PAGES

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ
ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΕΙΛΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ.
Εἰς τὰ μέρη τῆς Κρήτης ἦσαν διάφορα Μοναστήρια ὡς μία Σκήτη, ἔνθα εὑρίσκοντο Πατέρες ἀσκούμενοι. Οὗτοι εἶχον δύο Πνευματικούς, οἵτινες ἀντεφέροντο ἀναμεταξύ των. Καὶ ὁ μὲν ἕνας ἐδίδασκε τοὺς κατὰ πνεύμα υἱούς του, ὅτι ἡ νηστεία δὲν ὠφελεῖ τίποτε, παρὰ μόνον τὰ πάθη τοὺς πολεμούσι καὶ τοὺς βλάπτουσι, ὁ δὲ ἄλλος, ὅτι ἡ πολυφαγία φέρει τὰ πάθη.
Καὶ ὁ πρῶτος πάλιν ἔλεγεν ὅτι ἀπὸ τὴν γνώμην τοῦ ἀνθρώπου κινοῦνται τὰ πάθη, καὶ ὄχι ἀπὸ τὰ φαγητά, ὁ δὲ δεύτερος ἔλεγεν, ὅτι καθῶς ὁ καρπὸς βλαστάνει ἀπὸ τὸ δένδρον, τὸ ὁποίον ὅσον περισσότερον ποτίζεται, τοσοῦτον καὶ δυναμώνει, οὕτω καὶ ὁ ἄνθρωπος ὅσον τρώγει καὶ πίνει, τοσοῦτον καὶ τὰ πάθη του δυναμώνονται καὶ κινούνται.
Καὶ οὕτως ἐφιλονείκουν, ὀνομάζοντες ὁ πρῶτος τὸν δεύτερον ἀνθρωπάρεσκον, καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ὥρισε νὰ φιλάτωμεν νηστείαν εἰς τὰς διατεταγμένας ἡμέρας, Δευτέραν, Τετάρτην, Παρασκευὴν καὶ Τεσσαρακοστάς, τὰς δὲ λοιπὰς ἡμέρας νὰ καταλύωμεν. Προσέτι δὲ ὅτι, ὅστις νηστέυει τὸ Σάββατον καὶ τὴν Κυριακὴν εἶναι αἱρετικὸς καὶ ἀναθεματισμένος. Ταῦτα ἀκούοντα τὰ πνευματικὰ τέκνα τοῦ ὡς ἄνω Πνευματικοῦ τοῦ μὴ ἀποδεχομένου τὴν νηστείαν, ἔτρωγον καὶ ἔπινον κατὰ κόρον.
Ὡς ἐκ τοῦτου ἐπαχύνθη ὁ νοῦς αὐτῶν καὶ περιέπεσον εἰς ἀναισθησίαν περὶ τοῦ προορισμοῦ των, καὶ οὐδόλως ἐνδιεφέρεντο διὰ τὰ ψυχικά, ὄντες δεδουλωμένοι εἰς τὰ σαρκικά, ἐν ἀντιθέσει τοῦ Μοναχικοῦ πολιτεύματος. Ἔχοντες δὲ αἰσχροῦς λογισμοὺς ἀναμεταξύ των, μεταλάμβανον τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Μετὰ καιρὸν λοιπὸν ἀπέθανεν ὁ πνευματικὸς ὁ καταλύων τὴν νηστείαν καὶ τὸν ἐνταφίασαν ἐντὸς τοῦ Ναοῦ ὡς Ἅγιον, πλησίον καὶ ἀριστερά τοῦ Δεσποτικοῦ θρόνου.
Μίαν δὲ νύκτα ἐρχόμενος ὁ ἐκκλησιαστικὸς νὰ ἀναψη τὰς κανδήλας, βλέπει τὸ Δεσποτικὸν στασίδιον καὶ ἐκαίετο. Εὐθὺς λοιπὸν ἦλθεν εἰς τὸν ἡγούμενον καὶ τοῦ ἀνήγγειλε τὸ γεγονὸς, ὅστις πάραυτα ἔσπευσεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ βλέπει, ὅτι ὄντως ἐκαίετο ἀπὸ ἄϋλον πῦρ, χωρὶς νὰ χωνεύη. Ἐμβλέψας δὲ καὶ πρὸς τὸ Ἅγιον Βῆμα, ἰδοῦ καὶ βλέπει ἕνα Ἀρχιερέα ἐνδεδυμένον τὴν Ἀρχιερατικὴν στολήν, καὶ πλησίον αὐτοῦ δύο λευκοφόρους Ἀγγελους. Ἐννοήσας λοιπόν, ὅτι πρόκειται περὶ θεϊκῆς τινος ὀπτασίας, ἐκλεισε τὴν θύραν τοῦ Ναοῦ καὶ παρηκουλούθει τὴν σκηνήν. Βλέπει λοιπόν , ὅτι οἱ δύο λευκοφόροι κατηυθύνθησαν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Βῆμα εἰς τὸ μνημεῖον τοῦ Πνευματικοῦ, οὗτινος τὸ σῶμα ἔβγαλαν ἔξω καὶ τὸ ἔσήκωσαν μὲ πολλὴν τιμὴν καὶ εὐλάβειαν καὶ τὸ ἔφεραν ἔμπροσθεν τοῦ Θυσια-στηρίου, εἰς τὰ βημόθυρα.
