ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΙΝΟΣ ΚΟΡΗΣ

ΛΟΓΟΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΩΣ ΦΟΒΕΡΟΣ ΚΑΙ ΦΡΙΚΤΟΣ
Περὶ τινὸς κόρης ἐτοιμοθάνατου ὅπου ο πατὴρ αὐτῆς τὴν ἔταξε εἰς μοναστήριον. Καὶ ὅσοι ἔχουν ἀνευλάβειαν, ἢ νὰ εἰπῶ καλλίτερον ἀθεοφοβίαν, ἄς ἀναγνώσουν ἵνα φρίξουν καὶ διορθωθοῦν, καὶ ἵνα μὴ αἰωνίως κολασθοῦν. 
Παρεβάλομεν καὶ συνομιλήσαμεν ὁμάδι ἐγῶ καὶ ὁ Σοφιστὴς Σωφρόνιος ἐν Ἀλεξανδρεία μὲ τὸν  Ἀββᾶν Παῦλον, ὅπου εἶχε Μοναστήριον εἰς τὸν λιθαζόμενον· καὶ ὡφεληθέντες παρ’ αὐτοῦ πολλά,
λέγομεν αὐτῶ· εἰπὲ ἡμῖν Πάτερ πῶς γέγονας Μοναχὸς; Ὁ δὲ γέρων στενάξας, λέγει. 
Πιστεύσατέ μοι τέκνα μου, δὲν σᾶς τὸ κρύβω· ὅταν ἤμην κοσμικός, πολλὴν πίστιν καὶ πόθον εἶχα εἰς τοὺς Μοναχούς, καὶ ὅπου καὶ ἄν εὕρισκα Μοναχὸν, πωλοῦντα τὸ ἐργόχειρον αὐτοῦ, ἔπερνα αὐτὸν καὶ ἐφίλευα καὶ εἴτι ἐχριάζετο, τοῦ ἔδιδα.
Συνέβη δὲ μίαν ἡμέραν καὶ ἠσθένησεν ἡ θυγατέρα μου, καὶ οἱ ἰατροὶ εἶπον ὅτι ἀποθαίνει, καὶ πάντων ἡμῶν, καὶ τῶν συγγενῶν καὶ γειτόνων πρὸς ἡμᾶς συναθροισθέντων, λέγει πρός με ὁ ἀδελφὸς μου· ἄπελθε φώνησον τὸν Σταυροφύλακα νὰ ἔλθη νὰ τῆς διαβάσῃ, διὰ νὰ ξεψυχήση τάχιον καὶ νὰ μὴ παιδεύεται οὕτως.

Καὶ ἐξελθόντος μου, ἀπαντησέ με ὁ Ἁββᾶς Ζακχαῖος, καὶ βλέπων τοῦς ὁφθαλμούς μου μὲ τὰ δάκρυά μου λέγει· τὶ ἔχεις; Λέγω αὑτῶ· θυγατέρα μονογενῆ ἔχω καὶ ἀποθνήσκει, καὶ πορεύομαι εἰς τὸν Σταυροφύλακα, διὰ νὰ ἔλθη νὰ τῆς διαβάση, καὶ ξεψυχήση τάχιον. Λέγει μου ὁ Γέρων· ἐπίστρεψον νὰ ὑπάγωμεν νὰ τὴν ἰδῶ, καὶ ἐὰν εἶναι τινὲς ἐκεῖ, εὔγαλέ τους ἔξω.

Εἰσῆλθον λοιπὸν καὶ ἐκαμα τοὺς παρακαθημένους νὰ ὑπάγουσιν εἰς ἄλλο σπῆτι, καὶ εἰσελθὼν ὁ γέρων ἤψατο τῆς χειρὸς αὐτῆς, καὶ μοῦ λέγει· Εἷς ὁ Θεὸς· ἰδοῦ φωτιὰ καίει χωρὶς ξύλα καὶ λάμψιν, καὶ κοιτάζοντὰς με εἰς τὸ πρόσωπον ὁ γέρων, μοῦ λέγει· φυλάγεις εἴτι σοῦ εἰπῶ, καὶ νὰ σοῦ χαρίση ὁ Θεὸς τὴν ζωὴν αὐτῆς; Ἐγῶ δὲ ἔπεσα εἰς τοῦς πόδας αὐτοῦ, καὶ ἔταξα νὰ τὸ κάμω. Καὶ λαβῶν ὔδωρ καὶ εὐξάμενος, καὶ σφραγίσας αὐτὸ, ἐρράντισε εἰς τὸ πρόσωπον τὴν κόρην· καὶ ὡς ἐπὶ Κυρίου τῆς δόξης, εὐθέως ἀνεκάθησεν ἡ κόρη, ὡσὰν νὰ μὴ εἶχεν ἴχνος ἀσθενείας, καὶ λέγει μου· ἰδοῦ ὁ Θεὸς δι’εὐχῶν τῶν πατέ-ρων ὅπου ἐφιλοξενήθησαν εἰς τὸν οἶκον σου, σοῦ τὴν ἐχάρισε· μὴ οὖν τὴν ὑπανδρεύσης, ἀλλὰ νύμφευσον αὐτὴν τῷ Ἐπουρανίῳ Νυμφίω Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν. Καὶ ἐξελθῶν ὁ γέρων ἐπορεύθη· ἐγὼ δὲ καὶ ἡ Μήτηρ αὐτῆς, καὶ πάντες οἱ ἀκούσαντες ἐδοξάζαμεν τὸν Θεὸν· ἦτο δὲ τὸ κοράσιον ἕως ὀκτὼ (8) ἐτῶν.

Ἀπὸ τότε οὖν ἐβίαζα τὴν γυναῖκα μου, ὅπως τὴν πᾶμεν εἰς Παρθενῶνα, αὐτὴ δὲ μου ἔλεγεν· ἄφησέ την ἔως νὰ γίνει νόμου ἡλικίας. Γενομένης δὲ αὐτῆς ὡς ἐτῶν δεκατεσσάρων, λέγω τῇ Μητρὶ αὐτῆς· ἰδοῦ γέγονε ἡ παῖς ἐν νόμω ἡλικίας, τὶ οὖν τὴν κρατοῦμεν; Λέγει μου ἡ συμβία μου· ἐγὼ δὲν τὴν ἀφήνω νὰ γίνη Καλογραία, ἀλλὰ τὴν ὑπανδρεύω· καὶ ἔκαμα ἕνα χρόνον, νουθετῶν αὐτὴν καὶ κολακεύων· πότε δὲ καὶ τὴν ἐκτυποῦσα ἐπὶ τοσοῦτον ὅπου ἐπήγαμεν καὶ τὰ Κριτήρια.

Ἐκρίθημεν δὲ ὑπὸ τοῦ Συγγέλου, καὶ τοῦ Σταυροφύλακος, καὶ εἶπαν, νὰ ἐρωτηθῆ ἡ κόρη νὰ ἰδοῦν, ποῖο θέλει ἀπὸ τὰ δύο; ἡ δὲ Μήτηρ αὐτῆς, μετὰ καὶ ἀλλων γυναικῶν τὴν ἐρμήνευσαν νὰ εἰπῆ ὅτι θέλει νὰ ὑπανδρευθῇ, τὸ ὁποίον καὶ ἐγινεν. Τότε μοῦ λέγει ὁ Σταυροφύλαξ μὴ λυπηθῆς, ἀλλὰ ἄπελθε, καὶ ἀγόρασε μίαν κόρην Παρθένον, καὶ βάλε ἐκείνην ἀντὶ αὐτῆς εἰς τὸ Μοναστήριον, καὶ ὁ Θεὸς τὴν προσδέχεται.

Ἐγὼ δὲ μετὰ προθυμίας ἐδέχθηκα τὸν λόγον, καὶ ἀπελθὼν, ἠγόρασα μίαν Παρθένον, ἐτῶν ἔνδεκα, ἀντὶ διὰ νομίσματα 20, καὶ ὑπῆγα την εἰς τὸ μοναστήριον, εἰπὼν τῇ Ἀμμᾷ Προκοπία· δέξαι τὴν παῖδα ταύτην, καὶ παρ’ἐμοῦ νὰ ἔχη τὴν τροφὴν καὶ τὴν ἔνδυσιν αὐτῆς, ἔως ὅτου ζῷ καὶ ὅταν ἀποθάνω τῆς ἀφίνω χρυσᾶ νομίσματα ὀγδοήκοντα. Καὶ ἔτσι ὑπανδρεύσαμεν τὴν θυγατέραν μας.

Καὶ ὡσὰν ἐπληρώθη ἡ ὀγδόη ἡμέρα τοῦ γάμου, εἶδον εἰς τὸν ὕπνον μου, ὅτι ἐπήγαινα μέ κάποιον εἰς τὴν Ἔμεσσον· καὶ πηγαινάμενοι, ἐφθάσαμεν εἰς ἕνα κάμπον, καὶ ἦτον ὡσὰν νὰ ἔκαμνον πανήγυριν, καὶ λέγει μου ἐκείνος ὅπου ἦτο μὲ ἐμένα, ἄς ὑπάγωμεν εἰς τὴν Πανήγυριν ταύτην, ὅπως ἢ κερδίσης ἢ χάσης, ἢ ἀνακατωθῆς. Φθάσαντες δὲ ἐκεῖ, εἰσήλθομεν, καὶ θεωρῶ τὰς καλύβας καὶ τὰς ἀποθήκας καὶ τὰς πλατείας τῆς πόλεως ἐκείνης γεμάτας αἰθίοπας. Ἦσαν δὲ οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀραπάδες ἐκείνους τέκτονες, καὶ ἐπελεκούσαν καὶ ἔφτιαναν παγίδας. Καὶ ἔβλεπα ἄλλους μὲν ἀπ’ αὐτοὺς, ὅπου εἶχαν βρόχους καὶ ἐβρόχιζαν τοὺς ἀνθρώπους· ἀλλους ὅπου ἔσκαπτον λάκκους καὶ ἐβόθριζον αὐτοῦς· ἄλλους ὅπου ἐσκέλιζον ἐκείνους, καὶ ἐτίτρωσκον· ἄλλους ὅπου τοὺς ἐβαζαν καπίστρια εἰς τὸ στόμα, καὶ τοὺς ἔσερναν εἰς λίμνην βοβρόρου, καὶ ἄλλους ὅπου ἔκαμναν μὲ γυναῖκας ἀναίσχυντα ὀφθαλμο-φανῶς· καὶ ἦσαν ὅλοι ἐκείνοι οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ θέλημὰ τους, ἀκολουθοῦντες τοὺς Ἀράπηδες χαρούμενοι καὶ ἀπλῶς εἰπεῖν, δὲν δύναται ἄνθρωπος νὰ εἰπῇ ὡς νὰ ἀριθμήση τὰς μεθόδους αὐτῶν, καὶ τὴν ἀσχημοσύνην, μὲ τὴν ὁποίαν ἐδίδασκον τοὺς ἀνθρώπους. Ἤρχοντο δὲ τινες ἀπὸ τοὺς Αἰθίοπας ἐκείνους καὶ ἠσπάζοντό με καὶ τοὺς ἀσπαζόμην καὶ ἐγὼ χαρούμενος· καὶ μοῦ ἔλεγαν· πότε ποιεῖς τὸν γάμον, ἵνα καὶ ἡμᾶς χαροποιήσης; Καὶ λέγω τους· ἰδοῦ θεωρεῖτε, ὅτι ἁγωνίζωμαι· καὶ ἤμουν ὠσὰν νὰ εἶχα σύγχυσιν πολλὴν διὰ τὸν γάμον. Καὶ ὠσὰν νὰ ἐσυναθροίσθη ὁ λαὸς καὶ οἱ παράνυμφοι ἔχοντες καὶ τὸν δίφρον, ἤγουν τὸ ἁμάξι ἔξωθεν τοῦ πυλῶνος· Καὶ εἰσελθόντες, ἐγὼ τε καὶ ἡ γυναῖκα μου, ἐβγάλαμεν τὴν θυγατέρα μας, καὶ ἦτο τὸ πρόσωπον καὶ ὁ τράχηλος αὐτῆς, καὶ οἱ βραχίονες, καὶ τὸ στήθος καὶ οἱ παλάμαι τῶν χειρῶν ἔως τῆς ζώνης αὐτῆς ὀφίδια μικρὰ καὶ μεγάλα ἐντετυλιγμένα, καὶ κολλημένα εἰς αὐτήν. Καθήσαντες οὖν ἐπάνω εἰς τὸν δίφρον, ἀνέβη τότε ἔνας Αἰθίωψ μικρὸς, καὶ ἐκάθησεν εἰς τὸ ἀριστερό της μέρος, καὶ ἀρχισε νὰ ἰσάζῃ καὶ νὰ περιδένῃ.

Ἐξελθόντες δὲ τὴν θύραν, εὑρέθησαν οἱ αἰθίοπες πλείονες τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἐγελοῦσαν ἄσεμνα, καὶ ἤρχησαν νὰ φωνάζουν καὶ νὰ τραγουδοῦν καὶ νὰ κρούουν τύμπανα· καὶ ἤρξαντο τινὲς ἀπ’ αὐτοὺς συμφωνίζειν ἐπάνω ἡμῶν, καὶ ἄλλοι ὡς τρυβλία ἔχοντες, ἐποίουν ὀσφραίνεσθαι· καὶ ἵνα μὴ λέγω πολλά, ἐφθάσαμεν πλησίον τῆς Ἐκκλησίας, καὶ εἰσήλθον πάντες εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλ’ ἐκ τῶν αἰθιόπων οὐδεὶς εἰσῆλθεν μαζύ μας. Καὶ πάλιν ὅταν ἐξήλθαμε, ἔπιασαν τὴν πρώτην τους τάξιν : καὶ εἶδον ὡσὰν ὅτι εὑρέθηκα μετὰ τοῦ λαμπροφόρου ἐκείνου ὅπου ἐπεριπατοῦσαμεν μαζύ ἀπ’ἀρχῆς. Καὶ περιπατοῦντων ἡμῶν ὀσφραίνομαι εὐωδίαν, ὅπου ποτέ μου δὲν ὁσφράνθηκα ὡσὰν ἐκείνην καὶ λέγει μου ἐκείνος. Στάσου παραπέρα, ὅτι δὲν εἶσαι ἄξιος νὰ πλησιάσης παραμέσα. Καὶ θεωρῶ, πόλιν, τῆς ὁποῖας τὸ κάλλος καὶ τὴν ὡραιότητα καὶ τὸ μέγεθος δὲν δύναται γλῶσσα ἀνθρώπου νὰ διηγηθῇ· καὶ ἀνοίξας τὴν θύραν, μοῦ δείχνει τὴν πόλιν, καὶ λέγει μου. Ἀπ’ ἔδῶ ἔβγαλες τὴν θυγατέρα σου, καὶ τὴν ἔβαλες εἰς τὸν βόβρορον ἐκεῖνον ὅπου εἶδες.

Καὶ εὐθέως ἐξύπνησα, καὶ τὸ διηγοῦμαι τῆς γυναικός μου, καὶ λέγει μου καὶ αὐτὴ, ὄντως, Κύριε, καὶ ἐγὼ μετανοῶ, ἀλλὰ τὰ γενόμενα ἐγένοντο : ἔχω γὰρ τρεῖς νύκτας, ὁπου βλέπω Αἰθίοπα πάνυ σαπροειδῆ, ὅπου μὲ ἀγκαλιάζει συχνῶς καὶ καταφιλῶντας με, μοῦ λέγει· χάριν μεγάλην σοῦ ἔχω, ὅτι μὲ ἠγάπησας, καὶ ἐπροτίμησες ἐμένα, πλέον τοῦ Ἰησοῦ· ἀλλὰ ἐφοβούμην νὰ σοῦ τὸ εἰπῶ. Τότε λέγω της, δὲν σοῦ τὸ προέλεγα ἐγώ; ἀλλὰ τώρα ἄς μονάσωμεν ἡμεῖς, κἄν κλαύσωμεν ἀπὸ τῶρα τὰς ἁμαρτίας μας.

Καὶ λέγει μου· ἐγῶ ἡ ἀθλία καὶ ταλαίπωρος ἐβόθρισα τὴν θυγατέραν μου καὶ τώρα πῶς νὰ τὴν ἀφίσω; ὄντως τοῦτο δὲν γίνεται. Ἀναστὰς οὖν ἐγὼ τὸ πρωΐ, ἀπῆλθον πρὸς τὸν Ἀββᾶν Ζακχαῖον, καὶ δὲν ἠθέλησε νὰ μὲ ἰδῇ ἀλλὰ γράφει μου εἰς πινακίδιον λέγων· συγχώρησον μοι, ἀδελφέ, διότι ὁ Θεὸς σὲ ἀπεστράφη καὶ οὑδὲ ἐγὼ δύναμαι νὰ σὲ δεχθῶ. Τότε ἀπῆλθον εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου, καὶ ἐδιηγησάμην τῷ Ἁββᾷ Παύλῳ τῷ ἐναρέτω τὰ συμβάντα μοι.

Καὶ λέγει μοι ὁ Γέρων· ὄντως τέκνον ἐπλανήθης, καὶ ἔδωκες τῆς κόρης ἄνδρα· καὶ ἐκεῖνος ὅπου σὲ ἐσυμβούλευσεν περὶ τῆς ἄλλης παρθένου, δὲν ἠγάπα τὴν σωτηρία σου, διότι ἠδύναντο ὁ Ἀββραάμ, ὅταν τοῦ εἶπεν ὁ Θεὸς νὰ σφάξη τὸν υἱόν του, νὰ δώσῃ ἀντὶ αὐτοῦ δέκα δούλους· καὶ ὁ Ἰεφθάε ἐὰν ἐγνώριζεν, ὅτι προσδέχεται τούτο ὁ Θεός, εἶχε σφάξῃ ἀντί τῆς θυγατρὸς του, δέκα σκλάβους· καὶ ὁ Ἱακώβ τὴν Ραχὴλ ἀγαπήσας, καὶ ἀντ’ αὐτῆς τὴν Λείαν εὑρὼν ἐν τῶ Θαλάμῳ, δὲν τὸ ἔστερξεν, ἀλλὰ καὶ τὴν Λείαν ἔλαβε, καὶ τὴν Ραχὴλ οὐκ ἀφῆκε· καὶ ὁ Θεὸς Παῖδα ἐκ σοῦ προσεδέξατο, καὶ τὴν θυγατέρα σου ζητεῖ ἀπὸ σένα· καὶ μέλετε καὶ σὺ καὶ ἡ συμβία σου τῷ αἰωνίῳ πυρὶ παραδοθῆναι, ὡς παραβάται· ἐπίστευσα γὰρ ὅτι ὁ Θεὸς οὑ μυκτηρίζεται, διότι εἶναι γεγραμένον· «Τὰ ἐκπορευόμενα διὰ τῶν χειλέων μου οὐ μὴ ἀθετήσω», ἀλλ’ ἄπελθε, Τέκνον, καὶ κλαῦσον τὰς ἁμαρτίας σου. Τότε ἐγύρισα εἰς τὸν οἶκον μου, καὶ μετὰ 3 ἡμέρας εὗρον Μοναχούς, ὅπου ἐπήγαιναν εἰς τὸ Ὅρος Σινᾶ, καὶ συνοδεύσας αὐτούς, γέγονα χάριτι Χριστοῦ Μοναχὸς. Καὶ ἰδοῦ ἔχω 38 χρόνους, νύκτα καὶ ἡμέραν παρακαλῶν τὸν Θεὸν, ὅπως συγχωρήσῃ μου τὰς πολλὰς ἁμαρτίας. Ταῦτα ἀκούσαντες ἐδοξάσαμεν τὸν Θεόν.         

Μαργαρίται Παραδείσου 26-31