶ ὀλίγοι ἀπὸ τοὺς ἰδικοὺς του ἐκάθηντο λυπημένοι καὶ τὸν ἐφύλαττον, καὶ ἐπειδὴ ἐπέρασεν ὥρα πολλὴ ἀπεκοιμήθησαν.

Καὶ οὕτω κοιτώμενος ὁ νεκρὸς Δημήτριος ἀνεστέναξεν, καὶ παρευθὺς ὤ τοῦ θαύματος, ἠγέρθη· καὶ ἐκάθησεν εἰς τὴν κλίνην του· οἱ δὲ προφυλάσσοντες αὐτὸν ὡς τὸν εἴδασιν ζωντανὸν ἐχάρησαν καὶ ἠρώτων αὐτὸν πῶς ἔγινεν ἡ ὑπόθεσις; Αὐτὸς δὲ ποσῶς δὲν ἀπεκρίθη, μόνον εἶχε τὴν χεῖραν του εἰς τὸ πρόσωπόν του, καὶ ἔβλεπεν χαμαὶ σιωπῶν· καὶ οὔτε ἔφαγεν οὔτε ἔπιεν ἕως τρεῖς ἡμέρας. Ἡ δὲ ταλαίπωρος γυνή του ἐνεθυμήθη πάλιν τὸν υἱόν της ὅπου εἶχε ἀπεθαμένον, καὶ ἐκάθητο καὶ ἔκλαιε· βλέπουσα δὲ τὰ ἄλλα παιδία ὅπου ἔπαιζον, ἐκαίγετο ἡ καρδιά της. Ὁ δὲ Δημήτριος βλέπων αὐτήν, οὕτω κλαίουσα, ἤνοιξε τὸ στόμα του καὶ τῆς λέγει· τὶ κλαίεις ἀθλία; καὶ τὶ βάνεις εἰς τὸν νοῦν σου, ὅτι ἀπέθανεν ὁ υἱός μας καὶ ἐσάπη εἰς τὸν τάφον; αὐτὸς ζῇ καὶ εὑρίσκεται εἰς μεγάλην χαρὰν καὶ εἰς τόπον λαμπρὸν καὶ ἀνώτερον τούτου· εἴθε να εἴμεθα καὶ ἡμεῖς, ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκονται τὰ παιδιά μας, εἰς ἐκείνην τὴν μακαριότητα ἀνάπαυσιν καὶ χαράν.

Τούτους τοὺς λόγους, ἀκούσασα ἡ πενθερά του εἶπεν αὐτῷ· πόθεν σὺ γινώσκεις ὅτι ζῇ ὁ υἱός σου καὶ εὑρίσκεται εἰς χαράν; καὶ ὁ Δημήτριος εἶπεν· εἶδον εγὼ μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μου ποῦ εὑρίσκονται τὰ παιδιά μας. Καὶ ἡ πενθερά του εἶπε πάλιν· εἰπέ μας Δημήτριέ μου τὰ ὅσα εἶδες, καὶ μὴ μᾶς κρύψης οὐδέν· τότε ἄρχισεν ὁ Δημήτριος καὶ τὰ ἐδιηγήθη ὅλα ὅσα ἤκουσεν καὶ ὅσα εἶδε.

Εὑρίσκετο δὲ τότε εἰς τὸν Ἴσβορον ὁ Πνευματικὸς καὶ ῥήτωρ Μητροφάνης ἐξομολογῶν καὶ διορθώνων, τοὺς ἐκεῖσε Χριστιανούς, ὁ ὁποῖος  μαθὼν τὰ περὶ τῆς ὀπτασίας τοῦ Δημητρίου, ἐπῆγε καὶ τὸν ἠρώτησε καταλεπτῶς περὶ πάντων ὧν εἶδε, ὡς ἑξῆς :

Ἐγὼ ἅγιε Πνευματικὲ ὡς ἐκαθόμην εἰς τὴν κλίνην μου κοιτώμενος ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν, ἤνοιξα τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶδα ἄνδρα τινα ἔκλαμπρον καὶ πολλὰ εὔμορφον, τοῦ ὁποίου τὸ κάλλος δὲν δύναμαι νὰ διηγηθῶ· καὶ ὡς τὸν εἶδον ἤλλαξαν τὰ νοήματά μου, καὶ ἀστόχησα παντελῶς τοῦ κόσμου τούτου,

καὶ μόνον αὐτὸν ἐστοχαζόμην, καὶ δὲν ἤθελον νὰ ξεχωρήσω τοὺς ὀφθαλμοὺς μου ἀπ’ αὐτόν· καὶ οὕτω μου ἐφάνη ὅτι ἐχωρίσθην ἀπὸ τοὺς παρεστῶτας ἐδῶ ἀνθρώπους καὶ εὑρέθην εἰς τὰς ἀγκάλας του, καὶ ἐκεῖνος κρατῶν με ἐπετάσθην ὑψηλᾶ· καὶ ἀναβαίνοντες μοῦ ἐφάνη ὅτι ἐπεράσαμεν ἑπτὰ κύκλους οὐρανοῦ, ὅτι ὡς κύκλοι μου ἐφαίνοτο, καὶ ἐπερνούσαμεν ὅλους, καὶ ἐπήγαμεν εἰς ἄλλον Κόσμον ὁ ὁποῖος ἦτο λαμπρότατος καὶ ἡ γῆ ἐκείνη ὑψηλοτέρα καὶ ὡραιοτέρα· ὅτι δὲν ἦτο καθὼς ἡ γῆ τούτη νὰ ἔχῃ βοτάνας, λίθους, χάσματα καὶ ρεύματα, ἀμὴ ἦτο ὡς κάμπος ὡραιότατος στολισμένος μὲ πάσης γενεᾶς δένδρα ἀνθισμένα· τῶν ὁποίων δένδρων ἡ εὐωδία τῶν ἀνθέων καὶ τὸ κάλλος ἦτο ἀνήκουστος, καὶ λόγος ἀνθρώπου να διηγηθῇ δὲν δύναται: καὶ τὸ μὲν εἶδος ἐφαίνετο ὡς ἀμυγδαλῆς, ἄλλο ὡς ρόδα ἐαρινᾶ, ἄλλα ὡς κρῖνα πανεύοσμα, ἐκ τῶν ὁποίων ἦτο ὅλη ἡ γῆ στολισμένη· περιπατῶντας οὖν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον εἴδομεν δύο θύρας κλεισμένας καὶ μὲ πύλας σιδηρὰς ἐσφραγισμένας· καὶ ἐμπρὸς τῆς δεξιᾶς θύρας ἵστατο πλῆθος ἀνδρῶν λευκοφόρων φυλάττοντες αὐτήν· εἰς δὲ τὴν ἀριστερὰν ἄνδρες μελανοὶ φυλάττοντες καὶ ἐκείνην.

Ὡς δὲ ἐφθάσαμεν ἔμπροσθεν τῶν θυρῶν ἐκείνων μοὶ λέγει ὁ φανεὶς ἐκεῖνος, κῦψον κάτω γρήγορα καὶ προσκύνησον, καὶ ἐγὼ εὐθὺς ἐπροσκύνησα, καὶ μὲ πολὺν φόβον ἐκοιτώμην ὕπτιος· τότε ἤκουσα φωνὴν ὅπου ἔλεγεν ὡς ἀπὸ μακρόθεν· τὶ τὸν ἔφερες αὐτὸν ἐδῶ;  Δὲν σοι εἶπον νὰ φέρῃς αυτόν, ἀλλὰ τὸν γείτονα του τὸν Νικόλαον, ἀμὴ αὐτὸς ἔχει νὰ ζήσῃ ἀκόμη εἰς τὴν γῆν· αὐτὴν τὴν φωνὴν ὡς ἤκουσεν ἐκεῖνος ὅπου μὲ εἶχε φέρει μὲ ἐσήκωσε τάχιστα, καὶ ἐπεριπατήσαμεν κατ’ ἀνατολὰς· περιπατοῦντες δὲ ἐφθάσαμεν εἰς ἕνα κάμπον μέγαν πάνυ ὡραῖον, μὲ δένδρα πολλὰ καὶ ὡραιότατα καὶ ἀνθισμένα· καὶ κάτωθεν ἑκάστου δένδρου ἦτο ἕνας ἄνθρωπος καὶ ἐκάθητο εἰς τὸν ἴσκιον του· οἱ ἄνθρωποι δὲ ἐκεῖνοι ἦσαν ὅλοι ὅμοιοι εἰς τὴν ἡλικίαν, πλὴν ἄλλων μὲν ἦσαν τὰ πρόσωπα λαμπρὰ καὶ χαρούμενα, ἄλλων δὲ ἦσαν μαῦρα ὡς αἰθίοπες, καὶ στεγνοὶ καὶ περίλυποι· ἐγνώριζεν δὲ ἕκαστος τοῦ ἄλλου τὸ τὶ ἔπραξεν εἰς τοῦτον τὸν κόσμον καλὰ ἤ κακά, διότι εἴχασι σημάδια ὅπου ἔδειχναν τοῦ καθ’ ἑνὸς τὰς πράξεις.

Αὐτὸν λοιπὸν τὸν τόπον περιπατοῦντες, ἔβλεπον ἐγὼ εἰς τὸ ἕνα καὶ ἄλλο μέρος, καὶ ἐγνώρισα πολλοὺς ὅπου τοὺς ἤξευρα εδῶ παλαιοὺς ἀνθρώπους καὶ ἦσαν πεθαμένοι· ἐγνώρισα καὶ γυναῖκας καὶ παιδία· ἐκεῖ ἦτο ὁ πενθερός μου· εἶδον ἐκεῖ καὶ μίαν γυναῖκα ὅπου τὴν εἴχασιν ἐδῶ καθισμένην εἰς ἕνα γάϊδαρον καὶ τὴν ἐπόμπευον καὶ ἐκρατοῦσε καὶ τὸ παιδὶ τὸ μπαστάρδικον ὅπου ἔκαμε, καὶ εἴχασι τὸ πρόσωπόν της μὲ κόπρον ἀλειμμένην· ἐγνώρισα καὶ ἄλλους κακοὺς ἀνθρώπους ὅπου τοὺς ἔβλεπον ἐδὼ εἰς τὸ παζάρι κρεμασμένους καὶ φουρκισμένους· ἐγνώρισα καὶ τὰς πράξεις των ὅτι τὰ ἔδειχναν τὰ σημεῖα ὅπου εἴχασιν ἐπάνω τους· εἶδον καὶ ἄλλους ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς μας  τοὺς  ὁποίους  ἐγνώρισα ἐκεῖ εἰς ἕνα λιβάδι εἶδον παιδία τέσσαρα λαμπρὰ καὶ ὡραῖα, καθήμενα ὁμοῦ κάτωθεν ἑνός δένδρου ἀνθισμένου καὶ ὡραίου ὡς δὲ εἶδα τὰ παιδιά ἐκεῖνα εἰς τόσην λαμπρότητα ἐστάθηκα ὀλίγον καὶ τὰ ἐστοχαζόμην καλῶς· ὅπου καὶ ἐγνώρισα ὅτι αὐτὰ ἦσαν τέκνα μου ὅπου μοῦ εἶχον ἀποθάνει ἐδῶ· ἦτον καὶ ὁ υἱός μου ὅπου μοῦ ἀπέθανεν ἐτῶν δώδεκα.

Καθὼς δὲ τὰ ἐγνώρισα ἔλαβε ἡ ψυχή μου μεγάλη χαράν· τότε μοῦ λέγει ὁ θαυμαστὸς ἐκεῖνος ὅπου μὲ ὁδήγει γνωρίζεις ἄραγες ποῖα εἶναι αὐτὰ τὰ παιδιά; καὶ ἐγὼ εἶπα, ναὶ κύριε μου, ἐδικά μου εἶναι, καὶ ἐλυπούμην πολλὰ δι’ αὐτὰ πῶς ἀπέθανον, καὶ τώρα τὰ βλέπω καὶ χαίρομαι, καὶ ἀγαπῶ πολλὰ νὰ εἶμαι καὶ ἐγὼ ἐδῶ μὲ αὐτὰ· καὶ ἐκεῖνος μοῦ εἶπε· τώρα δὲν εἶναι καιρὸς νὰ μείνῃς ἐδῶ, καὶ παρευθὺς μὲ ἐχώρησεν ἀπ’ αὐτὰ· ἐγὼ δὲ ὅλον ἐστρεφόμην καὶ ἔβλεπον τὴν ὡραιότητα τοῦ τόπου, καὶ δὲν ἐχόρταινον, ἀλλὰ μοῦ ἐφαίνετο ὅτι ἔτρωγον ἀπὸ τὴν εὐωδίαν καὶ χαράν, καὶ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον τοῦ τόπου ἐκείνου, διότι ἡ αἴγλη τοῦ φωτὸς ἐκείνου δὲν ἤρχετο ἀπὸ ἕναν τόπον καθὼς ἐδῶ ἀλλὰ πανταχόθεν εὔγενε φῶς, ὅθεν θεωρῶντας τὴν εὐμορφίαν τοῦ τόπου ἐτόλμησα καὶ εἶπον πρὸς τὸν ὁδηγόν μου. Κύριε, αὐτὸς τάχα εἶναι ὁ Παράδεισος τοῦ Θεοῦ; ἤ ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν; καὶ ἐκεῖνος μοῦ εἶπε· δὲν εἶναι οὗτος ὁ Παράδεισος, οὔτε ἡ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀλλ’ εἶναι ὁ τόπος εἰς τὸν ὁποῖον ὥρισε ὁ Θεὸς νὰ εὑρίσκωνται αἱ ψυχαὶ τῶν πιστῶν ὅπου δὲν εἶναι διὰ τὴν αἰώνιον κόλασιν ἕως νὰ κάμῃ τὴν κρίσιν καὶ ἀνταπόδοσιν, ἀμὴ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, καὶ τὰ ἀγαθὰ ὅπου μέλλουν νὰ ἀπολαύσουν οἱ δίκαιοι, καὶ ὁ Παράδεισος, ὁμοίως καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ἀσεβῶν τὰ κολαστήρια ὅπου μέλλουν νὰ κολλάζωνται, εἶναι ἐκεῖ ὅπου εἶδες τὰς δύο κεκλεισμένας θύρας, τὴν χρυσὴν καὶ λαμπρὰν καὶ τὴν σιδηρὰν καὶ φλογερήν, ἡ μὲν δεξιὰ ὑπάγει εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἡ δὲ ἀριστερά, εἰς τὴν γέενα τοῦ πυρὸς τῆς κολάσεως· καὶ ἐγὼ εἶπον πρὸς αὐτόν.

Ποῖοι ἄραγε εἶναι τώρα εἰς τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, καὶ ποῖοι εἰς τὴν κόλασιν; καὶ ἐκεῖνος μοῦ εἶπεν· ὅτι τώρα οὐδεὶς εἶναι, οὔτε εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, οὔτε εἰς τὴν κόλασιν, ἀλλὰ εἰς τόπον διωρισμένον νὰ ἀπολαμβάνουν οἱ μὲν μέρος εὐφροσύνης ἕως νὰ ἀπολαύσουν τὸ τέλειον· ὁμοίως καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς τόπον καταδίκης ἕως νὰ καταδικασθοῦν εἰς τὴν γέεναν. Αἱ ψυχαὶ ὅμως τῶν μεγάλων Ἁγίων, εἶναι εἰς ὑψηλότερον καὶ ὡραιότερον τούτου ὅπου βλέπεις. Ταῦτα ὡς ἤκουσα, ἐβαδίσαμεν πρὸς μεσημβρίαν, καὶ ἐφθάσαμεν εἰς τόπον σκοτεινὸν ὅπου ἦτο σκεπασμένος ἀπὸ πολλὴν ἀντάραν, καὶ ἦτο ὅλος δυσώδης καὶ βρωμισμένος, καὶ εἶχε μέσα πλῆθος ἀνθρώπων ἀναρίθμητον, οἱ ὁποῖοι εἴχασι μεγάλην λύπην, καὶ ἠρώτησα τὸν ὁδηγόν μου ποῖοι ἦσαν ἐκεῖνοι; καὶ εἶπε μοι· αὐτοὶ ἦσαν τὸ ἔθνος τῶν ἑβραίων ὅπου δὲν ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Καὶ πάλιν ἐπεριπατήσαμεν ὀλίγον καὶ ἐφθάσαμεν εἰς ἄλλον τόπον σκοτεινότερον καὶ δυσωδέστερον, καὶ εἶχε λάσπην καὶ βρῶμαν, καὶ ἦσαν μέσα πλήθη ἀνθρωπίσκων ὡς μικρὰ παιδιὰ καὶ κουτάβια σκυλίων τυφλά, καὶ ὡσὰν σκώληκες ὅπου κυλίονται εἰς τὴν βρῶμαν καὶ κόπρον· καὶ πάλιν ἠρώτησα τὸν ὁδηγόν μου ποῖοι ἦσαν ἐκεῖνοι· καὶ εἰπέ μοι· τοῦτο εἶναι τὸ ἔθνος τῶν Τούρκων ἀγαρηνῶν καὶ τῶν αἱρετικῶν. Προχωροῦντες δὲ ὀλίγον, εὑρήκαμεν τὸ γένος τῶν γυφτῶν φαραωνιτῶν, εἰς τόπον σκοτεινὸν καὶ τὰ πρόσωπά των μαῦρα· καὶ ἐγνώρισα πολλοὺς γύφτους ὅπου τοὺς ἔβλεπον εἰς τοῦτον τὸν κόσμον.

Μετὰ ἐγυρίσαμεν τόπους πολλούς, καὶ εἶδον πολλὰς γενεὰς ἀνθρώπων ἀπὸ κάθε Θρησκείαν καὶ αἵρεσιν, καὶ ἦσαν ξεχωριστὰ· καὶ οἱ εἰδωλολάτραι, καὶ ἄθεοι· καὶ ἠρώτησα, ὅπου μοῦ τὰ ὁμολόγησεν ὅλα ὁ ὁδηγός μου, πλὴν δὲν τὰ ἐνθυμοῦμαι ὅλα λεπτομερῶς, διότι εἶδον πολλὰ ἔθνη. Ὅταν δὲ ἐπεράσαμεν τὸν σκοτεινὸν ἐκεῖνον τόπον, ἠρώτησα πάλιν τὸν λαπρότατον ὁδηγόν μου λέγων τάχα αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ κόλασις; καὶ εἶπε μοι δὲν σοὶ εἶπον πρότερον διὰ τὰς δύο ἐκεῖνας θύρας, ὅτι ἡ δεξιὰ εἶναι τοῦ παραδείσου, καὶ ἡ ἀριστερὰ τῆς κολάσεως; ἀμὴ ὁ τόπος οὗτος εἶναι ὡσὰν σκιὰ καὶ προοίμιον ἐκείνης τῆς κολάσεως· καὶ ἐδῶ εὑρίσκονται ἕως νὰ γίνῃ ἡ κρίσις τοῦ Κριτοῦ νὰ ἀποδώσῃ κάθε ἑνὸς κατὰ τὰ ἔργα του· Γνώριζε δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι μία κόλασις εἶναι, πλὴν ἔχει πολλὰς καὶ διαφόρους κολάσεις· ἐπίσης καὶ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μου εἶναι καὶ λέγεται καὶ αὐτή, ἀμὴ ἔχει πολλὰς καὶ διαφόρους τὰς ἀναπαύσεις καὶ κατοικίας τῶν δικαίων, καὶ κατὰ τὸ μέτρον τῆς ἀρετῆς, καὶ κόπους ὅπου ἔκαμον, λαμβάνουν καὶ τὴν ἀνάπαυσιν παρὰ τοῦ δικαίου κριτοῦ.

Ὅρα ὧδε φοβερόν.

Ἐν ὅσῳ δὲ ἔλεγεν ὁ ὁδηγός μου, ταῦτα· ἤκουσα μίαν βροντὴν μεγάλην ὅπου εὐγῆκεν ὑποκάτωθεν καὶ εὐγῆκεν βρῶμα πολλή, καὶ μέγας βρασμός, καὶ ἐβόησε πικρὰ καὶ θλιβερὰ ὡσὰν μέγας δράκων, ἤ μέγα θηρίον ὅπου λακτίζει καὶ συρίζει μεγάλα· ταύτην τὴν φοβερὰν φωνὴν ἀκούσας ἐγώ, ἐτρόμαξα καὶ ἔντρομος γενόμενος, ἐδοκίμαζα να κρυφθῶ εἰς τὸν κόλπον τοῦ ὁδηγοῦ μου, καὶ ἔμφοβος εἶπον· τὶ εἶναι αὐτὴ ἡ φωνὴ Κύριε μου, καὶ εἶπε μοι, αὐτὸς εἶναι ὁ ῞Αδης ὁ Παμφάγος ὅπου τρώγει ὅλους τους ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀπίστους ὅπου δὲν πιστεύουν εἰς τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ ἁμαρτωλοὺς πιστοὺς ὅταν ἐξέρχεται ἡ ψυχὴ των ἀπὸ τὸ σῶμα, αὐτὸς τοὺς τρώγει καταπίνωντάς τους ἔπειτα τοὺς ἀποπατώνει εἰς τοὺς τόπους τῆς καταδίκης ὅπου εἶδες, καὶ ὅσον τρώγει, χορτασμὸν δὲν ἔχει ποτέ : καὶ πάραυτα ἤκουσα φωνὴν ὅπου ἔλεγε: τὶ φωνάζεις; τὶ κλαίεις; τὶ στενοχωρεῖσαι; ἀνάμεινον ὀλίγον, καὶ θέλεις χορτάσει ἀπὸ πολλοὺς ἀρχιερεῖς καὶ ἐπισκόπους ἀναξίους καὶ ἱερεῖς καὶ καλογήρους ἀδοκίμους. Αὑτὴ ἡ φωνὴ ἦτο ἀκόμη εἰς τὰ ὧτά μου παρευθεὶς εὑρέθην εἰς τὸν οἶκον μου, καὶ βλέποντας τὸ σῶμα μου ἄσχημον δὲν ἤθελον νὰ εἰσέβω μέσα· ὁ δὲ θαυμαστὸς καὶ λαμπρότατος ἐκεῖνος ἀνὴρ ὅπου μὲ ἐκράτει καὶ ὁδήγει μὲ ἔκαμε καὶ στανέως μου εἰσέβηκα εἰς τὸ σῶμα μου· καὶ ὡσὰν ἐμβῆκα τόσον μὲ ἐπόνεσε, ὅτε ὅλα τὰ κόκκαλα καὶ νεῦρα καὶ κλειδώσεις ἐσάλευσαν.

Ταὺτα ἐδιηγήθη ὁ Δημήτριος τῷ ἱερῷ Μητροφάνῃ, τὰ ὁποῖα ἔγραψεν εἰς ἐνθύμησιν ἀῒδιον καὶ ὠφέλειαν τῶν ἀναγινωσκόντων, τὰ ὁποῖα ἐβεβαιώθησαν περισσότερον ἀπὸ τὴν φωνὴν ὅπου ἤκουσεν· ὅτι, δὲν σοι εἶπον νὰ φέρῃς αὐτόν, ἀλλὰ τὸν γείτονά του Νικόλαον, ὁ ὁποῖος ἦτο καλὰ ἐκείνας τὰς ἡμέρας, καὶ μετὰ δύο ἡμέρας τῆς Ὀπτασίας ἠσθένησε καὶ ἀπέθανε ταχέως, καὶ ὅσα ἡτοίμασαν διὰ τὴν ταφὴν τοῦ Δημητρίου τὰ ἐξόδευσαν εἰς τὴν ταφὴν τοῦ Νικολάου.

Ἀλλ’ ὁ φθονῶν ἀείποτε τὸ καλὸν παρεκείνησεν τινὰς Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς καὶ Μοναχοὺς ἀναξίους καὶ ῥαθύμους εἰς ἀπιστίαν τῶν ὁραθέντων λέγοντες· διατὶ δὲν εἶπεν ἡ φωνὴ νὰ χορτάσῃ ὁ Ἅδης ἀπὸ ἀσεβεῖς καὶ ἁμαρτωλούς, ἀμὴ ἀπὸ Ἀρχιερεῖς Ἱερεῖς καὶ Μοναχοὺς ἀναξίους; καὶ λέγομεν εἰς αὐτό· ὅτι ἐπειδὴ ὡς ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ γίνεται δικαία, ἀνάγκη εἶναι πρῶτον οἱ ἀνάξιοι καὶ κακοὶ ὁδηγοὶ ὅπου γίνονται προσκόμματα τῆς σωτηρίας τοῦ λαοῦ, αὐτοὶ πρῶτον νὰ γίνωνται τροφὴ τοῦ Ἅδου καὶ παρα-νάλωμα τῆς Κολάσεως, ἔπειτα ὁ λαὸς ὅπου τοὺς ἀκολουθοῦν νὰ καταβαίνουν εἰς τὸν Ἅδην. Διότι καθὼς ἐκεῖνοι οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καὶ Μοναχοὶ οἵτινες ὠφέλησαν πολλοὺς μὲ τὰς ἀρετάς των καὶ ὑπόδειγμα ἐγένοντο, καὶ εἶναι πρέπον αὐτοὶ πρῶτοι νὰ εὶσέρχωνται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἔπειτα νὰ τοὺς ἀκολουθοῦν καὶ οἱ σωθέντες διὰ μέσου αὐτῶν· οὕτω πρέπον ἐστὶν καὶ δίκαιον ὅσοι πάλιν ἔβλαψαν πολλοὺς μὲ τὰς παρανομίας καὶ κακὸν παράδειγμά των, αὐτοὶ πρῶτοι νὰ ὑπάγωσιν εἰς τὴν γέεναν τοῦ πυρὸς τῆς κολάσεως, καὶ ἔπειτα ἐκεῖνο ὅπου ἠκολούθησαν τὰς κακίας των.

Διὰ τοῦτο μὴ καταφρονῶμεν ὡς ἄφρονες ἀκούοντες τὰ σωτήρια λόγια· ἀμὴ ἄς φοβηθῶμεν, καὶ ἄς προσέχωμεν, νὰ μὴ καταδικασθῶμεν ὡς καταφρονηταὶ καὶ ἄπιστοι, καὶ κολασθῶμεν περισσότερον· ἀμὴ ἄς βάλωμεν ἀρχὴν μετανοίας ἀληθινῆς, ἵνα λυτρωθῶμεν τῆς κολάσεως, καὶ τύχοιμεν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Μακάριοι οἱ ἀκούοντες. Τρισμακάριοι δὲ οἱ ποιοῦντες.

Μαργαρίται Παραδείσου (Ἐκδοση 1933) σελ. 9-17