Κατόπιν ἐβγήκεν ὁ Ἀρχιερεὺς ἀπὸ τὸ Θυσιαστήριον κρατῶν εἰς τὰς χεῖρας του τὸ ἅγιον Δισκάριον, καὶ τὸ ἔβαλεν ἔμπροσθεν εἰς τὸ στόμα τοῦ νεκροῦ σώματος. Εἶτα ἔκρουσε τὴν ράχιν αὐτοῦ· καὶ ὁσάκις ἔκρουεν ἐξήρχοντο Μαργαρῖται τοῦ Δεσποτικοῦ σώματος, οὕς εἶχε κοινωνήσει, καὶ ἐπιπτον εἰς τὸ Δισκάριον, τὸ ὁποῖον κατόπιν ἐναπέθεσεν ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Ἔπειτα ἔλαβε καὶ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ τὸ ἔβαλεν εἰς τὸ στόμα του, καὶ κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον κρούων τὴν ράχιν ἐξήλθε καὶ τὸ Ἅγιον Αἷμα τῆς Θείας Κοινωνίας, ὅπου ἀναξίως ἐκοινώνησε. Διότι καθὼς ὁ πόρνος  Ἱερεὺς ἐμποδίζεται τῆς Θείας Λειτουργίας, οὕτω καὶ ὁ πνευματικὸς ὁ συγκαταβαίνων καὶ μὴ κανονίζων κατὰ τοὺς Νόμους καὶ τοὺς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, ὡς καὶ ὁ ἐκμυστηρεύων τὴν ἐξομολόγησιν καὶ ὁ λαμβάνων χρήματα παρὰ τῶν ἐξομολογουμένων ἐμποδίζεται τῆς Θείας Λειτουργίας.
Ἀφ’οὗ λοιπὸν ὁ Ἀρχιερεὺς ἔλαβε τὸ Δεσποτικὸν Σῶμα καὶ Αἶμα ἀπὸ τὸν νεκρὸν, εἶπε πρὸς αὐτὸν, «πορεύου ἀπ’ ἐμοῦ εἰς τὸ πύρ τῆς αἰωνίου καταδίκης,  ὅπου ἡτοίμασας δι’αὐτὸν καὶ τὰ τέκνα σου.» Καὶ εὐθὺς ἥρπασαν οἱ λευκοφόροι ἄγγελοι ἀτίμως τὸ νεκρὸν σῶμα καὶ τὸ ἔρριψαν εἰς τὸν τάφον, καὶ λιθάζοντες τὸ παρέχωσαν καὶ τὸ ἄφησαν. Κατόπιν τὸ πύρ τῆς φλογὸς τὸ περικύκλωσε καὶ ὅρμησε πρὸς τὰ παραπόρτια τῆς Ἐκκλησίας. Ἔφερον καὶ ἄλλους νεκροὺς πνευματικούς του υἱούς, τοὺς ὁποίους ἔβαλον ἔμπροσθεν τῶν Βασιλικῶν Πυλῶν ἕνα πρὸς ἕνα, εὐλαβῶς διὰ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, ὅπου εἶχον μέσα των. Καὶ ἦλθεν ὁμοίως ὁ Ἀρχιερεὺς καὶ ἐλαβεν ἀπὸ ὅλους μὲ τὸ  Δισκοπότηρον τὸ Ἄχραντον Σῶμα καὶ Τίμιον Αἷμα, ὡς καὶ τοῦ πνευματικοῦ, εἰπὼν καὶ πρὸς αὐτοὺς «πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ καὶ σεῖς μὲ τὸν πνευματικόν σας πατέρα εἰς τὴν αἰώνιον βάσανον τοῦ ἅδου.» Εἶτα τοὺς ἔσυρον οἱ λευκοφόροι ἀτίμως καὶ τοὺς ἔρριψαν εἰς τὰ μνήματα, καὶ λιθοβολούντες τοὺς παρέχωσαν μέ λίθους. Ταῦτα βλέποντες ὁ Ἡγούμενος μὲ τὸν Ἐκκλησιαστικὸν ἔντρομοι καὶ ἐκστατικοὶ, διηπόρουν περὶ τοῦ γεγονότος τὶ ἆρα ἐσήμαινεν. Εἶτα κρούσαντες τοὺς κώδωνας, συνήχθησαν οἱ ἀδελφοὶ τῆς Μονῆς ἅπαντες, ὁ δὲ  Ἡγούμενος τοὺς διηγήθη τὰ ὁραθέντα καταλεπτῶς καὶ προσέταξε καὶ ἤνοιξαν τοὺς τάφους. Ἐξήλθε δὲ ἐξ αὐτῶν δυσωδία ἀνείκαστος, ἥτις διήρκεσεν ἑπτὰ (7) ἡμέρας εἰς θέσιν τῶν ἑπτὰ θανασίμων ἁμαρτημάτων, σώματα δὲ ἐντὸς αὐτῶν δὲν εὑρέθησαν. Εἴθε ὁ Ἄγιος Θεὸς νὰ μᾶς φυλάξη ἀπὸ τοιούτους πνευματικοὺς καὶ τῆς αἰωνίου ἐκείνης καταδίκης. Ἀμήν. 

Χρυσόλιθος (Ἐκδοσις 1950) σελ. 146-151

Δεν υπάρχουν σχόλια: